برای افزایش شعاع دید یک بازیکن فوتبال در رده پایه چه باید کرد؟

امروز قصد دارم یکی از قدیمی ترین وسایل کمک آموزشی در مدارس فوتبال به همراه کارکردش را معرفی کنم. سابقا در مدارس فوتبال برخی از کشورهای پیشرفته، برای آموزش از « مقوا هایی » دایره ای شکل با قطرهای متفاوت استفاده می شد. شکل این مقواهای مخصوص به گونه ای بود که وسط آن، به اندازه محیط گردن یک بازیکن خالی بوده و این مقوا که بعدها جنسش کمی تغییر کرد ( دیگر مقوا نبود )، دور گردن قرار داده می شد و در مواقعی که تمرینات « حمل توپ، لمس توپ و انواع تکنیک های مختلف » که آشنایی هر چه بیشتر پا با توپ مدنظر بود، مورد استفاده قرار می گرفت.

در ادامه و با پیدایش روش های نوین، رفته رفته این مقوا از سیکل وسایل کمک آموزشی کنار رفته و جایش را به وسایل پیشرفته تری داد. البته یکی از مهم ترین دلایل آن، خطرات این مقوا برای گردن نحیف و حساس بازیکنان بود. چرا که استفاده غیر اصولی از این مقواهای بعضا غیر استاندارد و دست ساز، ممکن بود برای گردن این بچه ها که شریان های مهمی از آن عبور می کرد، تهدیدی جدی باشد.

اما امروزه با پیشرفت صنایع پلیمری و تغییر در جنس این مقوا های قدیمی، می توان این شیوه را مجددا استفاده کرد.«البته این بار نمی بایست همچون گذشته جزو وسایل اصلی تمرین بوده و برای تمامی بازیکنان استفاده شود.» بلکه بایست برای آن عده از بازیکنان که بسیار سر پایین بازی کرده، حین تمرینات به نوع حرکات پایشان بیش از حد توجه کرده و احساس می شود که دید وسیعی به تمامی ابعاد زمین و بازیکنان خودی و حریف نداشته و به رغم تمرینات گوناگون، این نقیصه آنان برطرف نشده مورد استفاده قرار گیرد.

پس چه در گذشته و چه حال، هدف استفاده از این مقوا موارد ذیل بوده است:

1 . آموزش بازی با سری بالا.

2 . افزایش دامنه و شعاع دید.

3 . افزایش آگاهی محیطی.

4 . کاهش وابستگی، توجه و تمرکز عینی بازیکن به نحوه و لحظه تماس پا با توپ ( لحظه دریافت و ارسال ).

5 . تلاش در جهت هماهنگی عصب و عضله مابین پا و توپ.

6 . ارتقای هوش و ذکاوت بازیکن.

7 . افزایش قدرت بازی خوانی و اخذ تصمیمات صحیح تر در بازی.

8 . اصلاح یکی از عادات ناپسند که مانع پیشرفت بازیکنان با استعداد می شود.

9 . بالا بردن توانایی لمس توپ، حمل توپ و دریبلینگ.  

یادداشت: محسن بابادی، مربی و کارشناس فوتبال پایه خوزستانی