نقاشی که شعر را زندگی کرد

15 مهرماه، زادروز نقاش و شاعر نامدار معاصر، زنده یاد سهراب سپهری است. نقاشی که شعر را زندگی کرد و دیدگاه انسان مدارانه اش بسیار گسترده و فراگیر بود.

او، یکی از پیش گامان شعر معاصر فارسی است و سبکی که بر اساس آن به سرودن شعر پرداخته است، طرفداران زیادی در ایران دارد.

فرهنگ، هنر، فلسفه و عرفان، از مهم ترین بن مایه های شعری سهراب سپهری به شمار می رود.

او، از جمله شاعرانی است که در مسیر جستجوهای خود به معنویت شرقی و نوعی عرفان هندی روی آورد و نمود آن را در اشعار خویش متجلی ساخت.

سپهری با دستیابی به زبان و بیانی متفاوت توانست راه خود را به عنوان یکی از شاگردان نیما متمایز سازد و صدای منحصر به فرد خود را به گوش علاقمندان به سبک سرودن اشعار خویش برساند؛ صدایی که شاید مهم ترین شاخصه ی آن، وجه صوفیانه یا عارفانه ی آن است.

او در شعر خود، بینش عرفانی را هم خوان با عصر مدرنیته برای انسان امروز بازخوانی کرد و بر همین اساس شاید بتوان گفت که او به نوعی مبلغ عرفان جدید در روزگار خویش بوده است.

عرفان و نگرش عرفانی، در تمامی اجزا و عناصر شعر او نفوذ دارد و در جاهایی که این عرفان را به عشق پیوند می زند، در واقع می توان گفت که شعر او نوعی عرفان عاشقانه را پیش روی مخاطب قرار می دهد و علاوه بر اینکه مخاطب را از ذوق و لذت سرشار می کند، او را به تفکر نیز وا می دارد.

سپهری یکی از بهترین های شعر معاصر است که بخش زیادی از علاقمندان به زبان شعری او را جوانان تشکیل می دهند.