در گفت و گو با استاد ادبیات و تاریخ مطرح شد ؛

فضای مجازی یا دکان شلوغ کارها

۱۳۹۷/۰۸/۰۵ - ۰۵:۲۱:۴۴
کد خبر: ۷۶۹۱۵۲
فضای مجازی یا دکان شلوغ کارها
پورامید گفت : بدبختی جامعه ما از آنجایی شروع شد که فکر کردیم شعر مال آدمهای بیکار است، موسیقی برای مطربی و مجلس گرم کنی ست، فلسفه برای آدمهای مالیخولیاست، ضرب المثل ها برای آدمهای پیر و فرتوت است .

به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی برنا، "هر سخن جایی و هر حرف مکانی دارد"،  "هر که هر چه دارد از پر قنداقش است"، "ادب آداب دارد"، "شتر دیدی ندیدی"،  "باد آورده را باد می برد" و.... این ها  عبارت های پند  آموز و چکش خورده ای هستند که در اعصار مختلف تاریخی و اجتماعی هر ملتی امتحان خود را پس داده اند  و در بین گفتگوهای روزمره ایرانیان  هم رواج داشته است، امروزه با وجود فضای مجازی که در دسترس همگان است دچار کاهش استفاده  از این  گفته های اصیل  شده  و این کوچک جمله های بزرگ اندیشان اشخاص نامدار تاریخی  را در شلوغیهای کوچه و خیابانها از یاد برده ایم  .

علی رضا پورامید - استاد ادبیات و تاریخ در گفت و گو با خبرنگار برنا در تعریف جامع از ضرب المثل ها اینگونه بیان داشت: به تعبیر علی اکبر خان دهخدا ، ضرب المثل ها حکمت عوام هستند به این معنی که  در گذشته عامه مردم با حذف زواید تجربیات خود از گفتارها و انتقال آنها به یکدیگر در قالبهای کوچک معنایی ضرب المثل ها را به وجود آوردند وی افزود  در بستر تحلیلی ضرب المثلها در حقیقت حرف های عمیق و ریشه دار گذشتگان است که از بین هزاران سخن و گفته های آنان به دلیل ریشه عمیق معنای آنها به ما رسیده است.

پور امید در پاسخ به اینکه چرا امروزه استفاده از ضرب المثل ها کمرنگ شده و از رواج افتاده گفت ، دلایل مختلف جامعه شناسی، تاریخی ، فرهنگی ، اجتماعی و  اقتصادی می تواند در کاهش استفاده آنها دخیل باشند، وقتی که مطالعه افراد جامعه کاهش می یابد ، سطحی نگری رونق و رواج پیدا می کند . شما فکر می کنید که چرا دست خطها ضعیف شده ؟ خب برای اینکه مردم قلم را زمین گذاشته و همه متون و نوشته های خود را تایپ می کنند. نکته ی دوم اینکه کارکرد بر مبنای نیاز است . وقتی به چیزی نیاز نیست غالبا از بین می رود.

 پور امید اضافه کرد  : زمانی مردم شنیده ها و آموزه های خود را از تریبون هایی مانند مرشد ها، نقالان، جارچیان و در روزگاری از حضور در قهوه خانه ها، نشست ها، و محافلی مانند هیئت های مذهبی ،وعاظ و سخنرانان فرا می گرفتند  که آنها هم در جای مناسب خود از ضرب المثل ها استفاده می کردند اما امروزه اینگونه نیست ،اغلب اگر هم به ضرورت استفاده ای از این عبارات می شود نا بجا و اشتباه ست .

این استاد ادبیات و تاریخ  علل کاهش استفاده از ضرب المثل ها را اینگونه بیان کرد: چیزی که امروزه به کاهش سواد معنایی و گستره ی گفتاری در اجتماع دامن میزند فضای مجازی است  که دکان شلوغ کارهایست که با ظاهر سازی به نام عکس که  وجهه غالب در فضای مجازی است  فعالیت می کنند  و نمودار انسانهای سطحی نگر است.  امروزه دغدغه افراد جامعه چیزهای مانند قیمت دلار و سکه  و عکس با سلبریتی هایی است که  با کمترین سواد و آگاهی به جای دانشمندان و افراد فرهیخته  به واسطه همین فضای مجازی نشسته اند، دیگر نیازی به عمق ، محتوا و اعتلا نمی بینند. و چون هیچ مجرای ارزش گذاری در منعکس کردن کنش های مجازی وجود ندارد طبیعتا دچار استفاده از تکرار جمله بندی های طوطی وار و سطحی گفتاری در مردم می شویم .

این استاد ادبیات در گله مندی از اهالی کتاب و موسیقی و دیگر عناصر فرهنگی گفت : وقتی  در جامعه ای اهالی فرهنگ و هنر آثار یکدیگر را خریداری نمی کنند و منتظر هدیه گرفتن ، دانلود ها و کپی های رایج هستند، شما از قصاب و بقال و فرزندان آنان توقع دارید که مطالعه و از ضرب المثل ها استفاده کنند؟ یک جامعه باید در نزد خود به شاعر احترام بگذارد که شعر رونق پیدا بکند، به موسیقی خود احترام بگذارد که موسیقی رواج پیدا بکند .

وی در پایان چنین بیان داشت : بدبختی جامعه ما از آنجایی شروع شد که فکر کردیم شعر مال آدمهای بیکار است، موسیقی برای مطربی و مجلس گرم کنی ست، فلسفه برای آدمهای مالیخولیاست، ضرب المثل ها برای آدمهای پیر و فرتوت است . امروزه هر چیزی که استعمار نو در هر زمینه ای ترسیم می کند  آن را پذیرفته و استفاده می کنیم و به محتوا و معنای درونی مسائل توجه نداریم .    

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نظر شما