«امام هادی» بارانی از زلال مهربانی خدا

سرویس اجتماعی برنا/ پیامبر و اهل بیت آن حضرت صلوات الله علیهم اجمعین گل سرسبد جهان هستی و مصداق واقعی خلیفة الله می‌باشند و صفات حمیده و سیره آنها برای جهانیان باید معرفی شود تا به عنوان «اسوه» همه انسان‌های طالب كمال به ایشان اقتدا نمایند.

ایشان در طول تاریخ همواره مورد ستم قرار گرفته و نه تنها به اذیت‌ها و فشارهای گوناگون جسمی و روحی در زمان زندگی، بلكه دشمنان با قلم‌های مسموم و رفتار توهین آمیز در جسارت به ایشان و هتک مقامشان كوتاهی نكرده‌اند.

در این میان متأسفانه شخصیت برخی از امامان معصوم در حجاب خاصی بوده و محجوب قرار گرفته است، به گونه‌ای كه ویژگی‌های شخصیتی،‌ اخلاقی، سیاسی، مدیریتی، حكومتی و غیره بر بسیاری از محبّان خاندان عصمت و طهارت پوشیده است.

از جمله این بزرگواران شخصیت نورانی امام دهم حضرت علی بن محمد الهادی(ع) است كه چندی قبل دشمنان دین با جسارت به ساحت مقدس آن حضرت در صدد تخریب وجهه این امام همام برآمدند.

چه زیبا قرآن كریم فرموده: «یُرِیدُونَ لِیُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ» (صف/8) - مى‏خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش كنند و حال آنكه خدا گر چه كافران را ناخوش افتد نور خود را كامل خواهد گردانید.

در همین راستا و به مناسبت ولادت دهمین خورشید پر فروغ آسمان ولایت حضرت امام هادی(ع)، با نگاهی گذرا به زندگی این امام همام می‌پردازیم.

امام علی النقی پیشوای دهم شیعیان، در نیمه ذی الحجه سال 212، در محلی در حوالی مدینه، چشم به جهان گشود و با نور وجودش جهان را غرق در سرور کرد و لطف خدا از دریچه پر فیض وجودش جاری شد. 

آن امام بزرگوار در هشت سالگی، با شهادت جانسوز پدر بزرگوارش امام جواد علیه السلام، ردای امامت را به دوش گرفت و چون پدر و اجداد پاک و مطهرش به هدایتگری پرداخت.

مادری بزرگوار
سمانه مغربیه، مادر امام دهم(ع)، بانویی بزرگوار و باتقوا بود. او در زهد و تقوا و دینداری، درمیان زنان زمان خود، همتایی نداشت. از پاکی و تقوای آن بانوی بزرگ، راویان تاریخ بسیار گفته‌اند. در بیان بلندای مقامش همین بس که فرزند گرامی‌اش امام هادی(ع) می‌فرماید: «مادرم حق مرا می‌شناسد. او از اهل بهشت است. شیطان سرکش به او نزدیک نمی‌شود و خداوند حافظ و نگهبان اوست.»

دوران اختناق
دوران امامت امام هادی(ع) دورانی سرشار از اختناق و نابسامانی و لبریز از ستمگری‌های خلفای عباسی بود. هرچند اندک اندک از هیبت، عظمت و قدرت دستگاه عباسیان کاسته می‌شد، امّا هم چنان فشار بر علویان و مبارزه با تفکرات اسلامی به شدت اِعمال می‌شد. امام هادی(ع) مدت بسیاری از دوران امامت خود را در سامراء تحت مراقبت و نظارت دستگاه خلافت به سر می‌برد. هر چند به ظاهر امام را محترم داشته و آزاد گذاشته بودند، اما در واقع، امام هادی(ع) بیشتر مدت امامت خود را در زندان نظامی عباسیان گذراندند. امّا این مراقبت‌های شدید راه بر هدایتگری و اعمال نفوذ امام نمی‌بست و امام به صورت مخفیانه، به فعالیت‌های پرثمر خود مشغول بودند.

سدّی دربرابر تحریف‌ها
در دوران امامت امام هادی(ع) که چون اجداد بزرگوارش، منبع حکمت و معدن علم و دانایی بود، مکاتب عقیدتی بسیاری رواج یافته و نظرات مختلفی پیرامون اصول عقیدتی اسلام مطرح شده بود. نظرات باطلی که مکتب اصیل اسلامی را با خطر تحریف روبرو می‌کرد. امام هادی(ع) با عظمت علمی و نور هدایت و روشنگری خود، راه را بر بسیاری از این تحریف‌ها بسته و پیاپی نظر اسلام ناب را به جامعه عرضه می‌داشت. ایشان همواره نظرات ناب اسلام را به شکلی صحیح بیان می‌کرد و شک و تردیدهایی که مکاتب گوناگونی مغرضانه بر اصول اعتقادی اسلام وارد می‌کردند را بی اثر می‌نمود.

توصیه به گذشت
امام هادی(ع)، چشمه ساری از دریای جوشان رحمت الهی و بارانی از زلال مهربانی خدا، درباره ی گذشت و پذیرفتن عذرِ عذر خواهان، چنین توصیه می‌فرمایند: «اگر خدا خیر بنده‌ای را بخواهد، او را چنان کند که چون کسی از او عذر بخواهد، او بپذیرد.»

توصیه به دوری از گناه و اطاعت از خدا
دهمین چراغ هدایت انسان‌ها و راهنمای راه سعادت بشری، در توصیه به دوری از گناه و اطاعت از خدا می‌فرمایند: «هر که خدا را اطاعت کند، مردمان از او اطاعت کنند. هر که مطیع خدا باشد، دچار خشم مخلوق نشود. و هرکه خدا را به خشم آورد، باید یقین کند که به خشم مخلوق گرفتار می‌شود.»