انتخاب؛ یا شانس و تقدیر!

انتخابات شورایاری‌های محلات در‌حالی برگزار می‌شود که به نظرم می‌رسد، بسیاری مردم شناخت چندانی از کاندیداها ندارند و بعضاً مجبور می‌شوند از قیافه، اسم یا نحوه پوشش کاندیدا، اسم او را در برگه رأی بنویسند. حتی گاهی پیش آمده زنان، کاندیداهای زن را انتخاب کرده‌اند و مردان کاندیداهای مرد را! این درحالی است که بر‌اساس آنچه مدیران سطوح بالای شهری می‌گویند، شورایاری‌های محلات، می‌توانند به‌عنوان حلقه ارتباطی میان مردم و مدیران ارشد، نقشی تعیین‌کننده داشته‌باشند و بنابراین، این مسأله بسیار مهم است که انتخاب‌های مردم آگاهانه‌تر و بر‌مبنای شناخت بیشتر صورت گیرد.

سوال این است که مردم چگونه باید با این نهاد و نقشی که می‌تواند در جامعه ایفا کند، آشنایی بیشتری پیدا کنند. علاوه‌بر‌این، مردم چگونه می‌توانند از کاندیداها شناخت بیشتری به‌دست آورند. این سوالی است که گاهی حتی در انتخابات مجلس شورای اسلامی و انتخابات شورای شهر هم ذهن بسیاری از آحاد جامعه را به خود مشغول می‌کند؛ اما از آنجا که فرصت کافی برای بررسی تک‌تک کاندیداها را ندارند، مجبور می‌شوند برخلاف میلشان دست به انتخاب شانسی افراد بزنند و دعا کنند انتخاب اشتباه نکرده‌باشند.
به گفته مسئولان شواری شهر، شهرداری، به‌اتفاق ستاد هماهنگی شورایاری‌ها، مجری برگزاری انتخابات شورایاری‌ها است. همچنین 9 نفر از اعضای شورای شهر، ناظر انتخابات هستند و فرمانداری تهران نیز در سطح عالی، عهده‌دار نظارت بر کار انتخابات است.

اینکه چند نهاد ریز و درشت بر کار انتخابات نظارت و رسیدگی می‌کنند، خوب است؛ اما کاش این نظارت، بیشتر و عمیق‌تر باشد. مثلاً مسئولان، قبل از شروع انتخابات، توجه بیشتری داشته‌باشند که آیا مردم اصلا فلان کاندیدا را تا به‌حال دیده‌اند. منظور، آن دسته از مردم نیستند که در گذشته، در فعالیت‌های مختلف شورایاری‌ها شرکت داشته و از برخی فعالان این حوزه شناخت کسب کرده‌اند. منظور، مردمی هستند که بدون هیچ‌گونه مقدمه و تنها با دیدن چند عکس و تصویر و بنر در سطح شهر، پای صندوق‌های رأی می‌روند و آنجا حیران می‌مانند چگونه، مشارکتی داشته‌باشند که اگر نقعی ندارد؛ حداقل ضربه و صدمه‌ای را متوجه محله یا شهر یا کشورشان نکند.

اینکه تنها در سطح کلان جامعه و مثلاً در انتخابات ریاست جمهوری، روی شناخت مردم از کاندیداها تأکید کنیم، خوب است؛ اما کافی نیست. هر بنای محکمی، نیازمند زیربنایی استوار است و برای آجر‌به‌آجر آن باید برنامه‌ریزی کرد. اینکه فقط مراقب باشیم در انتخابات، تقلب صورت نگیرد، کافی نیست. انتخاباتی سالم است؛ که علاوه‌بر نبود تقلب در آن، مردم بتوانند با چشم باز انتخاب کنند؛ نه در تاریکی و کورکورانه. اگر در آگاهی بیشتر دادن به مردم، نسبت‌به یک‌یک کاندیداها سرمایه‌گذاری بیشتری کنیم و رسماً جلساتی در محلات مختلف برگزاری کنیم؛ یا حتی در رسانه‌ها و صدا‌و‌سیما، بیوگرافی و رزومه‌ای از هریک از نامزدها ارائه کنیم، می‌توانیم بگوییم انتخاباتی برگزار کرده‌ایم؛ سالم؛ و البته واقعی!