پیشگیری!

روحانیت اسلام در منظر مردم مسلمان ایران از شأن و منزلتی والا برخوردار است و این جایگاه نیز بیش از هر چیز مرهون پارسایی، تقوا و خداترسی علما و روحانیون از یک سو و همگامی، همدلی و همصدایی آنان با مردم در مبارزه با رژیم ستمشاهی، هشت سال دفاع مقدس و همراهی و همکاری صادقانه و خالصانه با انقلاب و نظام اسلامی از سوی دیگر بوده است.

میان روحانیت اسلام با متن جامعه و بویژه محرومان و مستضعفان، همواره یک ارتباط عمیق معنوی و عاطفی وجود داشته و از نگاه مردم، علما و روحانیون به عنوان ملجا، محرم اسرار، پشتیبان، دادرس، مروج مکارم اخلاق، انصاف و جوانمردی، ادب و احترام و کانون پرجاذبه‌ای از فعالیت‌های نیک اندیشانه اجتماعی نظیر رسیدگی به ضعفا و مستمندان شناخته می‌شوند.
روحانیون معمولاً در قامت امامت جمعه یا جماعت، خطیب و سخنران در مراسم مذهبی، استاد حوزه یا دانشگاه و مسئولیت‌های سیاسی و اجتماعی با مردم ارتباط برقرار می‌کنند اما آنچه حائز اهمیت به نظر می‌رسد، شأن و منزلت والایی است که مردم برای کسوت مقدس روحانیت قائل‌اند و صد البته مسئولیت اصلی در حفظ و حراست از این جایگاه رفیع نیز برعهده خود روحانیون است.
شخصیت‌های برجسته و ماندگاری مانند امام خمینی(ره)، آیت‌الله طالقانی، شهیدان والامقام مطهری، بهشتی، مفتح و باهنر و شهدای محراب و حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب، نمادهای پرجاذبه‌ای از روحانیت اسلام محسوب می‌شوند. عشق و ارادت وصف ناپذیر مردم نسبت به امام عزیز (ره) در حیات و ممات آن خورشید عالمتاب، عواطف و علائق شورانگیز آنان نسبت به رهبر حکیم و فرزانه انقلاب و ارتباط عاطفی مردم با بسیاری از علما و اعاظم روحانیت، به وضوح از وجود رمز و رازی بزرگ حکایت می‌کند که باید مورد مداقه و تأمل قرار گیرد.
گاهی ممکن است چنین تصور شود که فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی لوازم و شرایط مخصوص به خود را دارد و حضور روحانیون در مصادر این امور، به جایگاه معنوی آنان در جامعه آسیب می‌زند اما علما و روحانیون والامقامی را می‌توان سراغ گرفت که با وجود تصدی مسئولیت‌های مهم سیاسی یا اجتماعی، خود را از آسیب‌هایی ناشی از حضور و فعالیت در چنین عرصه‌ای حفظ کرده و همواره بر قدر، قیمت، شأن و منزلت خویش افزوده‌اند. با تأمل در مناسبات نزدیک و صمیمانه میان امام و رهبری با مردم، در می‌یابیم که آنان همواره تعظیم و تکریم خود را نسبت به مردم ابراز داشته‌اند، بیانات و سخنانشان مبتنی بر احترام، ادب، محبت، دوستی و عواطف انسانی بوده و برای بیان مواضع و دیدگاههای خود، کلمات و مفاهیم وزین و در عین حال شیوا و روان را به خدمت گرفته‌اند، نه تنها از متهم کردن دیگران اجتناب ورزیده‌اند بلکه دیگران را از به خطا افتادن در این مسیر بازداشته‌اند. تحلیل‌ها و اعلام نظرهایشان، متکی بر استنادات قوی و غیرقابل خدشه بوده است و در سخنرانی‌هایشان رأفت، مهربانی، گذشت، خیرخواهی، بلند نظری، صبوری، متانت، صفا، صمیمیت و امید و انگیزه، موج می‌زند.
می‌خواهم توجه برخی از روحانیون عزیز را که در مصادر امور سیاسی و اجتماعی قرار دارند، به اهمیت این حقیقت جلب کنم تا مبادا از سر بی‌توجهی و غفلت، ناخواسته با مواضع، رویکردها، تصمیمات و اقدامات خود به جایگاه رفیع روحانیت اسلام آسیب وارد کنند. تهمت زدن به دیگران با تکیه بر مسموعات و مطالب غیر مستند، نیت‌خوانی‌های ناصواب با هدف تخریب دیگران، استفاده از کلمات و مفاهیم نامناسب و کم وزن، تهدید دیگران به افشاگری و نظایر آن، سخن گفتن از موضع تحکم و قدرت و رعایت نکردن ادب و احترام در تعامل با دیگران از هیچکس بویژه کسانی که در کسوت مقدس روحانیت قرار دارند، پذیرفته نیست.
امروز مسئولیت‌های خطیر و سنگینی متوجه روحانیت اسلام و بویژه علما و روحانیون معظم شیعه است و باید از هرگونه آسیب و تهدیدی در امان بماند، بنابراین لازم است تبعات جدی ناشی از بی‌توجهی به این مهم یادآوری شود زیرا پیشگیری، بهترین چاره برای حل هر مشکلی است.