دردهای پیدا و لبخندهای پنهان

به گزارش گروه روی خط رسانه‌های خبرگزاری برنا؛ ماسک‌زدن اجباری شده و ما دیگر نمی‌توانیم لبخند دیگران را ببینیم. البته شرایط بد اقتصادی، دیگر نایی برای شادی نگذاشته است. مردم در فضای موجود، نفسشان گرفته و تنها خودشان هستند و خودشان و کاری از دستشان برنمی‌آید و در هجوم دردها، رها شده‌اند. آنها با ناراحتی، شاهد متلک‌پرانی مسئولان به همدیگر هستند؛ رئیس دولت که ترامپ همه رشته‌هایش را پنبه کرد و حال چشم امید به بازگشت دموکرات‌ها دوخته است و مخالفان قدرتمند دولت تدبیر که هشت سال مدام، چوب لای چرخ گذاشتند و هیچ همکاری و همدلی‌ای نکردند و امروز با ژست طلبکارانه، برای گرفتن دولت بی‌تابی می‌کنند. انگار مردم یادشان رفته در هشت سال دولت مهرورز، چه بلایی سر اقتصاد و سیاست آوردند.

محرومیت انسانی از لبخند دیگران، مردمان شهر را پژمرده و افسرده کرده است. طبعا رنج‌بردن و دردکشیدن، با لبخند و احیای ارتباطات و روابط انسانی، قابل‌تحمل‌تر است. بله، خنده و لبخند، در این روزگار ناسازگار و مشکلات کمرشکن فزاینده جامعه ما، وسیله‌ای برای تحمل سختی‌های زندگی است، اما کرونای منحوس هم آن را از مردمان غمگین ما دریغ کرده است.

وقتی با کسی اختلاط می‌کنیم، لبخند او به ما حس خوشی و آرامش می‌دهد، اما پشت این ماسک‌ها، لبخندها پنهان شده و ارتباطات انسانی را فرسوده کرده است. افرادی که به راحتی لبخند می‌زنند، به نظر می‌رسد که دوست‌داشتنی‌ترند و این حالت می‌تواند ارتباط با دیگران را اثربخش‌تر کند. تبسم و خنده، ارتباط انسانی را استحکام می‌بخشد و تأثیری مثبت می‌گذارد. درباره تاریخچه خنده، گفته شده است که انسان اولیه، از دندان به عنوان وسیله‌ای برای حمله به دشمنان استفاده می‌کرد. برای نشان‌دادن دوستی خود به آرامی لب‌هایش را عقب می‌کشید و دندان‌های روی هم خود را نمایان می‌کرد تا به این ترتیب به طرف مقابل بفهماند که قصد او هر آنچه می‌خواهد باشد، نیتی دوستانه است: «از در آشتی درآمده‌ام و شما را گاز نخواهم گرفت‌».

لبخندزدن در برخورد اول، سه پیام مثبت را منتقل می‌کند؛ اول اینکه شما نسبت به طرف مقابل مهربان هستید. دوم اینکه پیش‌بینی می‌کنید سخن خوش شما، متقابلا پاسخ خوبی خواهد داشت و سوم اینکه فکر می‌کنید، توجه به طرف مقابل در نظر شما ارزشمند است؛ یعنی او سزاوار توجه‌کردن است.

حال که به خاطر ماسک اجباری، از دیدن لبخند در سطح شهر و محیط کار، محروم شده‌ایم، خانواده‌ها کاری کنند به هر شکلی که هست، فضای شادی و نشاط در محیط خانه گم نشود. قدیم که تلویزیون و اینها نبود، غروب که می‌شد، فامیل و همسایه دور هم جمع می‌شدند و ماجراهای خنده‌دار تعریف می‌کردند و ساعتی را خوش می‌گذراندند. این کار هر روز تکرار می‌شد. یادم هست وقتی ما برای دیدار اقوام به روستا می‌رفتیم، هوا که تاریک می‌شد، چراغ‌زنبوری‌ها را روشن می‌کردند. دوستان و آشنایان، یکی‌یکی می‌آمدند. از تشریفات و پذیرایی هم خبری نبود؛ فقط یک چای تلخ به میهمانان می‌دادند. همین که جمع می‌شدند، بذله‌گویی و تعریف ماجراهای گاه غلوآمیز شروع می‌شد و قهقهه حاضران در منزل به هوا برمی‌خاست. ماجراهایی را که حاضران تعریف می‌کردند، ده‌ها بار من شنیده بودم و تکراری بود، اما فضایی ایجاد می‌شد که حقیقتا انسان لذت می‌برد و گذشت سه، چهار ساعت زمان را اصلا حس نمی‌کرد.

با آمدن تلویزیون، این شادی‌ها کم شد، اما از بین نرفت. امروز دیگر خبری از این بگوبخندها در خانواده‌ها نیست. هر کسی سرش به کار خودش گرم است. زن و بچه را مگر می‌شود از موبایلش جدا کرد. هر کس یا با موبایل خود مشغول است، یا سریال می‌بیند یا گیم بازی می‌کند. خنده و شادی دسته‌جمعی در محیط خانه و خانواده، به امر غریبی تبدیل شده است.

والدین برای لذت‌بردن از زندگی، باید فضا را عوض کنند. هر روز، یک وقت و ساعت مشخصی را برای گپ‌وگفت و خنده اختصاص دهند. تلویزیون و کامپیوتر و موبایل را همه برای ساعتی خاموش کنند و آنچه در طول روز، برایشان گذشته است، با چاشنی خنده و مزاح تعریف کنند. فرزندان خود را عادت دهید در محیط خانه بخندند و شادی کنند. لطیفه‌های جدید را که شنیده‌اید یا در موبایل خود دریافت کرده‌اید، شب در خانه مطرح کنید. لبخند را به جزئی جدانشدنی از فرهنگ خانواده خود تبدیل کنید.

می‌توانید در این روزهای کرونایی، از قابلیت ابزارهای ارتباط تصویری آنلاین، برای شب‌نشینی‌های فامیلی و دوستانه بهره ببرید. در ساعت خاصی می‌توانید با افرادی که از معاشرت با آنها لذت می‌برید، با موبایلتان ارتباط بگیرید و لحظات شاد و مفرحی را برای خود و خانواده‌تان رقم بزنید. همچنین در ارتباطات شخصی خود، لبخند با چشم را تمرین کنید. وقتی ماسک بر چهره دارید، چشم شما دیده می‌شود و با چشم هم می‌شود خندید. اخیرا یک عکاس، تلاش کرده خنده مردم با چشمانشان را به تصویر بکشد و ثبت کند. می‌توانید شادی را از روی نگاه و خطوط لبخند گوشه‌ چشم خود

 منتقل کنید.

سعی کنید همیشه لبخند بزنید. نگذارید مشکلات زندگی که هر روز شکل تازه‌ای از چهره خود را به ما نشان می‌دهد، بر ما غلبه کند. ما با امید زنده‌ایم. امید به حل مشکلات، امید به حکمرانی خوب، امید به گشایش در معضلات در‌هم‌تنیده و امید به بهبودی اوضاع خراب. پشت ماسک‌های زمخت خود، با لحن شاد و صدای خنده و نگاه محبت‌آمیز، شعله امید را زنده نگه داریم. ایمان داشته باشیم که پشت هر سختی، گشایش و راحتی است و به امید آن روز، چاره‌ای جز لبخند به زندگی نداریم. ما ایرانی‌ها، در طول تاریخ نشان دادیم که توان گذار از بزرگ‌ترین معضلات را دارا هستیم. با لبخند و شادی، عجین باشیم.

منبع:شرق