پناهگاهی سبز برای زخمی های جامعه

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری برنا؛ سرای نور جمعیت طلوع بی‌نشان‌ها مختص به پسرهای نوجوان 12 تا 18 است؛ پسرهای نوجوانی که از زمان نوزادی معتاد بوده‌اند یا در سنین پایینی که باید مدادرنگی در دست می‌گرفتند و دنیای کودکانه خود را رنگی می‌کردند، با دست گرفتن وافور و پایپ دنیای معصومانه خود را سیاه کردند؛ دنیا و آروزهایی که خواسته یا ناخواسته، عمد یا غیرعمد در پایین‌ترین سن، با قلموی سیاه اعتیاد رنگ زده شد. شاید دیگر هیچ غول چراغ آرزویی نتواند  آرزوی کودکی این نوجوانان را بازگرداند.

زمانی که وارد سرای نور شدیم ، تصورهای ذهنم در مورد این مراکز رنگ باختند و مشاهده کردم که این مرکز نگهداری از نوجوانان معتاد با بقیه مراکز تفاوت دارد؛ مرکز نگهداری که بیشتر شبیه به یک خانه بزرگ با تعداد 12 عضو خانواده بود.

تعدادی از پسربچه‌ها به سمت خبرنگاران آمدند تا با آن‌ها سلام و علیکی داشته باشند و بدانند که اصلا چه کسانی برای دیدن آن‌ها آمده است، تعداد دیگری از بچه‌ها هم پشت مانیتور مشغول بازی یا فیلم دیدن و دو نفر هم درحال بازی بیلیارد بودند.

*مرکز نگهداری کاملا شبیه به خانه

یکی از اتاق‌ها دو تختخوابِ متعلق به دو پسر 7ساله  و 9 ساله داشت و در اتاق‌های دیگر به ترتیب  4 تخت و 6 تخت  قرار گرفته بود. چیدمان این مرکز کاملا شبیه به یک خانه بود تا نوجوانان در زمان بهبود وضعیت جسمی و روانی خود احساس غریبه‌ای نداشته باشند و روند درمان‌شان مطلوب‌تر طی شود.

هرکس که به پای صحبت این بچه‌ها بنشیند متوجه اندوه درونی‌شان خواهد شد، اندوهی که نماینگر زندگی سیاه و پر از درد گذشته آن‌ها بوده است.

مسیحِ 15 ساله‌ای در این مرکز وجود داشت که از زمان جنینی در رحم مادر به اعتیاد مبتلا شده بود. پدر خانواده‌ همسر و همه فرزندان خود را به خاک سیاه اعتیاد نشاند اما مسیح بعد از تحمل کتک‌های بسیاری که با کابل فلزی بر پوست و تن‌اش جا خوش کرده بود، در 13 سالگی از خانه فرار کرد و در کفِ خیابان خوابید و کارتن خوابی را برای اولین‌بار در شب‌های سرد تهران تجربه کرد؛ در لا به لای همین شب‌های کارتن خوابی و خماری بود که فردی به اسم احسان او را به مرکز جمعیت طلوع بی‌نشان‌ها معرفی می‌کند و جمعیت پذیرای این پسرک می‌شود و روند درمان او را آغاز می‌کند.

در سرای نور 11 پسر دیگر وجود دارند که دچار سرنوشتی بدتر یا کمی بهتر از مسیح هستند.

* وجود 5 سرا در یک مرکز جمعیتی - حمایتی

این سرا یکی از 5 سرای جمعیت طلوع بی‌نشان‌هاست. سرای نور متعلق به پسرهای نوجوان ١٢ تا ١٨ ساله، سرای مهر  مختص به مادران و کودکانشان و همچنین دختران ١٢ تا ١٨ ساله، سرای امید برای مردان کارتن خواب بهبود یافته، سرای ایمان برای جوانانی که ١٨ تا ٢٤سال هستند و سرای به سوی امید که مرکز نگهداری مردانی که دوره درمان یک ساله را حل کرده و وارد اجتماع شده اند از جمله سراهای این جمعیت به صورت تفکیک شده هستند.

لازم به ذکر است که طلوع یکی دیگر از NGO های موجود در ایران است که به عنوان حامی تخصصی افراد درگیر با معضل کارتن خوابی فعالیت خود را در هفت حوزه جذب، سرپناه، درمان، آموزش، اشتغال، بازگشت به خانواده و بازگشت به بدنه جامعه متمرکز کرده است.

از جمله ویژگی‌های مثبت این مرکز جمعیتی، فراهم کردن شرایط جامعه برای نگاه انسانی به کارتن خواب‌ها است. نگاه به بحران‌هایی که چهره جامعه را عبوس کرده‌اند.