از طیب و گذر لوطی‌ها تا هلیا و لات‌های دهه هشتادی!

به گزارش خبرگزاری برنا استان البرز، شاید لات های قدیم و هفت کچلون اگر می دانستند سلاح سردی که با آن به جنگ رقیب می روند روزی به اسباب بازی تبدیل می شود آن را برای همیشه کنار می گذاشتند و با عینک گرد به مطالعه آثار روسو و هگل می نشستند.

قمه ای که با آن زمانی طیب حاج رضایی به جنگ حسین رمضون یخی می رفت و جوی خون در خیابان ها به راه می انداخت امروز وسیله بی ارزشی شده که دختران دهه هشتادی بدست می گیرند و در پارک برای هم رجز می خوانند.

کاش حداقل خانواده هایی که می خواهند فرزندان جنگی با شلوار پلنگی داشته باشند اسم های ظریف و لاکچری برای آن ها انتخاب نکنند وصدالبته کمی هم به فکر تن های خط خطی ای باشند که در گور با دیدن این هشتادی ها به لرزه افتاده اند.

در روزهای اخیر رسانه های ابن الوقت و معاند ماجرای قمه کشی دختران اصفهانی را در بوق وکرنا کرده اند و ماجرای لات بازی نسل جدید را به کل جامعه ایران تسری دادند، این نهایت بی انصافی است که بخواهیم چشم بر روی پسران و دختران پاکی ببندیم که در دامن خانواده های اصیل پرورش یافته اند و در عرصه های مختلف نشان داده اند که حرف های زیادی برای گفتن دارند . هفتادی هایی که حتی در جنگ سوریه معرکه به پا کردند و بعضا پیکرهای قطعه قطعه شده شان به کشور بازنگشت.

بعد از چند روز تبلیغات منفی تمام می شود و یادمان می رود که دختری در فیلم گفت: هلیا نکن شر میشه! اما واقعیت چیست؟ خودمان را می توانیم گول بزنیم؟

جامعه ای که چهار دهه تحت لوای اسلام اداره می شود امروز با مشکلات عدیده فرهنگی روبرو است و نمی دانیم برای مطالبات مان باید یقه کدام مسئول را بگیریم؟! ایرانی که قرار است تمدن اسلامی خود را به دنیا صادر کند اسیر معضلات فرهنگی شده و هرچند بسیار کم اما با فرزندانی مواجه شده که برای نمایش خود به انواع مواد مخدر، محرک و البته قمه پناه برده اند.

برای آنکه به سیاه نمایی متهم نشوم از واژه "بسیار کم" برای تعداد خانواده هایی استفاده می کنم که فرزندان خود را به دست طبیعت سپرده اند و همین بسیار کم هم برای ایران اسلامی "بسیار زیاد" است!

برخی مسئولین در دهه های اخیر نشان داده اند مقوله فرهنگ اولویت n  ام کشور هم نیست و برخی گویا فقط برای پر کرده معده های بی انتهایشان پای سفره انقلاب نشسته اند در حالی که قسمتی از مرغ را به نیش می کشند با خنده کلیپ های فرزندان معصوم ملت را برای هم ارسال می کنند.

امیدی به تدبیر برخی مدیران و مدعیان نالایق فرهنگی نیست. باید خودمان چاره ای بیاندیشیم و قدم به قدم فرزندانمان را در این دنیای بی در و پیکر همراهی کنیم؛ دنیایی که قمه را از لات ها و افیون را از بنگی ها گرفته و به دلبندان ما داده است.