هیچ برنامه مدونی برای کاهش خشونت علیه طبیعت نداریم/ تیکه کلام‌هایمان پر شده از خشونت علیه حیوانات

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ در کشور ما تعداد زیادی از افراد به گونه‌ای با محیط زیست روبه‌رو می‌شوند که انگار با آن قهر هستند. رفتار ما با طبیعتی که از آن ریشه گرفته‌ایم، خوب نیست و آنقدر خشن به جان این محیط می‌افتیم که انگار یادمان رفته است که این کره خانه ماست. این رفتار خشن ایرانی‌ها با محیط زیست از عوامل مختلفی نشات می‌گیرد که یکی از آنها نبود آموزش صحیح است.خلاصه اینکه طبیعت‌مان دل پری از ما دارد، و گاهی حتی از ما می‌ترسد، چون هر جایش که پا می گذاریم چنان بلایی بر سرش می آوریم، که کابوس هزارساله اش می شویم.

محمد درویش، کارشناس محیط زیست، در مورد علل رفتار نامناسب ایرانی‌ها با محیط زیست به برنا گفت: «به‌رغم اینکه در دین و فرهنگ کشور ما به مهربانی با طبیعت، حیوانات و گیاهان توصیه شده است اما به دلیل کاستی‌هایی که در نظام آموزشی کشور ما وجود دارد از این حوزه غفلت شده است. در برخی از ضرب‌المثل‌ها، تیکه کلام‌ها و اصطلاح‌هایی که در کشور ما رواج پیدا می‌کنند، خشونت علیه حیوانات دیده می‌شود. برای نمونه اصطلاحات و تیکه کلام‌هایی مانند جغد شوم، کفتار پیر، خفاش شب و الاغ نفهم مصداق خشونت علیه حیوانات هستند. ما بدترین نوع از همنوعان خود را با صفت حیوان صدا می‌زنیم و از این نکته غافل می‌شویم که این باعث افزایش خشونت علیه حیوانات می شود.»

وی ادامه داد: «ما اگر می‌خواهیم خشونت علیه حیوانات را در جامعه متوقف بکنیم باید از همین تیکه کلام‌هایی که در زبان روزمره مان رواج پیدا کرده اند، شروع بکنیم و آنها را تغییر دهیم. در برخی از نقاط کشور که با زیست و ارزش حیوانات آشنا هستند، آنها را با اصطلاحاتی مناسب و درخور صدا می‌زنند. برای نمونه هموطنان ما در جنوب کشور برای شمارش شتر از واحد انسان استفاده می‌کنند و آن را با نفر صدا می‌زنند. دلیل این مسئله این است که آنها به ارزش زیست شتر آگاه هستند.»

وی با بیان اینکه، چنین مفاهیمی باید به صورت غیرمستقیم در آموزش و پرورش و مهدکودک‌ها ارائه شوند، افزود: «سازمان محیط زیست در دروه خانم ابتکار تلاش کرد که با کمک فعالان محیط زیستی، مدارس طبیعت را راه اندازی کند. این مدارس بسیار مورد استقبال قرار گرفتند و بخش خصوصی هم وارد کار شد. حدود 80 مدرسه طبیعت در 29 استان کشور راه اندازی شدند. این مدارس نقش زیادی در کاهش خشونت علیه محیط زیست و حیوانات داشتند. این مدارس می توانستند چشم انداز امیدبخشی برای آینده باشند، ولی با تغییراتی که در سازمان محیط زیست روی داد این مدارس مورد غفلت قرار گرفتند و تعطیل شدند. با تعطیلی این مدارس و بی توجهی به آموزش محیط زیستی خشونت نسبت به محیط زیست در جامعه افزایش پیدا کرد، حتی تلفات انسانی هم زیاد شده و در چند ساله اخیر تعداد زیادی محیط‌بان و جنگل‌بان را از دست داده‌ایم.»

درویش با تأکید بر اینکه، در کشور ما عملا هیچ برنامه مدونی برای کاهش خشونت علیه طبیعت وجود ندارد، تصریح کرد: «در جامعه ای که سرگرمی کودکانش آزار و اذیت سگ ها و گربه ها و سنگسار کردن خرس‌ها باشد، آینده روشنی برای آن انتظار نمی رود. افرادی که نمی توانند با طبیعت ارتباطی دوستانه داشته باشند، در آینده تبدیل به افرادی خشن می شوند که به همنوع خود هم رحم نمی کنند. اگر می‌خواهیم خشونت و نزاع های خیابانی را در جامعه کاهش بدهیم، باید از بچگی به کودکان خود آموزش دهیم. در حال حاضر آمار نزاع های خیابانی در تهران به حدی بالاست که تهران به عنوان سومین شهر نزاع خیز دنیا معرفی شده است.»

وی با اشاره به اینکه، تغییر را باید از مهدکودک ها و مقاطع ابتدایی شروع کرد، گفت: «باید مفاهیم و آموزه‌های اخلاقی را از کودکی و به صورت غیرمستقیم به بچه ها انتقال بدهیم.  نهادهای مختلفی در این زمینه تأثیرگذار هستند که باید نقش خود را به خوبی ایفا کنند. یکی از نهادهای مهم در زمینه آموزش محیط زیستی رسانه است که باید در فیلم‌ها و سریال‌هایی که تهیه می‌شوند، احترام به محیط زیست به صورت غیرمستیقم آموزش داده شود. همانگونه که در حال حاضر بخشنامه شده که نقش‌های مثبت فیلم‌ها و سریال‌ها حق ندارند سیگار بکشند و باید کمربند خود را ببندند، در زمینه محیط زیست هم باید مفاهیم را به این صورت انتقال داد. اگر این اقدامات صورت بگیرند می‌توانیم به سمت جامعه‌ای حرکت کنیم که حرمت حیات وحش در آن حفظ می‌شود.»