دولت روحانی به پشتوانه یک «ملتِ دانا» پابرجاست

«دلواپسانِ بازنده» باز آمده‌اند. آنها رنجور از ناکامی‌های پیشین و حرمان ازروفوزه‌گی‌‌‌های مکرر؛ اینبار در «آرایشی جدید»، دستِ راست را در آستینِ چپ کرده و تخریب را «نه از بالا»، بلکه در پایین‌ترین سطوح و از کف آغاز کرده‌اند. آنها هر که باشند و در هرپوششی که ظاهر شوند، باز همان دلواپسان دیروزند؛ همان‌هایی که روزی «دبه آب به دست» به خیابان آمدند، جلوی وزارت ورزش و جوانان یقه‌شان را چاک دادند و در راهپیمایی روز قدس، در حرکتی بظاهر خودجوش، آرزوی سرنوشتی چون ابولحسن بنی‌صدر را برای حسن روحانی کردند.

آنها «مهمان‌های ناخوانده» همه ضیافت‌های دولت روحانی هستند که صرفا برهم زدن مراسمات را خوب بلدند. از زبانی که به ظاهر «مردمی» نشان می‌دهد به همه و هر آنچه که به تدبیر وامید مربوط می‌شود، اعتراض می‌کنند و مدعی‌اند از حقوقی که دولت قصد تضعیع آن را دارد؛ دفاع می‌کنند. این ویژگی ممتاز آنهاست که خود را لابلای ارزش‌ها استتار کنند، و در پوششی از ارزش‌ها به تسویه حساب‌های جناحی خود بپردازند.

دلواپسان همین چند روز پیش و به بهانه بودجه سال 97؛ با ظرافت خاصی هنرمندانه، افکار عمومی را به تسخیر درآورند و چند مورد از نقاط ضعف و کم‌رنگ در بودجه را با آب و تاب فراوان و با تکنیک‌های رسانه‌‌ای، چنان در بوق و کرنا کردند که همه نقاط قوت بودجه زیر سوال رفت و کسی به سراغ قابلیت‌های بودجه نرود. انگار «شفافیت، اشتغال و رفع مطلق فقر» به تعبیر روحانی  بودجه را متفاوت از نمونه‌های دیگر کرده است، زیر سایه افزایش غیرمتعارف تعرفه خروج از کشور و چند مورد دیگر به محاق برود. کسی منکر ایرادات در بودجه 97 نیست، اما چرا همیشه دلواپسان در وارونه نمایی‌ها یک و گاهی چند گام جلوتر بوده‌اند؟

دولت روحانی در پنج سال گذشته در حوزه اطلاع‌رسانی، اغلب از اصولگرایان عقب بوده است. آنها با تغییر در شیوه تخریب‌هایشان، اینبار خیلی نرم عمل کردند. ضربات اول را آنها وارد کردند و اگر «سربازانِ جمعه» باز پای کار نمی‌آمدند، «مجاهدانِ شنبه» با دستورهای عجیب و غریب‌شان در عقب‌نشینی‌ها بهای هزیمتی تلخ را به پیکر اعتدالیون وارد می‌کردند.

واقعیت این است که «روحانی تنهاست». گلایه پر سر و صدای جهانگیری از «مدیران بی‌انگیزه‌ای که آویزان کشور شده‌اند» را با حجم اندک و غیرِقابلِ قبولِ دفاع مدیران دولتی از روحانی در چند روز گذشته را اگر کنار هم قرار دهیم، شک نکنید که با نوعی از «ملاحظه‌کاری‌شدید» مواجه می‌شویم. ملاحظه‌کارهایی برآمده از «انبوهِ مجاهدانِ شنبه» که شاید ماهیت‌شان پیشتر برای حسن روحانی مشهود شده است؛ اما با این حال، به طرزِ عجیبی در سطوح میانی مدیریت‌های کلان و سطوح ارشد مدیریت‌های استانی، به حیاتِ خود ادامه می‌دهند.

دولت روحانی نه به پشتوانه این طیف از ملاحظه کاران، بلکه به پشتوانه یک «ملتِ دانا» پابرجاست و تنها نیست. همان‌هایی که قدر او را خیلی خوب می‌دانند. مردم در چشم انتظار یک سرخوشی‌اند و هر چند هنوز خیلی چیزها باب ذائقه‌مان نشده، اما فضای پیش رو فضای امید است و هیچ نمی‌خواهند که به عقب بازگردند.