چالش جدید اتحادیه عرب
اتحادیه عرب در این هفته سه واقعه سیاسی جالب و مهم را تجربه کرد که هر سه، یک ریشه و مشکل مشترک داشته اند، اما نمی‌توان برای هر سه راه حل مشترکی در نظر گرفت.
به گزارش سرویس بین الملل برنا به نقل از پایگاه خبری دیلی استار، اتحادیه عرب در هفته ای که گذشت، با سه تغییر سیاسی مهم روبه‌رو شد. رفراندوم سودان، بحران سقوط دولت لبنان و اعتراضات تونس که به برکناری حکومت این کشور انجامید.
مشکل و مسأله مشترک میان این سه مورد، این است که اوضاع سیاسی و نظم اقتصادی در شرایط فعلی در اتحادیه عرب بسیار ناپایدار و غیر قابل تحمل است. زیرا بسیاری از مردم این سه کشور از اوضاع سیاسی و اقتصادی در کشورهای خود ناراضی هستند.
این سه مدل تغییر سیاسی در میان کشورهای اتحادیه عرب (البته اگر نخواهیم به موارد مهم دیگر مانند عراق جنگ زده و یا سومالی در هم شکسته اشاره کنیم)، راه های بسیار متفاوتی را برای کاهش اختلافات میان مردم و حکومت پیشنهاد می دهند و فعالیت های متفاوتی را برای جلب رضایت مردم از حکومت ارائه می کنند.
روند تغییرات سیاسی در لبنان، سودان و تونس(بدون در نظر گرفتن نتایج این تغییرات)، نشان دهنده اهمیت پویش ها و حرکت های جدید است که به طور فزاینده ای از احساس نیاز مردم عادی هر کشور به پیشرفت و داشتن شرایط بهتر برای کشورشان نشات می گیرد. از میان این سه تغییر، تغییر سیاسی در لبنان پیچیده‌ترین و مشکل آفرین ترین، تغییر در سودان شجاعانه‌ترین و تغییر در تونس دراماتیک ترین و جهان شمولی ترین تغییر محسوب می شود. با توجه به این مسأله ممکن است هر یک از این تغییرها در دیگر کشورهای عرب نیز رخ دهد.
لبنان یک کشور بی همتا در منطقه و جهان است. برای ابراز این ادعا سه دلیل مطرح می شود. دلیل نخست طبیعت نظام حکومتی در این کشور است که در آن باید رضایت 18 گروه قومی و مذهبی مختلف جلب شود. دلیل دوم دخالت های عمده خارجی و بین المللی در امور داخلی این کشور و سوم این حقیقت که جلب رضایت مردم به دلیل قوی تر بودن حزب الله از دولت در این کشور روندی بسیار پیچیده است. به طوری که این سازمان می تواند تصمیمات دولتی را تغییر دهد.
اکنون نیز نخست وزیر بعدی لبنان با چالش های عمده ای از جمله تنش های سیاسی در این کشور روبه‌رو خواهد بود و در صورتی که مدل سیاسی لبنان بتواند این شرایط سخت و مشکل را از بین برده و آرامش را برقرار کند، ما باید فریاد شادی سر دهیم.
وضعیت سودان نیز یک وضعیت منحصر به فرد است، زیرا مردم این کشور اکنون در شرایطی قرار دارند که می توانند از شرکت در انتخابات و تعیین سرنوشت خود لذت ببرند. رفراندوم انجام شده در سودان می تواند 2 مشکل عمده و بزرگ را در جهان عرب حل کند. نخست آن که مردم جنوب سودان می توانند از این پس برای خود تصمیم بگیرند و از طرف دیگر ارزش های ملی و نظام حکومتی خود را اعمال کنند و نکته دوم، سیستمی که به کشورها و مردم منطقه اجازه می دهد استقلال و هویت خود را به دست آورند.
این مدل تغییر ایده آل به شهروندان این کشور اجازه می دهد سرنوشت خود را شخصا و یا به صورت جمعی تعیین کنند.
اما در مورد تونس باید گفت که تظاهرات این کشور بازتاب یک الگوی جهانی در زمینه تغییرات مورد نظر مردم یک کشور است. زمانی که مردم یک کشور از سینه سپر کردن در برابر گلوله نمی هراسند، روزهای حکومت حاکم به شماره می افتد.
سال هاست که این نکته مورد بررسی کارشناسان است که زمان، مکان و چگونگی ایجاد تغییرات در کشورهای عرب کاملا غیر قابل پیش‌بینی است. زمانی در کشورهای عرب دیکتاتوری حکمفرما است و زمانی دیگر دموکراسی. ممکن است تونس سرنوشتی مشابه لهستان دهه 1980 پیدا کند که حکومتش پس از اعتراضات مردم به طور کامل سقوط کرد. به همین دلیل است که این روند باید به طور دقیق از سوی اتحادیه عرب مورد توجه قرار گیرد.
مشکل و مسأله مشترک میان این سه مورد، این است که اوضاع سیاسی و نظم اقتصادی در شرایط فعلی در اتحادیه عرب بسیار ناپایدار و غیر قابل تحمل است. زیرا بسیاری از مردم این سه کشور از اوضاع سیاسی و اقتصادی در کشورهای خود ناراضی هستند.
این سه مدل تغییر سیاسی در میان کشورهای اتحادیه عرب (البته اگر نخواهیم به موارد مهم دیگر مانند عراق جنگ زده و یا سومالی در هم شکسته اشاره کنیم)، راه های بسیار متفاوتی را برای کاهش اختلافات میان مردم و حکومت پیشنهاد می دهند و فعالیت های متفاوتی را برای جلب رضایت مردم از حکومت ارائه می کنند.
روند تغییرات سیاسی در لبنان، سودان و تونس(بدون در نظر گرفتن نتایج این تغییرات)، نشان دهنده اهمیت پویش ها و حرکت های جدید است که به طور فزاینده ای از احساس نیاز مردم عادی هر کشور به پیشرفت و داشتن شرایط بهتر برای کشورشان نشات می گیرد. از میان این سه تغییر، تغییر سیاسی در لبنان پیچیده‌ترین و مشکل آفرین ترین، تغییر در سودان شجاعانه‌ترین و تغییر در تونس دراماتیک ترین و جهان شمولی ترین تغییر محسوب می شود. با توجه به این مسأله ممکن است هر یک از این تغییرها در دیگر کشورهای عرب نیز رخ دهد.
لبنان یک کشور بی همتا در منطقه و جهان است. برای ابراز این ادعا سه دلیل مطرح می شود. دلیل نخست طبیعت نظام حکومتی در این کشور است که در آن باید رضایت 18 گروه قومی و مذهبی مختلف جلب شود. دلیل دوم دخالت های عمده خارجی و بین المللی در امور داخلی این کشور و سوم این حقیقت که جلب رضایت مردم به دلیل قوی تر بودن حزب الله از دولت در این کشور روندی بسیار پیچیده است. به طوری که این سازمان می تواند تصمیمات دولتی را تغییر دهد.
اکنون نیز نخست وزیر بعدی لبنان با چالش های عمده ای از جمله تنش های سیاسی در این کشور روبه‌رو خواهد بود و در صورتی که مدل سیاسی لبنان بتواند این شرایط سخت و مشکل را از بین برده و آرامش را برقرار کند، ما باید فریاد شادی سر دهیم.
وضعیت سودان نیز یک وضعیت منحصر به فرد است، زیرا مردم این کشور اکنون در شرایطی قرار دارند که می توانند از شرکت در انتخابات و تعیین سرنوشت خود لذت ببرند. رفراندوم انجام شده در سودان می تواند 2 مشکل عمده و بزرگ را در جهان عرب حل کند. نخست آن که مردم جنوب سودان می توانند از این پس برای خود تصمیم بگیرند و از طرف دیگر ارزش های ملی و نظام حکومتی خود را اعمال کنند و نکته دوم، سیستمی که به کشورها و مردم منطقه اجازه می دهد استقلال و هویت خود را به دست آورند.
این مدل تغییر ایده آل به شهروندان این کشور اجازه می دهد سرنوشت خود را شخصا و یا به صورت جمعی تعیین کنند.
اما در مورد تونس باید گفت که تظاهرات این کشور بازتاب یک الگوی جهانی در زمینه تغییرات مورد نظر مردم یک کشور است. زمانی که مردم یک کشور از سینه سپر کردن در برابر گلوله نمی هراسند، روزهای حکومت حاکم به شماره می افتد.
سال هاست که این نکته مورد بررسی کارشناسان است که زمان، مکان و چگونگی ایجاد تغییرات در کشورهای عرب کاملا غیر قابل پیش‌بینی است. زمانی در کشورهای عرب دیکتاتوری حکمفرما است و زمانی دیگر دموکراسی. ممکن است تونس سرنوشتی مشابه لهستان دهه 1980 پیدا کند که حکومتش پس از اعتراضات مردم به طور کامل سقوط کرد. به همین دلیل است که این روند باید به طور دقیق از سوی اتحادیه عرب مورد توجه قرار گیرد.
نظر شما
اخبار برگزیده
پرونده ویژه
تبلیغات متنی