نگاه کارشناس

بازی تیم ملی والیبال در لهستان و دو شکست پی در پی برابر این حریف از چند منظر قابل بررسی است. به اعتقاد من مهمترین عامل این دو باخت بد عدم وجود انگیزه کافی در میان بازیکنان ایران بود. تیم ملی والیبال از قبل صعود خود را به مرحله بعد مسجل کرده بود و از همین رو برای برد هیچ انگیزه ای نداشت و به آب و آتش نمی زد. از سوی دیگر باید به این نکته توجه کرد نگاه تیم ملی ایران به مرحله بعد و دور نهایی این بازی هاست و با توجه به بازی های نزدیک و فشرده و البته رقبای قدر باید انرژی خود را برای مرحله بعد ذخیره کند و از همین رو خیلی به خود فشار نمی آوردند. نکته بعدی اینکه بازیکنان ایران از منظر شخصی نیر چندان از این باخت ناراضی نبودند و بدشان نمی آمد که لهستان برنده باشد تا شرایط صعود برزیل به عنوان یکی از رقبای جدی ما به مخاطره بیفتد. نکته دیگر اینکه برخلاف ما، لهستان دیگر چیزی برای از دست دادن نداشت و با انگیزه بالا در این دو بازی ظاهر شد چرا که برای صعود باید حتما ایران را در هر دو بازی شکست می داد تا شانس صعود خود را زنده نگاه دارد. آنها با تمام وجود و انتحاری بازی کردند. ضمن اینکه از شرایط میزبانی نهایت استفاده را بردند و با حمایت همه جانبه تماشاگران خود شرایط پیروزی خود را فراهم کردند. این شرایط نشان داد که به واقع تماشاگران ما در پیروزهای تیم والیبال چه نقش مهمی داشتند. نبود شهرام محمودی نیز در این بازی بی تاثیر نبود. اگرچه تیم ملی والیبال ایران ثابت کرده به مهره ها متکی نیست و امیر غفور نیز به عنوان بازیکن جانشین فوق العاده کار کرد. با این وجود در کل معتقدم که این باخت اتفاق بزرگی نیست و چندان اهمیتی ندارد. 
مصطفی کارخانه-مربی و کارشناس والیبال