قاب روز

محمد قاضی از آن دسته مهاجمانی است که شاید هرگز در قامت یک ستاره بزرگ و طراز اول نباشد اما آنقدر قابل اعتماد و قابل اطمینان هست که حتی در بدترین روزهایش نیز نمایشی زیر متوسط نداشته باشد. مهاجمی که با مولفه و تعاریف ویژه این روزهای فوتبال دنیا می توان آن را مقایسه کرد. یک مهاجم فیزیکی که تنها وظیفه اش به هنگام حمله و فاز تهاجمی تیم نیست. قاضی با فوتبال فیزیکی و درگیری مداوم با مدافعان حرپیف نقش تخریبی در برنامه های حریف دارد و یک مزاحم همیشگی برای مدافعان جریف است که با وجود او هرگز نمی توانند فارغ البال به بازیسازی بپردازند و راحت باشند. در این میان قاضی هر گاه فرصتی داشته باشد، گل هم می زند! همانند بازی با الجزیره که یک گل فوق العاده حساس در زمین عنکبوت های آسیا به ثمرز رساند تا استقلال همچنان کورسوی امیدی برای صعود از گروه دشوار خود داشته باشد. قاضی گلی را به ثمر رساند که شگرد او بود؛ چند قدم حرکت در عرض و سپس یک ضربه خشک و محکم به سقف دروازه. گلی که نظیر آن را بارها و بارها از شماره 11 استقلال دیده بودیم. با این گل سال 93 آغاز دلنشینی برای محمد قاضی داشت و او بازگشت دوباره ای محسوب می شد. بازگشتی دوباره در ابتدا برای خودش و در مرتبه دوم برای استقلال. گلی که استقلال را بعد از چند هفته به یک برد بزرگ رساند. این گل باارزش، البته یک تماشاگر ویژه داشت. تماشاگری که البته به شدت برای قاضی مهم بود. کارلوس کی‌روش در کنار همسرش از نزدیک بازی استقلال در ابوظبی و البته گل قاضی را دید تا در دفترچه جیبی ذهنش دوباره نام مهاجم استقلال را تداعی شود. کی‌روش که از بدو حضورش در ایران نظر مثبت و خریدارانه ای روی قاضی داشته و این گل در این مقطع کلیدی می تواند قاضی را به صندلی پرواز فرست کلاس به برزیل را نزدیکتر کند. اگرچه سرمربی سختگیر تیم ملی تقریبا تیم خود را برای جام جهانی انتخاب کرده اما کی‌روش این بازیکن قدرتی و سرزن را به عنوان پلن B تیم ملی در نظر دارد.