صنعت دروازه ورود به بی هویتی شهرهای ایرانی

محمدعلی طبرسا، کارشناس معماری، در گفت‌وگو با خبرنگار اجتماعی برنا درباره علت اصلی بی هویت شدن شهرهای ایرانی از منظر معماری اظهار داشت: در طول 80 سال گذشته کشور به شدت با روند صنعتی شدن مواجه شد و همین موضوع شروعی برای از بین رفتن معماری به ویژه معماری سنتی در فضاهای عمومی و شهری ایران بود.

وی در ادامه افزود: در دهه 20 و 30 جمعیت شهرها و روستاهای ایران تقریباً با یکدیگر برابری می کرد اما با ورود صنعت و افزایش فرصت های شغلی در شهرها، به تدریج جمعیت از روستاها به سمت شهرها سوق پیدا کرد و به طور طبیعی این نیروی کار در شهر به سرپناه و خانه نیازمند بود که این خود موجب افزایش ساخت و سازها و باطبع تاثیر منفی این ساخت و سازها بر چهره شهر داشت.

به گفته طبرسا این در حالی است که بسیاری از کشورهای اروپایی به رغم صنعتی شدن، همچنان به حقوق شهروندی احترام گذاشته و بخشی از فضاهای شهری به عنوان قلمرو عمومی تنها برای قدم زدن و گذراندن اوقات فراغت شهروندان در نظر گرفته شده است. حتی مسئولان گردشگری و میراث فرهنگی با همکاری شهرداری شهرهای مختلف کشورهایی چون ایتالیا، فرانسه، اسپانیا سعی کرده با احیای محله های قدیمی و همچنین بکار بردن المان های معماری سنتی در فضاهای شهری معاصر گردشگران بسیاری را به وی خود جذب کنند.

این کارشناس معماری معتقد است که تا دهه های 20 و 30 یک نوع معماری تعریف شده در فضاهای شهری حوالی میدان انقلاب، عودلاجان، مولوی و میدان توپخانه دیده می شد که این نوع معماری با ورود جمعیت به شهر تهران به تدریج جای خود را به ساختمان هایی با حداقل ساخت کیفیت داد.

طبرسا همچنین به عنوان نمونه به مناطق 10،11،17 و 19 شهر تهران به عنوان مناطقی که متاثر از افزایش جمعیت و مهاجرت از روستا به شهر شدند یادکردو توضیح داد: در این مناطق در گذشته متراژ منازل مسکونی برای افراد از 300 متر به بالا بود، اما با توجه به مقوله صنعتی شدن و افزایش جمعیت شهر، نیاز به سرپناه، تخریب این منازل و به دنبال آن ساخت آپارتمان، هم اکنون هر خانه 100 متر یا کمتر در این مناطق متراژ دارد.