نظارت مستقیم دولتی از جوایز ادبی برداشته شود/کسی حالی از من نمی‌پرسد

راضیه تجاز،نویسنده نویسنده درگفت‌وگو با خبرنگار ادبیات برنا گفت:نفس برگزاری جوایز ادبی این فرصت را به نویسنده میدهد که آثارش بیشتر در معرض دید قرار بگیرد.چه بسا دراین زمینه نوقلمانی بوده‌اند که آثارشان دربخش داستانی در این جوایز ادبی توانسته حائز رتبه و مقام شود و همین مسئله آن‌ها را نسبت به ادامه کار دلگرم ساخته است.

وی افزود:بدون شک وجود  جوایز متعدد ادبی بی‌تاثیر نیست اما این جوایز نباید تنها انگیزه نوشتن نویسندگان باشد.ماهیت جوایز ادبی از دیر باز تا امروز مطلوب بوده و تاثیرات زیادی در تشویق و ارتقا انگیزه نویسندگان داشته است.

تجار درباره تعدد جوایز ادبی تصریح کرد:با این حال جوایز ادبی به ویژه تعدد آن‌ها طی سال‌های اخیر خالی از نقص هم نبوده است.تصورمی‌کنم اگر زمینه‌ای فراهم شود تا جوایز از نظارت مستقیم دولتی دور شوند می‌توان نتیجه بهتری دراین حیطه مشاهده کرد.ضمن این‌که براین باورم داوری و کارشناسی و اصولا سیاست‌گذاری جوایز ادبی باید به دست کسانی باشد که سبقه فرهنگی دارند.

وی درادامه با بیان این که درسایر کشورهای جهان نظارت دولت به شکل نامحسوس و غیر مستقیم است گفت:درایران نیز اعمال نظرات از سوی دولت باید به همین گونه باشد تا اهالی فرهنگ بتوانند با ایجاد ایده‌ها و خلاقیت‌های بیشتر درباره جوایز ادبی نتایج مطلوبی به دست بیاورند.

دبیر انجمن قلم با اشاره به این که طی سال‌های گذشته به عنوان یکی از اعضای هیات داوران در جوایز ادبی مختلف حضور داشته است در پاسخ به این سوال که دربین جوایز ادبی کدام یک تا امروز تاثیرگذارتر از سایرین بوده‌اند گفت:طی سال‌های اخیر دو جایزه کتاب سال و جلال از اهمیت و اعتبارخاصی نزد نویسندگان برخوردار بوده‌اند.برگزاری این جوایز در طول یک سال همواره به تشویق نویسندگان منتهی شده است.با این حال،اشکالاتی نیز در نفس برگزاری این دو جایزه به چشم می‌خورد که نحوه چینش داوران یکی ازاین مشکلات است.

تجار درادامه خاطر نشان کرد:دریک دهه گذشته با گسترش سایت های مجازی شاهد برگزاری جشنواره های ادبی در این قالب بوده ایم که تصورمی کنم این جوایز مجازی هم در نوع خود توانسته اند تاثیر گذار باشند.درواقع بودن این جوایز ادبی بهتر از نبودن آنها است.فراموش نکنیم مسیری که درحیطه ادبیات داستانی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی طی کردیم مسیری رو به رشد بوده و نقاط قوت زیادی به همراه داشته است.

وی اضافه کرد:اگرچه باید بپذیریم که دراین مسیر نقصان ها کم نبوده اند.با این وجود ضرورت دارد حرکت دراین مسیر را بدون داشتن بدبینی های موجود ادامه دهیم.آنچه درحال حاضر در حیطه جوایز ادبی اهمیت دارد این است که این جوایز باید صرف نظر از دربرداشتن نکات مثبت دیگر،بارآموزشی برای جوانان این عرصه داشته باشد.به ویژه برای جوانانی که در نقاط دورافتاده کشور زندگی می‌کنند برگزاری جوایز ادبی درسطح کلان می‌تواند نقش سازنده‌ای در شناسایی این استعدادها داشته باشد و زمینه‌ای را برای رشد و تعالی نویسندگان جوان مهیا کند.

تجار که سال هاست کلاس های نویسندگی اش را با عنوان «سه شنبه های عزیز»با حضور نویسندگان جوان برگزار می‌کند درباره این کلاس‌ها نیز توضیح داد:طی سال های اخیر به دلیل نبود مکانی مناسب برای برپایی این کلاس ها دچار مشکلات زیادی     بوده‌ام.دست آخر تصمیم گرفتم این کلاس‌ها را دفتر کوچک کار خود برگزار کنم که تا امروز نیز ادامه یافته است.یکی از دلایلی که نمی‌‍خواهم این کلاس‌ها را تعطیل کنم این است که تاثیرات این کلاس‌ها را به مرور بر روی هنرجویان دیده‌ام.


وی اضافه کرد:درکلاس‌ها و کارگاه‌های داستان نویسی،هنرجو مستقیما و به شکل نفس به نفس با مدرس رو در رو است و این مسئله قطعا در یادگیری او نقش دارد.از   این‌ها گذشته،تجربه برپایی این کلاس‌ها در طول سال‌ها به من ثابت کرده است کسانی که دراین کلاس‌ها حضور می‌یابند می‌توانند به درمان روحی و همین طور خودیابی بپردازند.درواقع شیوه آموزشی من دراین کلاس ها به این گونه است گرد وغبار رویی هنرجویان را به مدد خوانش داستان و انتقال عناصر داستان نویسی کنار می‌زنم تا فرد بتواند با عصار روحی‌اش بیشتر آشنا شود و به توانایی خود بیش از گذشته پی ببرد.

تجار با گلایه از سیاست گذاران فرهنگی تصریح کرد:با این حال طی سال‌های گذشته تا امروز و با وجود تحمل مشکلات فراوان برای سراپا نگه داشتن این کلاس‌ها، مسئولین فرهنگی حالی از ما نمی‌پرسند و عملا حمایتی دراین زمینه به چشم    نمی‌خورد.درحالی‌که عدم حمایت از کلاس‌های داستان نویسی من و امثال من باعث نمی‌شود که به استعدادهای جوان بی‌توجه باشم و راهم را ادامه ندهم. زیرا همواره براین باور بوده‌ام که جوانان دراین کلاس‌ها مانند شعله‌هایی هستند که قابلیت برافروخته شدن و شکوفا شدن را دارد.