قاب روز

یک سر طلسم شکن!
دربی مادونینا از آن دسته دربی هایی است که همیشه جذابیت و اهمیت ویژه ای در قاره سبز دارد. یکی نبرد پرتنش و پر تب و تاب که دو همشهری میلانی آن را روی صحنه می برند و بی تردید بزرگترین دربی سرزمین چکمه ای محسوب می شود. حتی بزرگتر از تقابل این دو همشهری با بانوی پیر تورین. نکته مهم در این دربی روح برتری طلبی دو تیم شهر میلان است. دو تیمی که می خواهند ثابت کنند که تیم اول شهر محسوب می شوند و تبلور این انگاره در دربی مادونینا نضج می گیرد. از همین رو تقابل این دو تیم فارغ از همه تندبادهای چند سال اخیر که به زوال میلانی ها منجر شده، بار هم تماشایی و پرتب و تاب است. دربی برگشت ای دو تیم در هفته سی وششم سری A البته فارغ از همه حساسیت های جدول برگزار شد. دو تیم مدتهاست که از کورس قهرمانی دور افتاده اند و روزگار عسر و حرج در سری A سپری می کنند. همین نکته سبب شد تا دربی فارغ از حساسیت های متعارف، در فضایی آرام برگزار شده تا دو تیم تنها و تنها برای اعاده حیثیت و القای همان کلیشه قدیمی برتری جویی بازی کنند. در این نبرد روسونری اما تیم برتر بود. تیمی که در سه سال اخیر در تمامی دربی ها برابر اینتر یک ناکام بود و دستش از برد کوتاه مانده بود و از همین رو برای پایان دادن به این طلسم انگیزه فراوانی داشت. انگیزه ای که سرانجام در یک ضربه سر وحشتناک از سوی نایجل دی یانگ هلندی متبلور شد. آنجا که در دقیقه‌ 65 روی یک ضربه ایستگاهی دی‌یانگ سانتر ارسالی از سوی ماریو بالوتلی را با تمام قدرت به طاق دروازه هندانوویچ دوخت. ضربه سری که گویی عقده ناکامی سه سال در آن جمع شده بود و مهارناپذیر می نمود تا هندانوویچ تنها نظاره گر این سر سه امتیازی باشد. سه امتیازی که به معنای پایان طلسم میلان در دربی مادونینا بود تا سیدورف یک برد شیرین را کسب کند.