کجا بریم ؟ پیشنهاد ما آبشار شاهاندشت

به گزارش برنا ؛ آبشار شاهاندشت بزرگ ترین آبشار استان مازندران و دومین آبشار بلند ایران از نظر ارتفاع است. و یکی از آثار ملی کشور در فهرست آثار ملی ایران است. در ارتفاعات مشرف به روستای شاهاندشت آبشار اصلی شاهان دشت با ارتفاع 51 متر بزرگترین آبشار استان مازندران به شمار می رود که این آبشار که دارای سه آبشار متعدد است در مجموعه ارتفاعی 180 متری دارد. این آبشار در 96 کیلومتری جاده تهران – آمل (هراز)، کنار جاده قرار دارد.

می‌گویند شاهاندشت با ارتفاع 51 متر بزرگترین آبشار استان مازندران و دومین آبشار بلند ایران از نظر ارتفاع است. مسیر فرعی شاهاندشت از جاده هراز خاکی است و بسیاری از تورهای گردشگری، طبیعت این منطقه را برای تفریح یک روزه انتخاب می‌کنند. درختان گردوی این منطقه ریشه‌هایی محکم و تنیده در خاک دارند و بارشان زیاد است.

وقتی پایتان را داخل روستا می‌گذارید، آثار ساخت و ساز با سرعت بالا را به راحتی می‌بینید. نخاله‌های ساختمانی و زباله‌ها بارها در مسیر دیده می‌شوند. به نظر می‌رسد ویروس آپارتمان‌سازی به شدت «روستاگیر» شده است. در برخی از موارد ریشه درختان درهم تنیده را قطع کرده‌اند تا کار راحت‌تر پیش برود، بی‌آنکه متوجه شوند روستای بدون درخت هیچ مفهومی ندارد!

از ابتدای روستا تا آبشار شاهاندشت را باید 45 دقیقه پیاده‌روی کنید. مسیر هیچ تابلوی راهنمایی ندارد و گاهی روی دیوار فلشی با رنگ قرمز کشیده‌اند و در برخی از موارد هم اگر شانس بیاورید و کسی را در روستا ببینید می‌توانید درباره ادامه مسیر سوال کنید تا با یک منظره زیبا روبرو شوید و از طبیعت انرژی بگیرید.

کجا غذا بخوریم ؟

در طول مسیر تنها یک سفره خانه سنتی وجود دارد که تخت‌هایی برای رفع خستگی دارد و قلیان، چای، بستنی و نوشیدنی سرو می‌کند. نگرانی پول نقد را هم نداشته باشید چون این سفره‌خانه مجهز به دستگاه کارت خوان است. در طول مسیر مشکل آنتن دهی تلفن همراه هم ندارید.

لطفا زباله ریز نباشیم

زیبایی آبشار شاهاندشت توصیف‌پذیر نیست، اما زباله‌هایی که گردشگران در طول مسیر ریخته‌اند چشم را آزار می‌دهد.

آب آبشار بسیار سرد است و باد آن را به هر طرف پرت می‌کند و اگر بخواهید با فاصله زیاد از کنارش رد شوید باز هم تنه‌تان به قطرات آب می‌خورد.

 مردم روستا تنها در فصل تابستان از تهران و آمل می‌آیند و از اوایل پاییز روستا خالی از سکنه می‌شود و تنها نگهبان در روستا باقی می‌ماند. آنقدر زمستان‌های این منطقه سرد است و برف می‌بارد که تنها کوهنوردان حرفه‌ای به اینجا می‌آیند. گردو، شاهتوت و سیب عمده محصولات روستاست که به گردشگران هم فروخته می‌شود.

با توجه به اینکه شاهاندشت منطقه گردشگری به حساب می‌آید، اما به نظر می‌رسد روستاییان سرگرم ساخت و ساز هستند و مسئولان گردشگری هم چندان به توسعه پایدار در این منطقه اهمیت نمی‌دهند و یا برای حفاظت از آن اقدام نمی‌کنند.