بیوک جدیکار تنهاست،همه دنبال ستاره های کاغذی اند

بیوك جدیكار در 15آذر سال 1308 در تهران به دنیا آمد. فوتبال را از سال 1323 و در تیم تهرانجوان زیر نظر مرحوم فكری آغاز كرد در سال 1324 در مسابقات قهرمانی باشگاههای تهران در تیم جوان بازی می كرد و به عنوان گلزن این تیم شناخته شده بود و در سال 1325 توسط مرحوم دانایی فر به تیم تور پیوست و در سال 1328 وارد باشگاه دوچرخه سواران شد و از سال 1330 به عضویت تیم ملی فوتبال ایران در آمد.

جدیكار از جمله بازیكنان نسل اول دچرخه سواران بود و بدون گفتگو بی نظیرترین چپ پای تاریخ فوتبال ایران... وی در سال 1336 مورد توجه آلمانیها قرار گرفت و با تیم ویكتوریای برلین قراردادی 2 ساله بست اما پس از 9 ماه به خاطر تشكیل تیم تیم ملی فوتبال ایران و حضور در بازیهای آسیایی 1958 دوباره به وطن بازگشت و پیراهن تیم ملی را با افتخار و با عبور از پول وشهرت فوتبال آلمان غربی به تن كرد. بیوك از سال 1328 الی 1343 قریب 15 سال در خط حمله تیم های استقلال و تیم ملی ایران انجام وظیفه كرد و آمار بالای گلهایش هرگز به صورت دقیق مشخص نشد. نخستین بازی رسمی وی در سال 1328 با تیم ملی افغانستان بود. در سال 1325 بود كه ایتالیایی ها خواستار او بودند و باشگاههای رم، لازیو و تورینو به وی پیشنهاد عقد قرارداد دادند كه در نهایت جدیكار وی برای عقد قرارداد با تیم تورینو عازم ایتالیا شد. در نهایت با عدم ارسال موافقتنامه توسط سازمان تربیت بدنی وقت و سفر تیم ملی فوتبال به شوروی سابق این انتقال به سر انجام نرسید...

مرد پر افتخار تاریخ فوتبال ایران امروز در بستر بیماری سخت افتاده و هرروز خبرهای ناگوارتری از احوال وی به گوش می رسد، چند درصد اهالی فوتبال و علاقه مندان آن بزرگمرد تاریخ فوتبال وطن را می شناسند؟ آیا تا به حال اسم او را هم شنیده اند؟ مطبوعات زرد در روزهایی كه عكس و خبر هر تازه سر از تخم درآورده ای را روی جلدشان می برند و حاضرند برای یك نسخه بیشتر فروختن خیلی چیزها را فدا كنند آیا خبرنگار یا عكاسی را برای پوشش خبری حال این چهره ماندگار گسیل كرده اند؟ آیا هواداران استقلال كه برای زخم پای فلان ستاره كاغذی خود یك ماه تب می كنند حالی از این افتخار آفرین می كنند؟

بیوك جدیكار آنقدر بزرگ بوده و هست و خواهد بود كه نیازی به خان بودن،عقاب بودن، اسطوره بودن،سلطان و ژنرال و دوبله سوبله بودن ندارد، او نه اهل فریاد است و نه اهل اعتراض، نه زبان چرب و سرخ دارد و نه ریایی كه صبح دشمن باشد و شب مدح وثنا بگوید، نه خودش را شیر بیشه خطاب می كند نه دیگری را موش رودخانه... شاید بزرگترین افتخار امثال جدیكارها این باشد كه برای هر پست و مقام و لقبی سر جلوی هر كس و ناكسی خم نكرده اند و هر افتخاری دارند از بازوان پرتوان خود و همان تكه نان حلالی دارند كه به خانه خود برده اند، نه آرزویی دارند كه به نرسیده باشند و نه دشمن و خائنان خود ساخته ای درست كرده اند... او و امثال وی بت نیستند چون بت ها هرقدر هم بزرگ و طلایی باشند بالاخره روزی تاریخ در موردشان و عقبه شان قضاوتی عادلانه و به دور از احساسات گذرا می كند و خواهند شكست...

به گزارش اوج نیوز, كسی اطراف بیوك نیست، نه ورزشكاری، نه مقام مسئولی، نه مدیری، شاید دلیل اصلیش آن باشد كه صرفی ندارد برای برخی از آقایان، تخت جدیكار فرصت مغتنمی برای حضور خودجوش عكاسان! و كار شدن تصاویر آن روی جلد نیست، اشك ریختن برای وی ثمری ندارد چون راهی مناسب و سریع برای انحراف افكار عمومی نیست، نه ریالی در میان است نه وجهه ای در كوتاه مدت به دست می آید، پس بهتر است بیوك جدیكار تنها روی تخت بیمارستان نفس كم رمقش را بكشد اما از دست جماعت فریبكار و مرده پرست كه در طرفة العینی انسانها از عرش به فرش و باالعكس می اندازند دور باشند... ای كاش روزی فرابرسد كه نگینهای انگشتری خود را نه از بابت ارزش مالی، نه از بابت زیبایی ظاهری، بلكه بر اساس پاكی و زیبایی معنوی آن بخواهیم...
                                                                                        میلاد ملک محمدنوری