حنایی که رنگ باخته !

خبرگزاری برنا_ مصطفی فراغت
کمپین، پویش و پوزش جواب نمی دهد. بی معناست. هر روزی که تمام می شود واقعیت ها بیشتر دیده می شوند. مثلا قرار بود به احترامِ شهدای آتش نشانِ حادثه پلاسکو،  حادثه ای که دل همه را به درد آورد، چهارشنبه سوریِ متفاوتی داشته باشیم، کم سر و صدا تر، کم خطرتر، اما نتوانستیم.
باز هم «زامبی» وار خوشحالی کردیم. خب طبیعی ست. «درست» را بلد نیستیم. با خودم فکر می کنم اسمِ اینهایی که «گند»ِ هر چیزی را بیرون می کِشند را می شود «...» گذاشت یا نه. به نتیجه نمی رسم. به نظرم این «...» های کم تعداد را باید گرفت و «قرنطینه» کرد. باید تحت نظرشان گرفت. باید این نا متعادل ها را زود به زود «چکاپ» کرد. باید وادارشان کرد از دفترچه های (بیمه) خدمات درمانی شان تند تند استفاده کنند. یکی از المان هایِ فقرِ فرهنگی، همین ها هستند.
 فراموشی اتفاقِ دردناکی است. البته گناه هم داریم. آموزش ندیده ایم، تمرین هم نمی کنیم. مثلِ همه ی قول و قرارهایی که گذاشته بودیم و عمل نکردیم، باز هم شکست خوردیم.
 مثل کمپینِ «نه» به خرید خودرو. یادمان نرفته که با تیزهوشی مدیران «وام» بده چطور بُدو بُدو از روی هم رد شدیم و ثبت نام کردیم.
ازِ احساسی هایی که زود فراموش می کنند انتظاری نباید داشت. باید سوخت و ساخت. این ها قابلِ اعتماد نیستند. بگویند «شب» است باید رفت و دید. باید بنا را بر این گذاشت که «روز» است. حنای شان رنگ باخته.
 باید یکی یکی جلویِ این هایی که نمی شود اسم شان را «...»گذاشت را گرفت و شیر فهم شان کرد. باید درِ گوش شان خواند. باید دائم جلویِ چشم شان گذاشت. آدمی که زود فراموش می کند را باید بوئید! باید گذاشت روی طاقچه و خوبِ نگاهش کرد.
مسئولان خوشحالند. گفته می شود تلفات کمتری داشتیم. اما صداهایی که «تولید» شد چیز دیگری می گفت.
قرار بود به احترام آتش نشان های رفته و مانده سکوت کنیم. قرار بود «تمرین» کنیم، با هم باشیم، به یاد هم باشیم، اما نشد. تا سال بعد خدا بزرگ است.