آن یار سفر کرده

آن گرد شتابنده که در دامن صحراست؛ گوید چه نشینی که یاران همه رفتند

چه می شود کرد؛ انگار همین دیروزها نبود که رفتیم و به دست خودمان پیکر  زنده یاد کریم شفائی عزیز؛  روزنامه نگار پر حرارت، دوست دیرین و همسنگرمان در هیئت رئیسه نخستین دوره فعالیتی انجمن صنفی روزنامه نگاران استان را در قطعه هنرمندان وادی رحمت به خاک سپردیم و برگشتیم؛ ... و آوخ که اینبار هم دوست و همسنگری دیگر را؛ و آنوقت، مرا باش که اگر دیروز می بایست در رثای دوست سفر کرده، کریم شفائی عزیز قلمی می  کردم، امروز هم باید درباره دوست همسنگری دیگر قلمی بکنم، دوستی که سالها باهم مونس بودیم و بقول معروف به اتفاق خاک جلسات خبری، سفرهای استانی و انعکاس مشکلات و درد و رنج های مردمی را می خوردیم، و امروز دیگر او در میان ما نیست و افسوس که چه زود چشم از جهان فرو بست.

« آقا مرتضی اعلمی » را می گویم که دوستی مان به چند دهه پیش بر می گشت. از موقعی که به عنوان خبرنگار در روزنامه جمهوری اسلامی مشغول به کار شده بود؛ نزدیک به 28 سال پیش؛ و این اواخر که بعد از سالها خبر نگاری، سرپرست روزنامه جمهوری اسلامی شده بود، خوشحال بود و اما آنی خودش را به اصطلاح و برخلاف بعضی ها گم نمی کرد؛ سعی می کردیم در اکثر جلسات خبری باهم باشیم؛ گاهی هم زنگ می زد و دعوتمان می کرد به صرف صبحانه که دوستان به گرمی می پذیرفتند و به اتفاق آقایان بادیران، حمزه زاده و داوری ساعاتی را در دفتر کارش دور هم می نشستیم و از  خاطرات می گفتیم و می شنیدیم و چه لحظه های خوب و فراموش نشدنی بودند.

«مرتضی» سالهای طولانی صادقانه در صحنه های خبری استان و در عرصه مطبوعات منطقه کوشید و جزو انسانهایی بود که قناعت را بزرگترین سرمایه  می دانست و حاضر نبود ساده زیستی، تواضع و اخلاق مداری و قانع بودن را با هیچ چیز دیگری عوض بکند.

و حالا... ؛ چهل روز است که او به دیار باقی سفر کرده و دیگر در میان ما نیست و در این روزها که به سرعت می گذرند نه از مرتضی و نه از تلفن هایش دیگر خبری نیست؛ روزهائی که حقیقت را بگویم برایم چه سخت گذشتند، و حتما برای دوستان دیگر هم همینطور! و اکنون نزدیک شده ایم به چهلم  « اعلمی » عزیز که گرامی داشتن نام و یادش کوچکترین کاری است که می توانیم در حقش ادا بکنیم؛ باشد که روحش از ما راضی شود.

روانشاد مرتضی اعلمی، روزنامه نگار پیشکسوت تبریزی که حدود یکسال قبل به دلیل ناراحتی در ناحیه داخل قلب تحت عمل جراحی قرار گرفت، دوباره در اردیبهشت گذشته با همان ناراحتی تحت عمل مجدد قرار گرفت و اینبار دیگر به هوش نیامد و در روز 27 اردیبهشت جان به جان آفرین تسلیم کرد.

چه می شود کرد، کار روزگار همین هست و بس. امروز هستیم و شاید روزی دیگر نباشیم؛ مهم، خصلت های نیکو داشتن است که آقا مرتضی آنها را داشت. روحش شاد ونام و یادش جاویدان باد. / نگارنده: محمدحسن علملو