درس هایی که از حادثه سقوط هواپیما می توان گرفت

به گزارش خبرگزاری برنا، سایت الف نوشت:

1- خبر کوتاه و گویا است؛ سقوط هواپیمای مسافربری در فرانسه عمدی بوده است. حاصل این عمد که ناشی از جهل همه ما و از جمله متصدیان و دست اندرکاران شرکت ذی ربط نسبت به بیماری های روان پزشکی است، مرگ ده ها نفر است.

2- غفلت از بهداشت روان و در اولویت نبودن ارتقای سلامت روان جامعه، سالانه هزینه های گزافی را به نظام بهداشتی کشورها تحمیل می کند. چه بسیاری از حوادث و سوانح که عامل انسانی در آن دخیل بوده و ریشه آن عدم تعادل روحی و روانی بوده است.

3- عموم مردم فارغ از سطح تحصیلات و رشته تخصصی، موقعیت اجتماعی و اقتصادی گمان می برند فردی که تعادل روحی و روانی ندارد، الزاما باید رفتارهای غیرمعمول از خود بروز دهد و انگشت نمای خاص و عام باشد یا اینکه در مکان هایی به نام دارالمجانین در غل و زنجیر باشد؛ در حالی که گروه ناچیزی از مبتلایان به اختلال روان پزشکی به این مرحله از بیماری می رسند.

درصد بالایی از جمعیت عمومی یعنی حدود یک چهارم جمعیت عمومی از یکی از اختلالات روان پزشکی که عموما نیز قابل درمان می باشند، رنج می برند، اما در ظاهر زندگی عادی داشته و البته کمتر نیز مورد توجه قرار می گیرند. این افراد حتی در بین خانواده و اقوام و خویشان و همکاران نیز نه به عنوان فردی که نیاز به مداخله و مراقبت پزشکی دارد، بلکه به عنوان فردی که مودب به آداب اخلاقی و اجتماعی نیست به انواع انگ ها و برچسب ها مزین و از جامعه و خانواده طرد می شوند.

4- حادثه اسقاط هواپیما یا موارد مشابه دیگر می تواند در هر کشوری رخ دهد و شاید اثبات این ادعای کارشناسان حوزه سلامت روان را کمی آسان تر کرده باشد تا بار دیگر یادآور شویم که بیشترین بار بیماری ها مربوط به اختلالات روان پزشکی است. فریاد بزنیم که هان ای مسولین محترم، توجه به مقوله بهداشت روان یک اولویت تمار عیار در کشور است. این واقعه غم بار هشداری است تا بپذیریم که می تواند یک خلبان، راننده، مدیر، سیاستمدار، پزشک و هر قشری از آحاد جامعه مبتلا یا دچار اشکال در تعادل روحی و روانی شود.

چاره کار در این است که امکان تشخیص به موقع و مراقبت های لازم برای اختلالات روانی فراهم و سهل الوصول باشد و مناصب دولتی و اجتماعی و اقتصادی و شغلی افراد نباید عامل رودربایستی و یا انکار بیماری شود. برخلاف بیماری های جسمی، خطر اینگونه بیماران نیز در همین است که نه خود به بیماری شان واقفند و نه اطرافیان. نتیجه آن می شود که بسته به جایگاه و مسوولیتی که دارند ممکن است جوامع یا افراد دیگری را ناخواسته به کام مرگ و نابودی برند. از دیگر سوی، چه بسیارند افراد موفق و فرهیخته ای که با کمک کارشناسان بهداشت روان بیماری خود را تحت کنترل درآورده اند و اجازه نداده اند که بیماری شان مانع خدمات شایان و عملکرد موفق روزانه شان شود.

5- حسب آنچه در رسانه ها نقل می شود، خلبان اقدام به خودکشی کرده است. فارغ از صحت و سقم اطلاعات ارایه شده، یادآوری این نکته خالی از فایده نیست که از میان بیماری های روان پزشکی، اختلال افسردگی و اختلال دوقطبی به همراه اختلات اضطرابی درصد بالایی از ناتوانی های روانی را به خود اختصاص می دهند. افکار خودکشی و در نهایت اقدام به آن در افراد افسرده از مواردی است که به صورت اضطراری باید به آن پرداخته شود. از طرفی بسیاری از تنش های خانوادگی، دعوای زوجین و اقدام برای جدایی می تواند ناشی از اختلال دو قطبی باشد که متاسفانه و خصوصا در مراحل خفیف تا متوسط به درستی شناخته نمی شوند. نتیجه اینکه از هم پاشیدگی زندگی فردی و خانوادگی و در نهایت توسل به خود درمانی و سقوط در دام اعتیاد کمترین آثار و عواقب عدم توجه به سلامت روانی جامعه، نبودن امکانات کافی، در دسترس و ارزان خدمات درمانی و مراقبتی روان پزشکی در هر جامعه ای است.

6- در دنیای وانفسای امروز که هر روز در گوشه و کنار جهان شاهد جنگ و ویرانگری هستیم باید بپذیریم که خشونت، دستور به جنگ و کشتن و ویرانگری از ذهن ها و روان های ناسالم ریشه می گیرد. دعوت به صلح، اجتناب از نزاع و خونریزی ، نوع دوستی و رعایت و حفظ شان نه تنها انسان ها بلکه سایر موجودات و محیط زیست و تلاش برای تکمیل مکارم اخلاقی جامعه شیوه انبیاء و اولیای دین و افراد و حاکمانی است که از نعمت سلامت روح و روان برخوردارند. کشور ما نیز به تبعیت از سیره معصومین (ع) می تواند الگویی از رافت، گذشت، زدودن دل ها از کینه و نفرت، دعوت به صلح و گفت وگو در داخل و در سطح جهانی باشد.