در محضر استاد
شرح حدیثی که در انسان شوق ایجاد می‌کند تا عاشق شود
انسان تا مشتاق نباشد، تلاش نمى‌كند و تا تلاش نكند، نمى‌رسد. وقتى روزه مال خدا بود، خدا هم شخصاً جزاى روزه‌دار را بر عهده گرفته است.
به گزارش برنا، حضرت آیت الله جوادی آملی درباره روزه و جزای روزه‌دار و در تفسیر حدیثی از پیامبر اعظم(ص) می‌فرمایند:
در بعضى از روایات آمده است كه روزه بگیرید براى آنكه طراوت و خرمى و شادابى غیر ماه مبارك را از دست بدهید؛ زیرا آنها نشاط كاذب و زودگذر است. وقتى انسان روزه گرفت و به آن دل بست، كم كم به باطن روزه پى مى‌برد. باطن روزه انسان را به لقاى حق مى‌كشاند كه خداى سبحان فرمود: «الصّوم لى و أنا أجزى به». روزه مال من است و من شخصاً به آن جزا مى‌دهم. این تعبیر فقط درباره روزه وارد شده است.
همه اشیا و موجودات جهانِ امكان از آنِ خداست. چیزى در جهان خلقت نیست كه مال خدا نباشد؛ چون مخلوق و مملوك اوست. چشم و گوش ما هم از آنِ خداست: «أم مَن یَملك السّمع والأبصار».
امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود: «… أعْضاؤكم شهوده و جوارحكم جُنوده و ضمائركم عُیونه و خَلَواتكم عِیانه». مواظب باشید، بدانید در خلوت و جلوت، نهان و آشكار، در محضر خداى سبحان هستید. خلوات شما جلوات عیون و مَشهد و مرآى اوست.
چیزى در جهان نیست كه به یاد حق و خداى سبحان نباشد. این انسان است كه گاهى غافل است و گاهى غیر غافل. فرشته‌ها نَفَسها را مى‌شمارند كه براى چه انسان نفس مى‌كشد. وقتى به فرموده قرآن سرتاسر جهان، مِلك و مُلك خداست، همه اعضا و جوارح ما سپاه حق است: «ولله جنود السموات والأرض».
این كه فرمود: روزه مال من است، خصوصیتى را مى‌رساند كه قابل ملاحظه و دقت است.
گاهى انسان از سحر تا افطار امساك مى‌كند؛ این یك درجه روزه‌دارى است؛ تلاشى است كه حداكثر در قیامت نسوزد یا وارد بهشت بشود؛ بهشتى كه «جنّاتٌ تجرى منْ تحتها الأنهار»؛ اما به آن بهشت كه «فادْخلى فى عبادى * وادْخلى جنّتى» راهش نمى‌دهند. یعنى روزه، ضمن اینكه حكم و ادبى خاص دارد، حكمتى هم دارد كه آن لقا و محبت خداست.
این حدیث در انسان شوق ایجاد مى‌كند تا عاشق شود. انسان تا مشتاق نباشد، تلاش نمى‌كند و تا تلاش نكند، نمى‌رسد. وقتى روزه مال خدا بود، خدا هم شخصاً جزاى روزه‌دار را بر عهده گرفته است.
در بعضى از روایات آمده است كه روزه بگیرید براى آنكه طراوت و خرمى و شادابى غیر ماه مبارك را از دست بدهید؛ زیرا آنها نشاط كاذب و زودگذر است. وقتى انسان روزه گرفت و به آن دل بست، كم كم به باطن روزه پى مى‌برد. باطن روزه انسان را به لقاى حق مى‌كشاند كه خداى سبحان فرمود: «الصّوم لى و أنا أجزى به». روزه مال من است و من شخصاً به آن جزا مى‌دهم. این تعبیر فقط درباره روزه وارد شده است.
همه اشیا و موجودات جهانِ امكان از آنِ خداست. چیزى در جهان خلقت نیست كه مال خدا نباشد؛ چون مخلوق و مملوك اوست. چشم و گوش ما هم از آنِ خداست: «أم مَن یَملك السّمع والأبصار».
امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود: «… أعْضاؤكم شهوده و جوارحكم جُنوده و ضمائركم عُیونه و خَلَواتكم عِیانه». مواظب باشید، بدانید در خلوت و جلوت، نهان و آشكار، در محضر خداى سبحان هستید. خلوات شما جلوات عیون و مَشهد و مرآى اوست.
چیزى در جهان نیست كه به یاد حق و خداى سبحان نباشد. این انسان است كه گاهى غافل است و گاهى غیر غافل. فرشته‌ها نَفَسها را مى‌شمارند كه براى چه انسان نفس مى‌كشد. وقتى به فرموده قرآن سرتاسر جهان، مِلك و مُلك خداست، همه اعضا و جوارح ما سپاه حق است: «ولله جنود السموات والأرض».
این كه فرمود: روزه مال من است، خصوصیتى را مى‌رساند كه قابل ملاحظه و دقت است.
گاهى انسان از سحر تا افطار امساك مى‌كند؛ این یك درجه روزه‌دارى است؛ تلاشى است كه حداكثر در قیامت نسوزد یا وارد بهشت بشود؛ بهشتى كه «جنّاتٌ تجرى منْ تحتها الأنهار»؛ اما به آن بهشت كه «فادْخلى فى عبادى * وادْخلى جنّتى» راهش نمى‌دهند. یعنى روزه، ضمن اینكه حكم و ادبى خاص دارد، حكمتى هم دارد كه آن لقا و محبت خداست.
این حدیث در انسان شوق ایجاد مى‌كند تا عاشق شود. انسان تا مشتاق نباشد، تلاش نمى‌كند و تا تلاش نكند، نمى‌رسد. وقتى روزه مال خدا بود، خدا هم شخصاً جزاى روزه‌دار را بر عهده گرفته است.
نظر شما
اخبار برگزیده
پرونده ویژه
