روز ناگفته های خبرنگار مبارک

در حالیکه سرگرم خواندن این مطلب هستید به این موضوع هم فکر کنید که کنار هم قرار دادن این کلمات و واژه ها برگرفته از ذهن یک خبرنگار است. دست پخت نویسنده ای که هرساله 17مرداد  را به پاس زحمات ایشان روی صفحه تقویم به عنوان روز خبرنگار نامگذاری کرده اند.

به همین بهانه اجازه دهید برای یکبار هم که شده نه از مشکلات شما و نه از اقدامات و فعالیت های مدیران بلکه از افرادی بنویسم که به آنها چشم سوم جامعه و صدای انتقاد مردم می گویند.

همان هایی که مگر در چنین روزی«دق» یادمان بیفتد این بنده خداهایی که شبانه روز به سبب شغلشان(ما در این مواقع می گوییم رسالت خبرنگاری) زندگی خود را وقف اطلاع رسانی می کنند،تا وقتی به هم می رسید و می گویید  چه خبر ؟ خدایی ناکرده بی خبر نباشید.


واقعیت این است که اگر خودسانسوری نکرده و بیهوده از«به به و چه چه» های نداشته مان بنویسیم باید اعتراف کنیم که مثل جامعه رسانه مصداق چوب دو سر طلایی است که خود در میان آن گرفتار شدیم.

گروهی از مردم که خبرنگاران را متهم به دروغ پراکنی و تریبون مدیران می کنند و برخی از مسوولان و دست اندرکاران که بر چسب «نان به نرخ روزخور» به این قشر می چسبانند.در حالیکه کمتر کسی از پشت صورت های خبرنگارانی مطلع است که با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته اند.

تاکنون واژه حق التحریر را شنیده اید،می دانید بسیاری از روزنامه نگاران به صورت حق التحریر حقوق می گیرند؟ یعنی به مقدار نوشته هایشان دستمزد دریافت می کنند.

می دانید این نوشته ها باید به یک حدنصاب (تعداد کلمه )برسند و هر قدر تعداد کلمات کمتر باشد مبلغ دریافتی کاهش می یابد؟

آیا می دانید بیشتر خبرنگاران با گذشت 10تا15سال همچنان از خدمات بیمه ای بی بهره اند و اساسا هیچ نویسنده حق التحریری بیمه نمی شود؟

آیا می دانید عصر هر جمعه تعطیل این افراد باید سر کارشان حاضر باشند؟

شاید برایتان جالب باشد اگر بدانید حقوق خبرنگاران زیر خط فقر اعلام شده است. البته شما به این مشکلات دغدغه هایی نظیر انجمن ها و اتحادیه های صنفی کم کار، طرح ترافیک و مسائلی از این دست را نیز اضافه کنید. چالش هایی که هر یک از مسوولان دایعه مرتفع کردن آنها را به اصحاب رسانه داده ولی در عمل آنطور که شایسته بود به آن عمل نکرده اند.

قلم به دستانی که حتی خداوند در قرآن به قلمشان سوگند یاد کرد. این روزها بیش از همیشه با مشکلات شغلی و معیشتی دست به گریبان هستند؛ ولی تنها به دلیل عشق و علاقه پا پس نکشیده و با کنار هم قرار دادن کلمه به کلمه و واژه به واژه نان بر سر سفره های افطارشان می برند.

پس اگر اینبار سرگرم خواندن نوشته های  سایت ها و روزنامه ها شدید، به این نکته هم توجه کنید که چیدمان سطر به سطر آن حاصل تلاش خبرنگاری است که سالی یکبار نگاه ها به طرفش معطوف می شود که گاها در آن روز تنها وعده ای از سر دلخوشی به وی داده می شود که البته آن هم هیچ گاه به مرحله عمل نمی رسد.

ولی با همه اینها همکار عزیزم روزت مبارک