روایت تکبیرگویی هوشنگ توکلی در دوران انقلاب

هوشنگ توكلی، بازیگر پیشکسوت عرصه سینما و تئاتر است که کار حرفه‌ای خود را از تئاتر در سال 1346 و همچنین حضور در مقابل دوربین را از سال 1355 با فیلم كوتاه «زنده به گور» كاری از «سیامك بیات» تجربه كرد. همچنین بازی در سینما را از سال 1364 با «خانه ابری» به كارگردانی «اكبر خواجویی» آغاز كرد. او در سریال‌هایی چون «مرگ تدریجی یک رویا» و «زیر تیغ» نیز ایفای نقش کرده است.




*خاطره‌ای که از دوران نزدیک به بهمن ماه به یاد دارم بیشتر به زمان تکبیرگویی مردم بر پشت ‌بام‌ها بر می‌گردد.

به یاد دارم، صاحب‌خانه‌ای داشتیم که سرهنگ بازنشسته ارتش شاهنشاهی بود. روزهای قبل از ماه بهمن و دی ماه بود که شلوغی‌های شهر زیاد شده بود و شب‌ها نیز مردم به روی پشت بام‌ها می‌رفتند و تکبیر می‌گفتند. در محله‌ای که ما زندگی می‌کردیم، به خاطر وضعیتی که وجود داشت، صدایی نمی‌آمد و این در حالی بود که دو سه کوچه پایین‌تر صدای الله اکبر به گوش می‌رسید. هر چه با صاحب‌خانه ارتشی‌مان صحبت می‌کردیم که به ما اجازه دهد به پشت بام برویم و شعار دهیم، قبول نمی‌کرد و به همین دلیل، معمولا به خانه دوستان یا آشنایان می‌رفتیم تا فعالیت های انقلابی انجام دهیم.

روزی از اواخر دی ماه بود که سرهنگ به سراغم آمد و کلید پشت بام را به یک شرط من تحویل داد و در مورد آن شرط گفت: "اگر انقلاب پیروز شد، باید هوای من را داشته باشید و اگر هم شکست خوردید، من هوای شما را خواهم داشت."

من هم قبول کردم و آن شب به روی پشت بام رفتیم. به محض این‌که به شعار دادن بر روی پشت بام اقدام کردیم، صدای الله اکبر از روی پشت‌بام‌های همسایه شنیده شد و محله ما هم از اواخر دی ماه وارد جریان انقلاب شد، اما با کمی فاصله.





***