آسیب های اسکلتی عضلانی

۱۳۹۹/۰۳/۱۰ - ۱۰:۳۰:۵۲
کد خبر: ۱۰۰۸۴۶۸
آسیب های اسکلتی عضلانی
آسیبهای اسکلتی عضلانی معمولاً نتیجه ی استفاده ی بیش از حد از ماهیچه ها در ورزش های شدید جهت تناسب اندام (نظیر ورزشکاران غیرنظامی) است.

به گزارش خبرگزاری برنا ؛ بیش از 70 درصد آسیبهای اسکلتی عضلانی در افرادی رخ میدهد که عضلات ورزیده ای ندارند. آسیبهای اسکلتی عضلانی معمولاً نتیجه ی استفاده ی بیش از حد از ماهیچه ها در ورزش های شدید جهت تناسب اندام (نظیر ورزشکاران غیرنظامی) است. این آسیبها اغلب در اندامهای تحتانی و کمر رخ میدهند. 

مولفه های اصلی سلامت مرتبط با آمادگی جسمانی عبارتنداز: تحمل قلبی-ریوی (برای مثال تحمل تمرینات هوازی)، استقامت و مقاومت عضلانی، انعطاف پذیری و ترکیب بدنی(BMI)

درمیان مولفه های مذکور، تحمل قلبی ریوی قویاً با بازدهی فعالیت های دشوار جسمی مرتبط است. سطح تحمل قلبی ریوی (که بصورت دویدنهای زمان دار، سنجش میشود)  با ریسک آسیب ها مرتبط است. به این معنی که هرچه سطح تحمل قلبی ریوی پایین تر باشد، ریسک آسیب ها بالاتر است. سایر مولفههای سلامت مرتبط با آمادگی جسمانی (یعنی استقامت عضلانی، مقاومت عضلانی، انعطاف پذیری) ارتباطی قوی با ریسک آسیب ها نداشته اند.

برای جلوگیری از آسیب ها BMI شاخص بسیار مهمی میباشد. به گونه ای که مطالعات متعدد الگوهایی از ریسک آسیب را نشان داده اند که اندامهای فوقانی و تحتانی در معرض بیشترین خطر هستند. برخی مطالعات مطرح میکنند بیشترین خطر در بین کسانی است که کمترین BMI را دارند و به طور متوسط زمان دویدن بیشتر و آهسته تر دارند.

رابطه ی بین مقاومت عضلانی و ریسک آسیب در ارزیابی با BMI پیچیده تر است. اکثر بررسیها رابطهی بین BMI و ریسک آسیب را نشان داده اند. به خصوص، ریسک آسیب اسکلتی عضلانی در محدوده ی بالا و پایینی BMI بالاترین، و درمیان آنهایی با BMI متوسط کمترین است.

هرچند تحمل قلبی-ریوی احتمالاً مهمتر است، خطر BMI پایین نسبت به BMI بالا در هر دو جنس بیشتر است. این یافته میتواند بدان معنی باشد که مردان و زنان با BMIهای بالاتر و تحمل قلبی-ریوی کافی، از آسیب اسکلتی عضلانی بیشتر محافظت می شوند. این میتواند بدین علت باشد که تودهی بدنی بدون چربی و به خصوص تودهی عضلانی در افراد با BMIی پایین تر برای مقاومت علیه فشار فیزیولوژی به سیستم اسکلتی عضلانی درطی فعالیت ورزشی کافی نمیباشد، بنابراین نسبت به آسیب مستعدتر هستند. افراد با BMI بالاتر هم فشار اسکلتی عضلانی بیشتری را از وزن اضافه ی بدن تجربه میکنند. فایده و تاثیر حفاظتی BMI نسبتاً بالا میتواند با تودهی بدنی بدون چربی (یعنی عضلانی) مرتبط باشد.

تودهی عضلانی بیشتر درمیان ورزشکارانی با BMI بالا که به لحاظ تحمل قلبی-ریوی دارای عملکرد خوب هستند، میتواند آنها را از آسیب های ثانویه به فعالیتهای پرتکاپو، حفاظت کند و به لحاظ اسکلتی عضلانی مقاومتر سازد.

شواهد مهم اثبات کرده اند که ریسک آسیبهای ناشی از استفاده ی بیش از اندازه ازسیستم اسکلتی عضلانی به دلیل تمرین های ورزشی با تحمل قلبی-ریوی ضعیف، زیاد میشود. این بررسی با ارائهی شواهد بیشتر اثبات میکند که ریسک بالاتر آسیب در ورزشکاران مرد و زن با کمترین BMIها و پایینترین سطوح تحمل قلبی-ریوی است. کمترین ریسک آسیب درمیان اکثر ورزشکاران با تحمل قلبی-ریوی مناسبی دیده شد که BMI (بین 20.8 تا 25.6) یا سطوح بالاتر از میانگین (بزرگتر از 25.6) را داشتند.

به طور کلی سطوح بالاتر تحمل قلبی-ریوی و BMI متوسط درمقابل ریسک آسیب عضلانی اسکلتی نقش حفاظتی دارند. همچنین کارمندان و مربیانی که استانداردهای تناسب جسمانی و وزن- قد (BMI) را پایش میکنند، باید بین تناسب فیزیکی و چربی بدن تعادل برقرارکنند. پزشکان ورزشی که برنامههای تمرینی را توصیه میکنند، باید به ریسک آسیب و نیز پیشرفت در تناسب اندام هنگام بررسی فعالیت جسمانی و برنامه های رژیمی بپردازند.

 

دکتر عرفان مرادی

 

نظر شما