سریالسازی در عرصه جهانی/مجید حسینیزاد:
سریالسازی در سطح جهانی مستلزم نشانه شناسی فرهنگ ایران است
یك استاد دانشگاه گفت: برای ساخت سریالی در عرصه جهانی الزامی است فرهنگ ایرانی به زبان بین المللی بیان شود كه این امر ورود به عرصه نشانهشناسی و به كار بردن نشانههایی را میطلبد كه جهانیان با آن ارتباط برقرار كنند.
مجید حسینیزاد استاد دانشگاه درباره ملزومات سریالسازی در عرصه جهانی به خبرنگار تلویزیون برنا گفت: ساخت سریال ایرانی برای جهان ملزوم تجدید نظر در چند اصل است. اولین موضوع این كه این آثار باید از نظر فنی در سطح استانداردهای بین المللی باشد. اكنون ما در كشور افراد توانمند بسیاری در این زمینهها داریم اما از آنجایی كه هدفگذاری ما مربوط به آن سوی مرزها نیست نمیتوانیم در این زمینه موفق باشیم.
وی افزود: برای ساخت چنین آثاری از ابتدا باید علاوه بر كاربرد مخاطبان داخلی، مخاطب جهانی را نیز در نظر گرفت و در وهله دوم الزامی است فرهنگ ایرانی به زبان بین المللی بیان شود كه این امر ورود به عرصه نشانهشناسی و به كار بردن نشانههایی را میطلبد كه جهانیان با آن ارتباط برقرار كنند.
این كارشناس با تاكید بر درنظر گرفتن ذائقه بینالمللی تصریح كرد: نباید صرفا به فكر تولید یك اثر با مصرف داخلی بود بلكه میتوان به تفكر مخاطب بین المللی درباره مفاهیم متعدد از جمله زن، خشونت، جنگ و... دست یافته و بر روی این مفاهیم كار كرد.
حسینیزاد اظهار كرد: آثار پرفروشی همچون "24"، "لاست"، "4400" و امثال اینها مسائل بشری را موضوع اصلی و دستمایه داستان خود قرار دادهاند. پرداخت به گمگشتگی هویت، سرگشتگی در عصر مدرن، بازگشت به سنتها و مبارزه با اخلالگران در كنار معضلات بسیار عظیم بشری میتواند به جذب مخاطب جهانی بیانجامد.
وی ادامه داد: باید از دردسرهای یك جامعه سنتی فراتر رفته و در كنار حفظ این سنتها با طرح مسائلی عمیق در كنار استفاده از نشانهشناسی، مخاطب بیگانه را با خود همراه كنیم. به عنوان مثال برای بازگویی مبحث كربلا در ایران استفاده از پرچمهای سبز و قرمز معانی قابل فهمی برای مخاطب خودی در پی دارد اما برای مخاطب بیگانه قابل قبول نیست و برای تفهیم او باید به نشانه شناسی و زبانی جهانی اقتدا كرد.
حسینیزاد افزود: موضوعات بشری مثل حب وطن و فرزند، مخالفت با خشونت، تحسین مهربانی و سرزنش كاری چون دزدی مسائلی بشری و یكسان برای تمام مردم است. در كنار این زبان باید از مقولات خاص فرهنگی خود دست كشیده و با زبان بین المللی صحبت كنیم.
وی در پایان سخنان خود گفت: اثری همچون "مختارنامه" به دلیل نشانههای مشترك میان ملل اسلامی برای كشورهای این حوزه قابل فهم است اما ارسال آن به كشوری چون فرانسه به زیرنویس و پانویس و توضیح نیازمند است اما در كنار اینها مجموعهای چون "زیر تیغ" به هیچ وجه نمیتواند برای یك امریكایی قابل درك باشد.