چرا بخشش و انفاق کافران مورد قبول درگاه الهی نیست؟

به گزارش سرویس قاب نقره برنا، خداى متعال در آیه 117 سوره «آل عمران» مى‌فرماید: مَثَل آنچه آنها در این زندگى انفاق مى‌کنند، همانند باد سوزانى است که به زراعت قومى بوزد ـ که بر خود ستم کرده‌اند (و در غیر محل یا وقت مناسب کشت نموده اند) و آن را نابود سازد».

«صِرّ» و «اصرار» از یک ریشه هستند و به معنى بستن چیزى توأم با شدت مى آید و در اینجا به معنى شدتى است که در باد باشد، خواه به شکل یک باد سوزان، و یا سرد و خشک کننده.

قرآن انفاق کردن کفار را به باد شدید و سوزان و یا فوق العاده سرد و خشک کننده اى تشبیه نموده که به کشت و زرعى بوزد و آن را خشک کند، البته طبع باد و نسیم، احیا کننده است، نسیم بهاران شکوفه هاى را نوازش مى‌دهد و غنچه ها را باز مى‌کند، روح در کالبد درختان مى‌دمد، و آنها را بارور مى سازد. در اینجا سوالی درباره انفاق این دسته از انسانها مطرح می‌شود با این عنوان که " چرا قرآن کریم بذل و بخشش کافران را اینگونه تشبیه می‌کند؟". حضرت آیت الله مکارم شیرازی در کتاب "تفسیر نمونه، جلد 3، صفحه 85" به این سوال پاسخ داده‌اند که آن را در ادامه می‌خوانید.

انفاق اگر از سرچشمه اخلاص و ایمان به وجود آید بسیار مفید و سودبخش است، هم مشکلات اجتماعى را حل مى‌کند، و هم اثر اخلاقى عمیقى در نهاد احسان کننده باقى مى‌گذارد و ملکات و فضائل اخلاقى را در قلب او بارور مى‌سازد.

اما اگر باد و نسیم ملایم و احیا کننده تبدیل به طوفان مرگ بار و سوزنده و یا فوق‌العاده سرد گردید به هر گل و گیاهى که بوزد آن را مى سوزاند و خشک مى‌کند.

افراد بى ایمان و آلوده نیز چون انگیزه صحیحى در انفاق خود ندارند روح خودنمائى و ریاکارى همچون باد سوزان و خشک کننده اى بر مزرعه انفاق آنها مىوزد و آن را بى اثر مى سازد.

این گونه انفاق‌ها نه از نظر اجتماعى مشکلى را حل مى کند (چون غالباً در غیر مورد مصرف مى شود) و نه نتیجه اخلاقى براى انفاق کننده خواهد داشت.

جالب توجه این که قرآن در آیه بالا مى گوید: «حَرْثَ قَوم ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ» یعنى مرکز وزش و برخورد این باد سوزان و خشک کننده، زراعت کسانى است که به خود ستم کردند، اشاره به این که این زراعت کنندگان در انتخاب زمان و مکان زراعت، دقت لازم را به عمل نیاورده و بذر خود را یا در سرزمینى پاشیده اند که در معرض وزش چنین طوفان هائى بوده است.

و یا از نظر زمان، وقتى را انتخاب کرده اند که فصل وزش باد سموم بوده است، و به این ترتیب به خود ستم کرده اند.

افراد بى ایمان نیز در انتخاب زمان و محل انفاق، به خود ستم مى کنند و سرمایه هاى خود را بى مورد بر باد مى دهند.

از آنچه در بالا اشاره شد، با توجه به قرائنى که در آیه وجود دارد معلوم مى شود این تشبیه در حقیقت در میان دو چیز است:
یکى تشبیه انفاق آنها به زراعت بى موقع و در غیر محل مناسب و دیگرى تشبیه انگیزه هاى انفاق به بادهاى سرد و سوزان.

و بنابراین آیه خالى از تقدیر نیست و معنى جمله «مَثَلُ ما یُنْفِقُونَ» این است که مثال انگیزه انفاق هاى آنها همچون باد خشک و سرد یا سوزانى است (دقت کنید).

جمعى از مفسران گفته اند: این آیه اشاره به اموالى مى کند که دشمنان اسلام در راه کوبیدن این آئین صرف مى کردند، و به وسیله آن دشمنان را بر ضد پیامبر اسلام(ص) تحریک مى‌نمودند و یا اموالى که یهودیان به دانشمندان خود در برابر تحریف آیات کتب آسمانى مى دادند.

ولى روشن است: آیه یک معنى وسیع دارد که اینها و غیر اینها را شامل مى شود.
در پایان آیه مى فرماید: «خداوند به آنها ستمى نکرده، این خود آنها هستند که بر خویش ستم مى کنند» (وَ ما ظَلَمَهُمُ اللّهُ وَ لکِنْ أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ) و سرمایه هاى خود را، بیهوده از بین مى برند، زیرا عمل فاسد جز اثر فاسد چه نتیجه اى مى تواند داشته باشد؟