قاب روز

یک سامورایی به معنای واقعی....لذت بخش است وقتی آندرانیک تیموریان را با پیراهن تیم ملی و رگ گردن برآمده می بینیم که بر سر بازیکنان خودی داد و فریاد می کند و با تمام وجود مقابل بازیکن حریف قرار می گیرد و توپ ربایی می کند. آندرانیک تیموریان یک جنگنده واقعی است. فوتبالیستی که برای تیمش از جان مایه می گذارد و این را وقتی فهمیدیم که در بازی نفسگیر مقابل کره جنوبی 60 دقیقه با دست شکسته بازی کرد. وقتی در بازی با کره با آن درد زیاد در دستش از مدافع کره توپ ربایی کرد و گوچی را در آن موقعیت عالی قرار داد شد نماد بازی سئول. آندو دوست داشتی است خصوصا در قامت یک بازیکن ملی. وقتی به بهانه کوچک ترین خطای بازیکن حریف روی همبازیانش به دفاع از بازیکن خودی می پردازد و جنگ روانی به پا میکند از همیشه دوست داشتنی تر می شود. وقتی با جسارت و شجاعت روی پای بازیکن حریف تکل می زند و از موقعیت های مرده فرصت گل می سازد بیشتر از همیشه می فهمیم باید قدرش را بدانیم. آندو همانطور که در بازی با قطر سردار آزمون را در فرصتی استثنایی قرار داد در بازی سرنوشت ساز با امارات هم کاری کرد کارستان تا بلیت بازی با ژاپن باطل شود و شانس بیشتری برای رسیدن به نیمه نهایی داشته باشیم. وقتی در بازی با امارات همه چیز گره خورده بود و هرچه می زدیم به در بسته می خورد، باز هم این آندو بود که از فرصتی از دست رفته پاسی عالی به گوچی داد تا او هم با ضربه سری دقیق ما را از بازی با ژاپن راحت کند. آندو این روزها بیشتر از همیشه برایمان دوست داشتنی و قابل احترام است. او واقعا دارد "آندویی" بازی می کند و کاملا مدیریت شده. اگر تا قبل از این هرجا که توپ بود، آندو هم همانجا بود اما الان او به خوبی می داند کجا باشد که بتواند در خدمت منافع تیمش قرار بگیرد. با آندوی این روزها، خیالمان بیشتر از همیشه راحت است. خوب می دانیم که اگر بازی تا دقیقه 90 هم گره بخورد یکی هست که آنقدر جسارت و غیرت و شجاعت داشته باشد که ناگهان گره کور را باز کند. آندو همانی است که هر تیمی باید یکی از او داشته باشد که وسط زمین بجنگد و تکل بزند و غیرت و تعصب را به تیم تزریق کند. آندو همانی است که می توان در سخت ترین دقایق به ساق پاهایش دل بست و از دیدن اخم و فریادهایش و رگ برآمده گردنش لذت برد. آندو همان فوتبالیستی است که به قول بزرگوار یک سبک جدید در فوتبالمان آورده. همان سبک آندویی!