جرم هایی از نوع آپارتمان نشینی/ آسیب های ناشی از طبقاتی شدن تفریحات در جامعه

به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی برنا؛ با تراکم جمعیت در شهرهای بزرگ به مرور زمان زندگی آپارتمان نشینی در مجتمع های بزرگ رواج پیدا کرد. هر فضای جدید که در درون شهرها شکل می گیرد با خود مشکلات متعددی را به همراه می آورد. مجتمع های مسکونی تبدیل به مکان های مناسبی برای شکل گیری جرم های مختص به خود شده اند.

در مور جرم هایی که در آپارتمان ها شکل می گیرند، مصاحبه ای با یک جرم شناس داشته ایم که در ادامه می خوانید.

علی نجفی توانا جرم شناس با بیان اینکه، ارتکاب جرم نتیجه مجموعه ای از عوامل است که در ارتباط با یکدیگر عمل می کنند، به برنا گفت: «وقتی یک رفتار اجتماعی را مورد مطالعه قرار می دهیم به ریشه هایی مانند وضعیت اقتصادی، وضعیت مسکن، آموزش، کار والدین و وضعیت اجتماعی می رسیم. در راستای همین متغیرها وضعیت سکونت افراد هم نشانه ی طبقات اجتماعی است. واحدهای مسکونی که به صورت مسکن مهر و یا شهرک هایی در اطراف شهرها ایجاد شده اند، یک نوع الگوبرداری از وضعیت سکونت در کشورهای اروپایی است. در حاشیه شهرها این مجموعه ها را برای طبقات نیازمند اجتماع بنا می کنند. به این ترتیب می توان حدس زد کسانی که در این مجتمع ها زندگی می کنند، از طبقات اقتصادی محروم و فقیر هستند. طبقات محروم فقط از نظر اقتصادی فقیر نیستند، بلکه از نظر فرهنگی هم فقیر هستند. این خانواده ها بیشتر دغدغه ی معاش را دارند تا دغدغه ی تربیت. تربیت این خانواده ها معمولا سنتی است، بدون توجه به نیازهای روز جامعه.»

وی به مشکلات مردم در این مجتمع ها اشاره کرد، و افزود: «در این مجموعه های مسکونی ما با چند چالش مواجه هستیم، چون این مجموعه ها طبقاتی هستند معمولا بچه ها برای بازی کردن و تفریح مجبور به ترک آپارتمان هستند و باید در پارکینگ ها و فضای باز تفریح کنند. در آنجا انتقال آموزه های منفی بسیار زیاد است، زیرا والدین یا نمی توانند و یا نمی دانند که چطور بچه هایشان را تربیت کنند در نتیجه بچه ها از همسالانشان آموزش می بینند. چون این گروه های همسال هم درد مشترک دارند، معمولا آموزه های منحرف و خلاف به همدیگر منتقل می کنند.»

وی ادامه داد: «مشکل دیگر در این زمینه این است که بچه ها وقتی از آپارتمان خارج می شوند، چیزهایی را که از فضای مجازی یاد گرفته اند به عنوان یک الگو مورد استفاده قرار می دهند. چون خانواده ها هم چیز مثبتی به بچه ها یاد نمی دهند این باعث می شود که بچه ها مهارت لازم را برای ارتباط با همسالانشان نداشته باشند. لذا بدون اینکه والدین نظارتی داشته باشند، آموزه های منفی را به یکدیگر منتقل می کنند.»

وی به مشکلات بچه ها در خانه های کوچک اشاره کرد و تصریح کرد: «وقتی آپارتمان ها بسیار کوچک هستند بچه ها به دلیل اینکه همسایه ها اذیت می شوند نمی توانند در فضای خانه بازی کنند، و به همین دلیل بچه ها در فضای خانه به سکوت و درونگرایی گرایش پیدا می کنند. به دلیل مشغله ای که والدین در طول روز دارند، هنگامی که به خانه می آیند تحمل تنش و شلوغی را ندارند و با کوچکترین مسئله ای انواع خشونت های کلامی و فیزیکی را نشان می دهند. و همین باعث می شود بچه ها برای تخلیه انرژی به خارج از خانه ها پناه ببرند.»

نجفی توانا مشکلات نبودن تفریح برای طبقات پایین جامعه را اینگونه شرح داد: «طبقاتی که در مجموعه های مسکونی کوچک زندگی می کنند معمولا از طبقات فقیر هستند، این در حالی است که بیشتر تفریحاتی که در جامعه وجود دارند برای طبقه متوسط و بالای جامعه هستند. این باعث می شود که این بچه ها نتوانند از تفریحاتی که در جامعه برای مقطع سنی آنها تعبیه شده اند، استفاده کنند. با توجه به چیزهایی که این بچه ها از زندگی تجملی طبقات دیگر در فضای مجازی و سایر رسانه ها می بینند، در آنها نوعی عقده و میل ارضا نشده شکل می گیرد، که در واکنش های رفتاری آنها خود را نشان می دهد. همین باعث می شود که بچه ها دیگر میلی برای انطباق با سایر عرصه های اجتماعی نداشته باشند در نتیجه به سمت اقداماتی گرایش پیدا می کنند که ممنوع هستند تا از این طریق بتوانند شهامت و جرأتشان را به جامعه نشان دهند.»

وی با اشاره به اینکه، در مجتمع های مسکونی یک سری مکان ها و فضاها وجود دارند که محیط های مناسبی برای رشد جرم هستند، گفت: «برای نمونه پارکینگ ها و انبارهایی که در مجتمع ها وجود دارند، مکان مناسبی برای انواع رفتارهای مجرمانه هستند. با توجه به اینکه نظارت بر این مکان ها سخت است آمار دقیقی از رفتارهای مجرمانه ای که در آپارتمان ها شکل می گیرند وجود ندارد. اما با مراجعه به مراجع قضایی و انتظامی ای که در حوزه این مجتمع های مسکونی قرار دارند می توان فهمید که آمار جرم در این مناطق زیاد است.»

وی ادامه داد: «نکته حائز اهمیت در این زمینه این است که بچه هایی که در ابتدا به صورت اتفاقی مرتکب جرم شده اند، بعد از مدتی این رفتارها برایشان عادی می شود. این افراد گستره جرم و جغرافیای ارتکاب جرم را از محیط زندگی خودشان خارج می کنند و در سایر نقاط شهر هم مرتکب جرم می شوند. خاصیت گمنامی شهرهای بزرگ باعث می شود که این افراد بعد از ده ها و صدها بار ارتکاب جرم دستگیر شوند.»

وی در پایان تأکید کرد: «این پدیده که زندگی در آپارتمان های مسکونی زمینه را برای ارتکاب جرم فراهم می کند، تنها مختص به ایران نیست و در مجتمع های مسکونی کشورهای اروپایی هم شرایط به همین صورت است. مجموعه نشینی که محل سکونت افراد فقیر جامعه است، بسترساز یک سری از رفتارهای نامتعارف و غیرمتعادل است. افزون بر آن شرایط اقتصادی نامساعد فعلی کشور ما به این شرایط دامن می زند و باعث تشدید آن می شود.»