اربعین ... و آتشی که هرگز خاموش نمی شود!

به گزارش خبرگزاری برنا از البرز، چشم های اشک آلود و غرق در نیاز خویش را می بندی و با پای دل، قدم در راه شهری می گذاری که غریب ترین امام مسلمانان جهان را همچون مرواریدی در قلب خویش جای داده است.

"کربلا" ... مأمن دل های عاشقی که هر روز و هر ساعت همچون پرستوهای بیتاب هوای عاشقی پر می کشند تا با لمس رویایی بارگاه سلطان عشق، غم های خویش را به طربی عارفانه مبدل سازند و در خلسه ی مبهوت تنهایی خویش، نام زیبای"حسین" را بارها و بارها، سنگین و عمیق زیر لب زمزمه کنند.

"حسین" ... شمعی که سوخت تا پروانه های بی نظیری را به دنیا بنمایاند و قلب های لبریز از عشق را بی هیچ منتی طفیل هستی خویش نماید.

اینجا عراق است ... سرزمین عشق های ناب و خالص در مسیر آزادگی و ایمان؛ سرزمین شور و شعور حسینی ... و میعادگاه عاشقان سراسر این کره ی خاکی برای یکی شدن و نمایش وحدتی شگفت انگیز در دنیای دورنگی ها و فاصله ها ....

تا چشم دل کار می کند، صحرای مسطح عراق است و جاده ی عاشقی که تا افقِ آن را تیرگی هایی تشکیل داده اند که باد صحرا در عبا و چفیه و چادرشان نفوذ کرده و با تکان های سخت خود، آدم را هواییِ حضور در میان این صحنه ی مکررِ بی تکرار می کند.

در همان اولین لحظه های حضور در سیل عظیم جمعیتی که پابرهنه و حیران به هروله ی خویش تا حرم سید و سالار شهیدان ادامه می دهند، از خودت رها می شوی و هزار بار .... هزاران بار خویشتنِ خویش را گم می کنی.

آن قدر از خودت دور می شوی که تا اربعین، دیگر فاصله ای نمی بینی میان خودت و او که با تمام بزرگواری خویش، تو را – با تمام نقصان و کمبودهایت – پذیرفته و به این راه سخت فرا خوانده است.

اربعین را تنها با قرائت زیارت نامه ای در میان خیل عظیم جمعیت عاشقان حسین (ع) به پایان می بری و به همین حضور در فضای روحانی حرم در بزرگ ترین اجتماع انسانی بر روی کره ی زمین قناعت می کنی.

و متحیر می مانی از درک آتش عشقی که بعد از هزار و چهارصد سال، هر روز عصیان زده تر و گداخته تر است و داغ سر به مهری که هر اربعین دوباره سر وا می کند و قلب هواداران حسینی را در این نمایش عظیم بشری، شیدا و پریشان می سازد.