دنیای من در رینگ بوکس است/ اوقات فراغتی ندارم/ الگوی ورزشی‌ام از قشر ضعیف است/ با ناداوری حق‌ام ضایع شد

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، امید احمدی صفا عضو 52 کیلوگرم تیم ملی بوکس جمهوری اسلامی ایران که این روزها به یکی از پدیده‌های بوکس در ایران تبدیل شده است و در حال حاضر نیر برای کسب سهمیه المپیک تلاش می‌کند گفتگویی متفاوتی را با خبرگزاری برنا انجام داده است که در ادامه آن را می‌خوانید:

وضعیت رشته شما در سال 98 چطور بود؟

سال 98 لژیونر شدم در کشور ژاپن بودم و  3 ماه آنجا تمرین ‌کردم سپس برگشتم. اما به جای پیشرفت افتی داشتم ولی خدا را شکر بعد از گذر زمان به خودم آمدم و توانستم همه رقبانم را در انتخابی تیم‌ملی شکست بدهم و همین طور مسابقات جام «احمد کومرت» نایب قهرمان شدم و جام کاپ تکنیک این دوره از مسابقات را هم گرفتم. خدا را شکر سال رضایت‌بخشی بود.

اگر بوکسور نمی‌شدید چه رشته‌ای را انتخاب می‌کردید؟

فکر نمی‌کنم استعداد دیگری به جز بوکس داشته باشم. من استعدادم رزمی است یعنی در خون و وجود خودم به جز اینکه می‌توانستم رزمی‌کار خوبی شوم چیز دیگری نمی‌دیدم و فقط باید داخل چهارضلعی رینگ باشم ان‌شاءالله و خواهم بود.

اگر به چند سال قبل برگردید بوکس را انتخاب می‌کنید؟

بله. بدون  استثنا بوکس و ورزش‌های رزمی انتخاب اولم خواهد بود و همیشه است.

شاید خیلی جای سوال باشد برای مردم که ورزشکاران و قهرمانان اوقات فراغت خود را چگونه می‌گذارنند؟ شما اوقات فراغت خود را چگونه سپری می‌کنید؟

ما اوقات فراغتی نداریم متأسفانه همه می‌گویند صدای دهل از دور خوش است همه از دور می‌بینند می‌گویند اینها بازیکنان تیم ملی هستند و خوش به حالشان همه چیز دارند. ولی اینطور نیست ما مدام اردوی تیم‌ملی هستیم دو هفته اردوی تیم‌ملی صبح و شب تمرین می‌کنیم و 3 روز استراحت. در خانه کنار خانواده و دوباره می‌آییم داخل اردو یعنی ما هیچ اوقات فراغتی نداریم جز ورزش کردن. کار و زندگی و شغل‌مان این است. امیدوارم وزارت ورزش و همینطور کمیته ملی المپیک این را در نظر داشته باشند که ورزش بوکس یک رشته المپیکی و از بیس‌های المپیک است. رشته‌ای است که از المپیک کهن هست. رشته آسانی نیست. خیلی سخت است. اسم نمی‌برم مثل رشته‌های دیگر نیست که با دو سه بازی بروی به راحتی سهمیه بگیری همه کشورها آمدند روی بوکس و این رشته سرمایه‌گذاری کردند و روی این رشته وقتشان را گذاشتند. چون مدالش مدال انفرادی است و می‌تواند رنکینگشان را در دنیا جابجا کند به خاطر همین ما خود تیم ایران و کشور ایران اگر از جایگاه چهارم و پنجم فقط به خاطر رشته بوکس بود چون کشور ازبکستان آمد 5 طلا گرفت و جایگاه ایران را گرفت چرا باید این اتفاق برای ما نیفتد و  نتوانیم مدال بگیریم؟ به غیر از آن ما داریم تلاش‌مان را می‌کنیم و باید کمک کنند می‌دانید در بوکس حق‌خوری خیلی زیاد است چون امتیازات دیده نمی‌شود و امتیازات را نمی‌بینیم و بعد از سه راند متوجه می‌شوی چه کسی برنده و بازنده شده به خاطر همین لابی در آن خیلی زیاد است و خیلی از کشورها از جلو  حتی سهمیه المپیک را خریدند یعنی بازیکنان‌شان آنقدر مطمئن هستند نسبت به داوری و اینکه می‌توانند راحت شرکت کنند. ما خودمان در تمام مسابقاتی که رفتیم چه آسیایی چه بازی‌های آسیایی راحت حق‌مان 3/4 مدال بوده ولی همیشه با یک مدال برگشتیم خود من در کشورهای اسلامی حقم طلا بود با مدال برنز برگشتم. این چیزها هست ولی باید تلاش‌مان را بیشتر کنیم که به امید حق‌خوری و اینها نباشیم و از همان اول شروع کنیم.

الگوی ورزشی شما کیست؟

الگوی ورزشی من از اول بوکسور نبوده. ارنست هوست بوده و واقعا دوستش دارم و الان هم پیر شده ولی خیلی ورزشکار خوب و کسی است که از صفر تا صد آمده است از قشر ضعیف بوده و خودش را رسانده به آن بالاها. الان هم که آمدم در رشته بوکس چه کسی بهتر است «مانی پاکیائو » خیلی دوستش دارم.

بهترین عیدی که گرفتید کی بوده و از دست چه کسی گرفتید؟

بهترین عیدی‌ام را از مادربزرگم گرفتم هر سال لای قرآن عیدی می‌دهد و تا آخر سال نگهش می‌دارم و شگون خاصی دارد. من زمانی که سال 2016 از سهمیه المپیک محروم شدم یک دلیل الکی گفتند کسی که همزمان در بوکس است نمی‌تواند رزمی کار باشد که من رفتم در دنیا طلای جهان را گرفتم آمدم و گفتند نباید این کار را می‌کردید. الکی گفتند قانون است و محروم شدم. خیلی حالم بد بود و عید هم بود و رفتم در اتاق و 2/3 روز بیرون نمی‌آمدم و مادربزرگم آمد و  سوره بقره را برایم آورد و خواند و گفت زمانی است که چیزی را خیلی دوست داری ولی به آن نمی‌رسی و زمانی است که دوست نداری و به آن می‌رسی. باید ناامید نشوی و آن چیزی که دوستش داری و به آن نمی‌رسی پشتش یک شری خوابیده اما چیزی که دوستش نداری و به آن می‌رسی پشتش یک خیری خوابیده خدا می‌داند و تو نمی‌دانی که آن بهترین عیدی من بود و باعث شد حالم خیلی خوب شود.

بهترین دعای شما برای مردم ایران در سال جدید؟

بهترین دعایم این است که ان‌شاءالله تمام مشکلات ما چه در کشور  چه در خارج از کشور برطرف شود که کسی دغدغه این را نداشته باشد که بر می‌گردد و خانه و سر سفره‌اش دست خالی باشد.

شما در این دروه هم حق‌تان در رقابت‌های انتخابی ضایع شد و سهمیه المپیک را از دست دادید در حال حاضر امیدی برای حضور در توکیو دارید؟

بله متاسفانه در رقابت‌های اخیر هم که در اردن برگزار شد در یک حرکت کاملا واضح حق ما را خوردند و رقیب را برنده اعلام کردند. ولی خوشحالم که این بازی و مبارزه من را همه دیدند و همه متوجه شدند که وقتی ما حرف از مافیای بوکس می‌زنیم دروغ نیست. در اردن حق من را خوردند ولی کادر فنی و رئیس فدراسیون از همان دقایق نخست پیگیر کار من بودند و الان هم از طریق کمیته ملی‌المپیک شکایت‌مان را دنبال می‌کنند. من واقعا جا دارد در این زمینه هم از آقای ثوری، استکی و هم از سایر دوستان تشکر کنم چرا که پس از آن اتفاق با من هم مانند دو بوکسورمان که کسب سهمیه کردند رفتار کردند و همان پاداش را همان جا هم به من هم دادند. بعد از این را هم سپردم به خدا و قانون اگر قسمت باشد و ثابت شود که داور اشتباه کرده به من وایلد کارت می‌دهند در غیر این صورت باید در رقابت‌های جهانی که به میزبانی فرانسه برگزار می‌شود شرکت کنم.