پایکوبی بهار به سبک مازنی‌ها

به گزارش خبرنگار اجتماعی برنا/
مازندران از فرهنگ و تمدن بسیار کهن و اصیل آریایی برخوردار است و به دلیل داشتن این تمدن باستانی و دیرینه مراسم‌های باستانی و به دلیل علاقه به دین و مذهب مراسم مذهبی بس با شکوهی در این دیار کهن برگزار می‌شود، پس از گرویدن مردم آن به اسلام، برخی از مراسم باستانی بسته به فرهنگ مردمان مختلف مازندرانی با آداب اسلامی در آمیخته و بنا بر این شیوه اجرای آن در هر روستا با روستای دیگر متفاوت است.

نوروزى‌خوانى
نوروز‌خوانان معمولاً پانزده روز پیش از فرا‌رسیدن نوروز به روستاها رفته و با خواندن اشعار در مدح امامان و ترانه‌هاى محلی، آمدن سال نو را بشارت مى‌دهند.

نوروزخوانان چند نفر هستند که یکى شعر مى‌خواند، یکى ساز مى‌زند و دیگرى که کوله‌کش نام دارد، به در خانه‌هاى مردم مى‌رود و مى‌خواند: بادر بهارون بیمو / نوروز سلطون بیمو / مژده دهید به دوستان / گل به گلستون اومد/ ... . صاحب‌خانه نیز با دادن پول، شیرینی، گردو، تخم‌مرغ و نخود و کشمش از آنان پذیرائى مى‌کند.
 
چهارشنبه‌سورى
صبح روز چهارشنبه آخر سال آش هفت‌ترشى درست مى‌کنند و بین همسایه‌ها پخش مى‌کنند. غروب روز چهارشنبه ۵ تا ۷ بوته آتش درست مى‌کنند. آشی که هفت نوع ترشی مانند آب نارنج، آب لیمو، آب انار، سرکه، گوجه سبز و آب ازگیل در آن می‌ریزند و بعد از آماده شدن بین همسایه‌ها پخش می‌کنند.

 
هنگام غروب نیز با آرزوی شادی و خوشی برای خود و خانواده از روی آتش می‌پرند و می‌خوانند؛
چهارشنبه سوری کمی
پارسال دسوری کمی
امسال دسوری کمی

جشن نوروز ماه
مردم مازندران در اواسط مرداد ماه جشنی به نام نوروز ماه دارند وقتی که نخستین محصول برنج زودرس رسید بعد از جمع آوری و درو با همان برنج غذا درست می‌کنند و در خارج از روستا جشن پایان کار می‌گیرند. این مراسم مانند سیزده بدر است و اعتقاد دارند که این روز را حتما باید بیرون از روستا به سر برد، در واقع این جشن سپاسگزاری به درگاه خداوند است.

عید نوروز
هنگام تحویل سال افراد خانواده دور سفره هفت سین که با ظرافت و سلیقه خانم خانه چیده شده، می‌نشینند و در حالیکه پدر خانواده دعای تحویل می‌خواند منتظر سال نو می‌شوند. در گذشته که امکانات ارتباطی مانند رادیو و تلویزیون نبود با تیراندازی یا گفتن اذان سال جدید را به همه اعلام می‌داشتند.

بعد از این که سال نو شد کسی که به عنوان «مادرمه» انتخاب شده با مجمعی که درآن قرآن، آیینه، آب، سبزه و شاخه‌های سبز جوان قرار دارد، وارد خانه می‌شود. چهارگوشه اتاق‌ها را آب می‌پاشد، قرآن را کنار سفره هفت سین می‌گذارد و شاخه‌های سبز(درخت آلوچه) را به این نیت که سال سرسبز و خوش و خرمی برای خانواده باشد، جلوی در اتاق آویزان یا روی طاقچه اتاق می‌گذارد.
 
دراین روز مادر خانه، غذای عید، سبزی پلو با مرغ یا گوشت درست می‌کند. علاوه بر آن غذایی به عنوان خیرات برای اموات می‌پزند و بین مردم پخش می‌کنند. در غروب شب اول سال به این اعتقاد که چراغ خانه آن‌ها همیشه روشن و نورانی باشد، به سر در خانه‌ها شمع یا شعله آتش آویزان می‌کنند.

این پیام با شعری از حضرت امام (ره) با مضمون ذیل آغاز می‌شود.
بهار شد در میخانه باز باید کرد                 به سوی قبله‌ی عاشق نماز باید کرد

نسیم قدس به عشاق باغ مژده دهد        که دل ز هر دو جهان بی‌نیاز باید کرد

حضرت امام خمینی (ره)