دموکراسی و دیگر هیچ

داستانِ فیلم درباره کی گراهام  است. زنی که در آن دوران ریاستِ نشریه ی واشنگتن پست را برعهده داشت. او به تازگی پی برده که اسنادی درباره ی حضور آمریکا در جنگ ویتنام وجود دارند که می توانند رسوایی سختی برای کاخ سفید به همراه داشته باشد. اما از سوی دیگر، پس از اینکه نیویورک تایمز که رقیبِ واشنگتن پست محسوب می شود، قصد داشته تا بخشی از اسناد را منتشر نماید با تهدید کاخ سفید مواجه شده و همین موضوع باعث پیچدگی شرایط شده است و...

جدیدترین ساخته ی استیون اسپیلبرگ را نمی توان در زمره ی بهترین آثارش طبقه بندی کرد اما این فیلم توانسته است به مددِ روایتِ دقیق و مستند خویش، صحنه هایی جذاب و پر از التهاب را برای بینندگان به ارمغان آورد.

"پست" عنوانی است که اسپیلبرگ برای فیلمی انتخاب کرده که قصد دارد به بازخوانیِ گوشه ای از تاریخِ معاصرِ ایالات متحده در خلالِ سال های جنگ ویتنام و ریاست جمهوری چهارتن از روسای جمهور این کشور بپردازد.دوره ای که شمارِ زیادی از نیروهای جوان آن کشور به عضویت ارتش ایالات متحده درآمدند تا دموکراسی نداشته ی جوانانِ شرق آسیا(نقل به مضمون)را به ایشان ببخشند،غافل از اینکه خود جزوی از پازلِ هتکِ حرمت به دموکراسی بودند که از زمانِ لینکلن و با پایان جنگ های داخلی آمریکا نسل ها میراث دارش بوده اند.

با نگاهی به کارنامه ی کارگردانیِ اسپیلبرگ و بررسی آثارش در می یابیم که اسپیبلرگ استادِ بازسازی تاریخ است و به خوبی توانسته است در تمامی آثارش حقایق را در قالبِ درام و ساختن قصه ای دراماتیک روانه ی پرده ی نقره ای نماید و "پست" نیز از این قاعده مستثنی نیست و از آغازِ فیلم یعنی حضور تماشاچی در میدان نبرد تا پلان های داخل هواپیما و نیز در ادامه یعنی به سرقت رفتنِ اسناد پنتاگون ما شاهد این صداقت در روایت اسپیلبرگ هستیم که با توجه به قاب های بسته و استفاده از میزانسنِ میدان بسته در تصاویر این مهم بیش از پیش جلوه می نماید.در ادامه اما این تحریریه ی روزنامه ی واشنگتن پست و مسائل داخلی آن؛ از ارزش گذاری سهامش برای ورود به بازارِ سهام ایالات متحده تا جهت گیری های مالک ترسوی آن یعنی کی گراهام با بازی مریل استریپ تا تقابل و دوستی های گاه و بیگاه اش با بن بردلی با هنرمندی تام هنکس است که ما را درگیر روایتِ اسپیلبرگی یک رسوایی دیگر در تاریخ ایالات متحده همانند رسوایی واترگیت می کند که آن هم سال ها پیش در فیلم "همه ی مردان رئیس جمهور" به کارگردانی آلن جی کاپولا به زیبایی روانه ی سالن های سینما شده بود.از این جا به بعد ما به مددِ تدوین فوق العاده ی اثر درگیر کشمکشِ فیلمنامه میان این دو هستیم، یعنی گاه ذهن و چشم تماشاگر به دنبالِ اسناد پنتاگون است که هر از گاهی نشانه هایی از آن در نیویورک تایمز به گوش می رسد و گاهی در واشنگتن پست و گاه نگران چگونگیِ مدیریت کی گراهام بر روزنامه ای که از پدر و شوهرش به او به ارث رسیده است می شود."پست"به خوبی توانسته است فارغ از توضیحات و رمزگشایی های رایج با استفاده از برقراریِ تعادل میان توسعه ی منطقی دو کرکتر و استفاده از چاشنی های انفجاری در تسریعِ روندِ قصه گویی تماشاگر را همراهِ تمامی دقایق فیلمی کند که قصد دارد مهجوریت و مقبولیت حقایقی چون دموکراسی و جنگ گریزی را در جامعه ی آن زمان ایالات متحده نشانمان دهد.

اسپیلبرگ اما در طراحیِ یک دفتر روزنامه‌نگاری دهه ۱۹۷۰ بسیار دقیق است و چگونگی نگارش و چاپ مقالات بدون کامپیوتر را بخوبی بازسازی میکند. با اینکه نیکسون اکثرا در فیلم حضور ندارد، اما دوبار ظاهر میشود. اسپیلرگ تصمیم میگیرد که صداپیشه استخدام نکند. بجای آن ما شبحی بحالت ایستاده از نیکسون میبینیم، در حالی که گلچینی از سنخرانی‌های وی پخش میشود. و اینگونه است که نیکسون نقش نیکسون نقش نیکسون را ایفا میکند و صدای او از ورای گور به گوشمان می رسد.( جیمز براردینلی)

در لحظات مهم فیلم "پست" چیزی بیش از یک تفکر وجود دارد، "پست" همانند فیلم های تحسین کننده روزنامه نگاران است و بر قهرمانان تکیه دارد. قهرمانانی که بی ادعا و در گوشه ای از تاریخ ایستاده اند تا حیات دموکراسی و متعلق بودن کشور به مردم و نه دولتمداران را نظاره گر باشند چه اینکه خود عضوی از همین جامعه هستند.