«بقعه ابودرداء» تنها بخش باقی‌مانده از مجموعه‌ی «دارالشفای صاحبی»

به گزارش خبرگزاری برنا؛ دارالشفای صاحبی در محله‌ای که به همین نام(دارالشفاء) و در نزدیکی بازار چهارسوق در بافت تاریخی کهن شهر یزد واقع شده،  در سال ۶۶۶ هجری قمری توسط توانگری به نام «خواجه شمس الدین محمد تازیکو» به دستور «خواجه شمس الدین محمد دیوان جوینی» از وزرای به نام خاندان جوینی در روزگار اَباقاخان مغول بنا شده است.

خواجه شمس‌الدین، طرح دارالشفاء را در قالب چهار صفه و طنبی، بادگیر و بیت‌الادویه، حوض‌خانه و خانه‌های نیکو طراحی و باغی مشجر در عقب آن ساخت، سپس گنبد یخدان در آستانه عمارت مسجد «مروح» ساخت و بر درگاهش چاه آب سرد حفر و تمام این عمارت را با آجر، گچ و کاشی تزئین کرد.

البته اکنون از این مجموعه بزرگ، تنها بقایای ویران شده «سید ابودرداء» که منحصر به سه دیوار است، باقی ‌مانده و در آن فقط بقایای مخروبۀ محراب با مقرنس گچ‌بری دیده می‌شود.سبک معماری و مقایسه‌ی آن با بناهای مشابه نیز نشان می‌دهد که این بنا متعلق به دوران مغول است ولی از آنجایی که این بنای ثبتی، کاربری مذهبی داشته است، اکنون جزو موقوفات و اموال اداره کل اوقاف محسوب می‌شود.

بنای مذکور در واقع، بقعه «سید ابودرداء» از سادات یزدی و احتمالاً از پزشکان این دارلشفاء بوده که اطلاعات زیادی از وی در دسترس نیست اما مردم در گذشته به علت تقدسی که نسبت به آن داشتند، این بقعه را مانند یک زیارتگاه می‌دانستند و بیرون آن شمع روشن می‌کردند، هرچند که در این زیارتگاه، کتیبه‌ای مشاهده نشده و صورت قبر نیز تعویض و اثری از قبر قدیمی نیست.

این مکان در گذشته اهمیت بسیار زیادی داشته به طوری که «امامی هروی» از ملک‌الشعرای درباری و از شعرای اهل کرمان و هم دوره با سعدی و شمس، در رابطه با این بنا قصیده‌ای سروده که بیت مطلع آن این گونه است: «ای صفای صفه‌ات ترکیب عالم را روان / صحت عقلی و روح راحت و جان جهان».