فراموشی عاقبت اعتیاد به ریتالین!

به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ بسیاری از خانواده ها و جوانان بر این باورند که اعتیاد تنها به سوء مصرف مواد مخدر محدود است و سایر داروهای موجود در داروخانه اعتیاد، ندارند.

ولی واقعیت این است که اصلاح این باور ضروری است و باید بدانیم که برخی داروها نیز خطر اعتیادآوری بالایی دارند، بنابراین لازم است این داروها را بشناسیم تا بتوانیم از وابستگی احتمالی به آنها پیشگیری کنیم.

در این خصوص می توان به داروی «بنزودیازپین ها» اشاره کرد: داروهایی که اکثرشان به «زپام» ختم می شوند، به این دسته دارویی تعلق دارند، مانند: دیازپام، کلونازپام، فلورازپام، اکسازپام، لورازپام و ....

متاسفانه، برخی افراد برای کنترل و درمان خواب یا اضطراب و بی قراری خود، به طور خودسرانه این داروها را مصرف می کنند و این رفتار نه تنها منجر به بهبود اختلال های آنان نمی شود، بلکه موجب وابستگی به این داروها و درنهایت اعتیاد نیز می شود.

قرص «کلردیازپوکساید» و «زاناکس یا آلپرازولام» نیز جزء داروهای اعتیاد آور محسوب می شوند، وگاها" در مرکز درمانی مشاهده می شود جوانانی مراجعه می نمایند که حتی روزانه ، 150 عدد قرص «کلونازپام» 2 میلی گرم مصرف می کنند.

مصرف خودسرانه این داروها در هر سن و سالی دیده می شود اما هوشیاری کم این افراد و بدن پر از سم آنان اجازه یک زندگی با نشاط و سالم را به آنان نخواهد دارد؛ قطعا کسی که ماهانه 4500 عدد قرص کلونازپام می خورد، به طور قطع از نظر جسمی ، روحی و خانوادگی سالم نیست.

همچنین می توان به داروی «ریتالین» اشاره کرد : این دارو در درمان پیش فعالی و کم توجهی کودکان کاربرد دارد، اما برخی دانشجویان یا افرادی که می خواهند مدتی تمرکز بیشتری داشته باشند و شب را تا صبح نخوابند، این دارو را مورد سوء مصرف قرار می دهند، آنان نمی دانند که اعتیاد به ریتالین که یک داروی محرک است، در نهایت افسردگی، فراموشی و افت شدید تمرکز را به همراه خواهد داشت.

باید به نکات توجه کرد که خانواده ها به شب زنده داری های فرزندان خود توجه بیشتری داشته باشند و در مورد خطر داروها به آنها هشدار دهندو از مصرف خودسرانه داروی فرزندان خود غافل نشوند و فکر نکنند چون قرص از داروخانه تهیه می شود، بی ضرر است.

معتادان زیادی وجود دارند که اعتیاد خود را با این قرص ها آغاز کرده اند. البته گاهی درمانگران نز از برخی از این داروها در درمان بیماری ها بهره می می گیرند بنابراین باید بدانیم که تنها مصرف خودسرانه آنها است که عوارض جبران ناپذیری به جا می گذارد.

در پایان به این نکته میتوان اشاره کرد: بهترین سن برای آغاز گفت و گو با فرزندان در مورد خطرهای داروها، دوران ابتدایی است، یادآور شد: والدین باید الگوی مناسبی برای فرزندانشان باشند و با کوچک ترین شکایت به داروی مسکن و آرام بخش، پناه نبرند.