دستهایی از درون و بیرون مرزها زنانمان را به نمایش می‌خوانند

چه کسی یادش هست آن روزها را که ملک بودیم و فردوس برین جایمان بود؟ و ... بعد به خطایی مستأجر این خراب‌آباد شدیم.

آری، گذشت زمان، نسیان می آورد و فراموشی خصیصه آدمی است.

این هفدهم دی داغی بود بر دل نجابت. قلب حیا خون شد وقتی که این روز خودنمایی کرد. افغان عفاف برخاست و وقتی که این روز در تقویت نشست.

ما بی حجاب نبودیم. نجابت، پوست تنمان شده بود و عفاف، همسایه دیوار به دیوار دلمان بود. حیا، درخت ریشه دار حیاط‌مان بود که هر چه شاخه های آن را می‌بریدند، بارورتر و تنومندتر می‌شد. یک روز به زور، برخی از مادران ما را به نمایش بردند و از آنها بازی خواستند. وقتی نمایش تمام شد بازیگران یادشان رفت از نقش بیرون بیایند، یادشان رفت ماسک‌ها و نقاب‌های تحمیلی را بردارند، و بعد، فرزندان شان خیال کردند که هر چه هست طبیعی است، همان باید باشد.

و این شد که حجاب که فطری و طبیعی دختران و زنان ما بود، اضافی و تحمیلی و غیرطبیعی جلوه کرد و بی حجابی که منافات داشت با فطرت و طبیعت عفاف‌آسای دختران و زنان، طبیعی تلقی شد.

و ما هنوز گرفتار این مصیبتیم که دستهایی از درون و بیرون مرزها، زنانمان را به نمایش می ‌خوانند...

ما اکنون نیازمند کندی نقابهای دروغین و بازگشت به اصل پاک و بی آلایش خویشتنیم.

برگزفته از کتاب "صمیمانه با جوانان وطنم"، نوشته سید مهدی شجاعی