دختری که با نقاشی معادلات بیکاری را بر هم زد

به گزارش گروه خبر خبرگزاری برنا، ریحانه کلانتری دختری است که دنیایش را با جان دادن به نقاشی های روی بوم ساخته و نگاهش به زندگی رنگی تر از آن است که از وضعیت اشتغال این روزها ناامید شود. متولد سال 1370 است و  از سه سالگی با دنیای نقاشی آشناشده و حالا چهار ‌سالی می شود که گوشه ای از خانه شان کارگاه و آموزشگاه اوست. وقتی قرار می شود داستان شروع فعالیتش را تعریف کند،‌ می شود هیجان را در صدایش حس کرد:‌‌ «نقاشی برای من از سه سالگی شروع شد و تا امروز نقطه پایانی نداشته است. با وجود اینکه در رشته ریاضی و فیزیک تحصیل کردم اما نقاشی در تمام روزها همراهم بود. در خانه ای بزرگ شده بودم که توجه به هنر در آن نقش مهمی داشت تا جایی که سال اول دبیرستان،‌ به دلیل اینکه مادرم حس کرد خلاقیتم در مدرسه از بین می رود و بیش از حد برای درس ها استرس دارم،‌ ترجیح داد غیر حضوری درس بخوانم و به جای گذراندن زمان در میان کتاب ها‌، کلاس های مختلف را تجربه کنم، همین یک سال هم فرصتی شد که نقاشی را بیشتر از قبل دنبال کنم و همین سال هم نخستین نمایشگاه نقاشی گروهی خود را با همراهی استاد نقاشیم که یک خانم اهل لبنان بود برگزار کردم و در نهایت فعالیت ها نمایشگاهیم به سه نمایشگاه گروهی و دو نمایشگاه انفرادی منتهی شد.»

کلانتری اگرچه از کودکی علاقه بسیاری به نقاشی و هنر داشت اما مانند بسیاری از جوانان مجبور به تحصیل در رشته ای شد که درنهایت به یک شغل رسمی با درآمد خوب ختم شود. ریاضی و فیزیک خواند در دانشگاه هم معماری را دنبال کرد اما در نهایت هنر نجات دهنده آدمی است و در شرایطی که بازار کار رشته های مهندسی،‌ هر روز اشباع تر از روزهای قبل می شود،‌ نقاشی،‌ زمینه کسب درآمد را برای او فراهم کرد. او می گوید:‌ »پدر من هم مانند بسیاری از پدران ایرانی،‌ اعتقاد داشت ورزش و هنر باید در کنار درس باشد و ریاضی همان چیزی است که ذهن را باز می‌کند اما من هیچ وقت علاقه ای به این رشته نداشتم. با این وجود من نقاشی را رها نکردم تا امروز که تمام زندگیم شده است.»

مقابله با فراز و نشیب با تکیه بر حمایت خانواده

شش سال تحصیل نقاشی در نهایت به شروع فعالیت های آموزشی او ختم شد و حالا چهار سال از روزی که نخستین قدم های تدریس را برداشت می گذرد. روزهایی که فراز و نشیب بسیاری داشت اما نتیجه را برایش لذت بخش کرد. این هنرمند جوان درباره نقطه شروع راه اندازی کلاس های آموزشی و ایجاد اشتغال از این طریق می گوید: «من از روزهای کودکی تمایل داشتم شغل داشته باشم اما هیچ وقت برایم روشن نبود که قرار است چه کار کنم تا اینکه نقاشی برایم جدی شد،‌ از آن زمان به بعد می‌دانستم که اگر قرار باشد شغل داشته باشم،‌ باید مرتبط با هنرم باشد. درنهایت یک روزتصمیم گرفتم آن چیزی که بلد هستم را آموزش دهم و اولین جلسه کلاس در حیاط خانه مان شروع شد و نخستین گروه از هنرجوهایم هم دوستانم بودند، به مرور در شبکه های اجتماعی فعالیت کردم و از طریق آن توانستم کارگاه خانگیم را به علاقه مندان دیگر هم معرفی کنم و از همان زمان شاگردانم بیشترشد و فعالیت اقتصادی من هم جدی تر، اما طی کردن این مسیر در خانه کار راحتی نبود،‌ اگرچه خانواده من همواره در این زمینه از من حمایت کردند اما راه انداختن کلاس آموزشی در یک آپارتمان اگرچه در گوشه ای از خانه خودمان بود بازهم با واکنش همسایه ها همراه بود،‌ با این وجود با کمک حمایت های خانواده تا امروز توانستم کارگاه کوچکم را حفظ کنم و تصمیم دارم در آینده یک آموزشگاه دخترانه راه اندازی کنم که بتوانم برای دختران دیگرهم فرصت کار کردن ایجاد کنم.»

قدم برداشتن از هیچ به سوی درآمد 

باور داشتن توانایی خود شاید تنها رمز موفقیت ریحانه کلانتری برای راه اندازی کسب و کارش بود،‌ هنرمندی که اتفاقا علاقه مند به مطالعه کتاب های اقتصادی بوده و کلام مشترک این کتاب ها را روشن کننده راهش می داند. او معتقد است دربیشتر کتاب های اقتصاد،‌ هیچ گاه توصیه نشده که برای داشتن شغل در قدم نخست سرمایه عجیب و غریبی داشته باشید،‌ با پول زیاد همه می توانند برنامه ریزی کنند اما هنر این است که با حداقل ها یک راه جدید را باز کرد. این هنرمند جوان بیان کرد:‌ » وقتی زندگی ثروتمندین افراد تاریخ را مطالعه می کنیم،‌ بیشترشان از یک سرمایه کم شروع کردند و صاحب شغل های بین المللی شدند. در جامعه خودمان هم میبینم که جوانان با تکیه بر هنر و حداقل ها و تنها با تکیه بر فضای مجازی،‌مشاغل خانگی خودشان را راه انداختند و درآمد خوبی هم کسب می کنند،‌ گاه از شغل های کارمندی هم بیشتر اما مهم داشتن پشتکار است و ناامید نشدن. باید ایمان داشت که فضای اقتصادی دنیا در حال دگرگونی است و میتوان به درستی از این تحول استفاده کرد.»