استقبال چهره‌های تئاتر ایران از حضور سینمایی‌ها در نمایش

به گزارش خبرنگار سینمایی برنا، چند سالی است که تئاتر در ایران به سمت خصوصی شدن پیش می‌رود و گروهی از کارگردانان مستقل تئاتر نیز به دلیل اینکه از منابع مالی دولتی استفاده نمی‌کنند دست به روش‌هایی برای جذب مخاطب می‌زنند.

 یکی از این روش ها استفاده از بازیگران سینما برای آثارشان است. تماشاگر به دلیل اینکه دسترسی چهره به چهره به بازیگر سینما ندارد از این گونه آثار استقبال می‌کند. اما باید دید در یک نگاه کلی و جامع این جذب مخاطب چه تاثیری بر مجموعه تئاتر می‌گذارد.

 آیا مخاطبی که به سراغ این گونه نمایش‌ها می‌رود، تشویق می‌شود دیگر نمایش‌هایی که فاقد چهره های سینمایی است را ببیند اگر چنین اتفاقی رخ دهد نتیجه کار مثبت خواهد بود و در غیر این صورت هرگاه نمایش‌هایی با حضور بازیگران سینما اجرا شود گروهی خاص به تماشای کار می‌روند و وقتی چنین نمایشی نباشد این گروه از تماشاگران نیز به تئاتر نمی‌روند.

از طرفی هیچگاه حضور بازیگران تئاتر در عرصه سینما برای هیچ گروهی مسئله نبوده و هیچ گاه سینماگران به حضور آن ها معترض نشده‌اند در حالی که هرگاه جهت این پیکان برعکس می‌شود گروهی از اهالی تئاتر به شدت به مقابله با آن می‌پردازند، گویا به نظرشان عرصه بر آنها تنگ می‌شود.
حسن معجونی بازیگر و کارگردان تئاتر که تجربه سینما و تلویزیون نیز در کارنامه دارد معتقد است: ابزار بازیگر سینما و تئاتر باهم متفاوت است بازیگر سینما همانند دونده سرعت است و بازیگر تئاتر همانند دونده استقامت هردو دونده هستند اما به شکل متفاوتی پرورش یافته‌اند.

وی معتقد است: حضور بازیگران سینما در تئاتر برای خود آن‌ها اتفاق خوبی است و برای مجموعه تئاتر تاثیرگذار نیست، چون این گروه تنها تماشاگر کاذب ایجاد می‌کند.
داود رشیدی که در هر دو عرصه فعالیت دارد این روند را به نفع تئاتر و سینما نمی داند و معتقد است: این اتفاق در غرب گاه گاهی رخ می‌دهد که یک کارگردان سینما به تئاتر بیاید و یا برعکس. اما من اعتقاد دارم کارگردانی سینما و تئاتر دو مقوله جدا هستند. هر کدام تکنیک و فرهنگ و دانش خود را می‌خواهد. اما شباهت‌های کاری آن‌ها نیز غیر قابل انکار است.

وی ادامه می دهد: از طرفی این روند اصلا مناسب نیست و نتایج خوبی در پی ندارد. باید هر کس به صورت تخصصی در حوزه خود فعالیت کند. کارگردان‌های تئاتری که فیلم ساختند از جنبه ارتباط با مخاطب و تاثیرگذاری در مجموع موفق نبودند.
سیامک صفری بازیگر تئاتر حضور کارگردانان سینما در عرصه هنر را به فال نیک می‌گیرد چون صحنه تئاتر آنقدر برای سینماگر جذابیت داشته که وارد این عرصه شده است و ادامه می‌دهد: وقتی بی‌هنرها در عرصه تئاتر می‌تازند کسی به آنها اعتراض نمی‌کند که به تئاتر لطمه می‌زنند اما وقتی هنرمند سینمایی به صحنه تئاتر می‌آید هنرمندان فکر می‌کنند که آن‌ها باید در جایگاه خودشان قرار بگیرند.
تهمینه میلانی کارگردان سینما درباره فعالیت اهالی سینما در تئاتر می‌گوید: چرا سینماگران نتوانند تئاتر کار کنند؟ سینماگر می‌تواند شاعر هم باشد، هر انسانی می‌تواند خود را در همه زمینه‌های هنری آزمایش کند و موفقیت این افراد به شناخت آن‌ها از آن هنر بستگی دارد.
رامبد جوان بازیگر و کارگردان سینما که در زمینه تئاتر نیز فعالیت دارد در این‌باره می گوید: کسی که به تئاتر می‌آید باید زبان این مدیوم را بشناسد و تنها برای کسب تجربه به تئاتر برود چندان جالب نیست.

آروند دشت‌آرا کارگردان تئاتر اما به نکته خوبی اشاره می کند و مسئله را آنقدر که سر و صدا کرده بزرگ نمی‌داند و بیان می‌کند: حضور کارگردانان سینما مانند داریوش مهرجویی و کیومرث پور احمد اتفاق بدی برای تئاتر نیست فقط باید مراقب بود که تئاتر محلی برای تجارت نشود.
محمد یعقوبی مخالف حضور بازیگران سینما در تلویزیون نیست و تنها با استفاده ابزاری از آن ها مخالف است و می گوید: زمانی که برای کار نمایشنامه ضعیفی انتخاب می شود و کارگردان برای دیدنی شدن اثر کاری انجام نمی دهد و صرفا از بازیگران سینما برای کارش استفاده می‌کند این دیگر استفاده نیست بلکه سوء استفاده است و زمانی که تماشاگر دل زده از کار خارج شود ما تئاتری‌ها حق داریم به سوء استفاده از بازیگران سینما معترض شویم.

با بررسی نظرات به یک نتیجه مهم می رسیم و آن اینکه اگر اثری در هر شاخه هنری بتواند مدیوم آن را رعایت کند و اثری قابل قبول ارایه کند قطعا در جهت پیشرفت آن شاخه هنری قدم برداشته در غیر این صورت تنها سوء استفاده کرده و نتیجه ای جز کسب سود در برندارد. اگر سینماگری کار ضعیفی در عرصه تئاتر انجام دهد در مجموع می‌رسد به خیلی از کارگردان‌های تئاتر که کارهای ضعیفی ارایه می‌دهند اما کسی مدعی روند کار آن‌ها نیست.