خداحافظ نگو وقتی..

به گزارش سرویس ورزشی برنا، خداحافظی از ورزش برای هر ورزشکاری امری غیر قابل اجتناب است اما خداحافظی داریم تا خداحافظی.

کم نیستند در تاریخ فوتبال ایران بازیکنان بزرگی که بدون برگزاری بزرگداشت و بازی خداحافظی فوتبال را کنار گذاشته اند.

بازیکنانی که هر کدام با در عرصه ملی و یا در عرص باشگاهی افتخارات زیادی به دست آوردند و محبوب مردم بودند.  جدایی های غریبانه از فوتبال، در حالی که بازیکن دوست دارد با پیراهن تیم محبوبی که سالها برای آن بازی کرده فوتبال را کنار بگذارد اما به او اجازه این کار داده نمی شود برای اهالی فوتبال درد آور است.

در همه جای دنیا رسم بر این است که برای بازیکن بزرگی که سالها زحمت فوتبال یک کشور را کشیده مراسم تجلیلی برگزار شود و از او تقدیر به عمل بیاید اما انگار چنین مسایلی سالهاست در فوتبال ایران به فراموشی سپرده شده و متولیان فوتبال دلیلی برای تجلیل از ستاره ها نمی بینند.

با خداحافظی علی کریمی از فوتبال نسل بازیکنان بزرگ دهه هشتاد به پایان رسید و شاید سالها باید منتظر باشیم که بازیکنی با تکنیک ناب کریمی در فوتبال ایران ظهور کند اما کریمی هم مثل هم نسلان خود غریبانه از فوتبال خداحافظی کرد.

قبل از علی کریمی این فرهاد مجیدی بود که در حالی که شایسته برگزاری بازی خداحافظی در بین انبوه هوادارانش بود اما در بازی کم رونق مس و استقلال و در حضور کمتر از 10 هزار نفر از فوتبال خداحافظی تلخ و سوت و کوری داشت. مجیدی که با زدن 4 گل در 4 دربی نمادی برای باشگاه استقلال ساخت قطعا شایسته برگزاری مراسم تجلیل در خور نامش بود اما مسئولان وقت استقلال نه انگیزه ای برای این کار داشتند و نه فرصتش را!

یکی دیگر از غم انگیزترین خداحافظی های فوتبال ایران، در فینال جام حذفی سال 92 رقم خورد. وقتی مهدی مهدوی کیا یکی از بزرگترین و پرافتخارترین فوتبالیست های تاریخ ایران برگشته بود به پرسپولیس تا دین خود را به این تیم و هوادارانش ادا کند و اتفاقا هر وقت هم که به زمین می رفت به رغم سن بالا موثرترین بازیکن تیمش بود اما اسیر لجبازی های یحیی گل محمدی سرمربی وقت پرسپولیس شد و با چشمانی اشکبار از فوتبال خداحافظی کرد و دل خیلی ها را به درد آورد. بعد از خداحافظی مهدوی کیا ادعاهای زیادی برای برگزاری بازی خداحافظی اش شد اما طبق معمول فقط در حد ادعا باقی ماندند و هیچ مراسم تجلیل یا بازی خداحافظی برای او برگزار نشد.
 
کمی که به عقب تر برویم به کریم باقری می رسیم. وقتی علی دایی در یکی از بازیهای پرسپولیس کریم را در دقیقه 89 به بازی آورد. باقری به شدت از این تصمیم دایی آزرده شد و به صورت کاملا ناگهانی اعلام کرد از فوتبال خداحافظی می کند. باز هم خیلی ها حرف از برگزاری بازی خداحافظی زدند اما اتفاقی رخ نداد تا این بازیکن بزرگ فوتبال هم بدون مراسم تجلیل فوتبال را کنار بگذارد تا در نهایت در بازی دوستانه ایران و برزیل دقایقی کوتاه برای خداحافظی او از فوتبال درنظر گرفته شود.

فوتبال دنیا ایران را به نام علی دایی می شناسند. بازیکن بزرگی که به رغم افتخاراتش با پیراهن پرسپولیس مجبور شد با پیراهن سایپا از فوتبال خداحافظی کند. بعد از اینکه دایی در جریان دیدار سایپا و مس از فوتبال خداحافظی کرد انتطار می رفت مراسم تجلیلی در خور نامش برای او برگزار شود اما این اتفاق هرگز رخ نداد و بزرگترین بازیکن فوتبال ایران هم بدون مراسم تقدیر و تجلیل از فوتبال کنار برود.

همین اتفاق برای خداداد عزیزی هم رخ داد. او آخرین بازی اش را با پیراهن پاس انجام داد و به ابومسلم رفت تا در آنجا هم فوتبالش را ادامه دهد اما در مشهد بازی نکرد بدون هیچ اتفاق خاصی از فوتبال خداحافظی کرد.

به نسل های گذشته هم که برگردیم به نامهای بزرگی برمی خوریم که بدون تجلیل و بازی خداحافظی فوتبال را کنار گذاشتند.

کسانی مثل علیرضا منصوریان، حمید درخشان، احمدرضا عابدزاده(مثلا بازی بازی با بایرن مونیخ خداحافظی اش بود بعد از اینکه قریب به 5 سالی می شد که فوتبال را کنار گذاشته بود)، ناصر محمدخانی، نادر محمدخانی، محمد خاکپور، محمد پنجعلی و خیلی های دیگر که حتی دقیقه ای از آنها تجلیل نشد و این داستان تلخ برای ستاره ها حتما ادامه خواهد داشت.