روانشناسی بالینی چیست و چه وظایفی دارد

همه‌ی ما می‌دانیم که روانشناسی، علم مطالعه رفتار و ذهن انسان است. به بیانی ساده تر می‌توان گفت که روانشناسی علمی است که به بررسی و درمان مشکلات روحی می‌پردازد. از این رو آشنایی با این علم و شاخه‌های مختلف آن می‌تواند به سلامتی روحی و حتی جسمی کمک شایانی نماید. همانطور که گفته شد در علم روانشناسی شاخه‌های متعددی وجود دارد که روانشناسی بالینی یکی از مهم‌ترین و پرکاربردترین شاخه‌های آن می‌باشد. در واقع می‌توان روانشناسی بالینی را بزرگترین حوزه، در بین حوزه‌های روانشسناسی دانست.

در این مقاله به بررسی کاربردهای روانشناسی بالینی پرداخته ایم. تا انتها همراه ما باشید و اگر نیازمند مراجعه سریع به روانشناس در یکی از شهر های شیراز، تهران و مشهد هستید میتوانید به یکی از لینک های زیر مراجعه کنید.

• بهترین روانشناس در شیراز
• بهترین روانشناس در تهران
• بهترین روانشناس در مشهد

برای مشاهده روانشناس در دیگر شهر ها نیز میتوانید به سایت نوبت دهی انلاین دکترتو مراجعه کنید.

آشنایی با روانشناسی بالینی

روانشناسی بالینی “Clinical psychology” یکی از شاخه های روانشناسی است که به بررسی، درک و درمان اختلالات روانی کمک می‎نماید. بیماری های روانی، رفتارهای غیرعادی و مشکلات روانپزشکی توسط دکتر روانشناس بالینی مورد بررسی قرار می‌گیرد و درمان می‌شود. در واقع یک روانشناس بالینی می‌تواند به بررسی و حل مشکلات روانی مانند: استعدادهای ژنتیکی، تاثیرات اجتماعی و خانوادگی و همچنین سبک های مقابله ای روان شناختی بپردازد. در وقع این روانشناس‌ ها با افراد، خانواده ها و سایر گروه ها در مکان هایی مانند: مراکز مشاوره، مدارس و بیمارستان ها ملاقات می‌کنند و با آن ها صحبت می‌کنند. اکثر مراجعین به میل خود به دنبال خدمات روانشناختی هستند. اما گاهی اوقات روانشناس بالینی توسط دادگاه‌ها یا شرکت های بیمه منصوب می‌شود تا ارزیابی های روانشناختی لازمه را انجام دهد و قضاوت های قانونی را ارائه دهد. بنابراین روانشناس بالینی سلامت روان زندانیان را در زندان ارزیابی می‌کند. او در هر شرایطی باید شنونده خوبی باشند، مهارت بالایی داشته باشند و بتوانند اختلالات روانی را تشخیص دهند و درمان مناسب ارائه دهند.

*روانشناسی بالینی رشته ای است که تحقیقات و تکنیک های روانشناختی را در محیط های "بالینی" به کار می گیرد.

تاریخچه روانشناسی بالینی

روانکاو اتریشی زیگموند فروید اولین تحقیقات را در زمینه روانشناسی بالینی انجام داده است. او یکی از اولین کسانی بود که بر این باور رسید که برخی بیماری ها، مانند: بیماری های روانی، با گفتاردرمانی و صحبت کردن قابل درمان می‌باشند.

او در سال 1896 اولین کلینیک روانشناسی را، جهت کمک به کودکانی که دچار ناتوانی در یادگیری هستند راه اندازی نمود. پس از آن لایتنر ویتمر در سال 1907 مقاله ای منتشر کرد که در آن برای اولین بار به اصطلاح "روانشناسی بالینی" اشاره کرد.

حال امروزه روانشناسی بالینی یکی از پرطرفدارترین و بزرگترین زیرشاخه ها ی روانشناسی می‌باشد که بیشترین میزان اشتغال‌زایی در حوزه روانشناسی را نیز به خود اختصاص داده است.

زیرشاخه های روانشناسی بالینی

روانشناسی بالینی به زیر شاخه های مختلفی تقسیم می‌شود که در ادامه به معرفی آن ها خواهیم پرداخت:

• روانشناسی کودک (درمان اختلالات یادگیری، کنترل خشم و اختلالات رشد در کودکان)
• روانشناسی عصب نگر (تشخیص و درمان آسیب های مغزی، سکته مغزی، آلزایمر، پارکینسون و اختلالات یادگیری)
• روانشناسی سلامت (درمان سلامت روانی _ اجتماعی )
• روانشناسی سالمندی (درمان افسردگی، اختلال عملکرد شناختی و بیماری های مزمن در افراد سالمند)

روانشناسی بالینی به چه کسانی می‌تواند کمک کند؟

در اغلب موارد، مشکلات زیر به کمک روانشناسی بالینی درمان می شود:

• افراد دارای افسردگی
• افراد دارای اضطراب بیش از حد و یا اضطراب پس از حادثه
• افراد دارای نگرانی و ترس
• افرادی که مدام به فکر خودکشی هستند.
• افرادی که دچار مشکل خواب هستند.
• افرادی که ترس بیش از حد دارند.
• افرادی که قصد صدمه زدن به دیگران یا خود را دارند.
• افرادی که انرژی بیش از حد دارند.
• افرادی که دارای اختلال وسواسی فکری-عملی هستند.
• افراد مصرف کننده الکل و موادمخدر
• افرادی که به یک چیز خاص مانند قمار، بازی و … اعتیاد دارند.
• افرادی که با سایز بدنشان مشکل دارند.
• افرادی که بیش فعال هستند و اختلال کمبود توجه دارند.
• افراد دارای بیماری های اوتیسم، ناتوانی ذهنی، بیش فعالی، مشکلات یادگیری یا اضطراب

تفاوت روانشناسی بالینی و روانپزشکی در چیست؟

از آنجایی که هر دو رشته ی روانشناسی و روانپزشکی به درمان اختلالات روانی و عاطفی افراد می‌پردازند، اکثر افراد این دو رشته را با یکدیگر اشتباه می‌گیرند. اما بهتر است بدانید که این دو رشته روش‌های درمانی بسیار متفاوتی با یکدیگر دارند.

یکی از اصلی ترین تفاوت های که میان دو رشته ی روانشناسی بالینی و روانپزشکی وجود دارد این است که، اغلب روانشناس ها به درمان افرادی می‌پردازند که دچار بیماری‌های روانی ناشی از آسیب‌های روانی_عاطفی شده اند. دکتر روانشناس با انجام مشاوره، گفتاردرمانی و سایر تکنیک های غیرپزشکی، اقدام به درمان مراجعین می‌نماید. یک نکته بسیار مهم وجود دارد و آن هم این است که دکتر روانشناس بالینی، پزشک نیست و تنها دارای مدرک دکترا یا کارشناسی ارشد در روانشناسی بالینی می‌باشد.

اما روانپزشک به درمان مشکلات مغزی و فیزیولوژیکی در افراد می‌پردازد. در واقع چنانچه آسیب ها و اختلالات روانی بیش از حد رشد کند و به مغز آسیب وارد کند، روانشناس بالینی بیمار را به روانپزشک ارجاع می‌دهد. چرا که برخلاف روانشناس، روانپزشک از درمان‌های دارویی (روشی که روانشناس حق استفاده از آن را ندارند.) برای بهبود افراد کمک می‌گیرد.

تفاوت روانشناس بالینی با روانشناس عمومی در چیست؟

همه‌ی ما می‌دانیم که کار اصلی دکتر روانشناس، درک صحیح عملکرد ذهن، درمان مشکلات و اختلالات روحی و روانی می‌باشد. اما برای درک بهتر و دقیق تر، علم روانشناسی به شاخه های مختلف تقسیم می‌شود که در ادامه به معرفی تفاوت های میان روانشناسی عمومی با روانشناسی بالینی می‌پردازیم:

عموما روانشناس عمومی با مدرک کارشناسی می تواند فعالیت خود را آغاز نماید. اما یک روانشناس بالینی پس از گذراندن دوره کارشناسی، باید در دوره کارشناسی ارشد نیز تحصیل خود را ادامه دهد تا بتواند در این زمینه فعالیت خود را آغاز نماید. همچنین یکی از الزامات فعالیت در این شغل، گذراندن دوسال آموزشی می‌باشد.

هدف اصلی روانشناس عمومی، ارائه خدمات مشاوره در زمینه های رفتار، احساس، روابط، ادراک انسان، شناخت، شخصیت، توجه و انگیزه می‌باشد. اما روانشناس بالینی به کمک روش‌ها و اصول نوین روانشناسی، به درمان مشکلات و اختلالات روانی می‌پردازد. در واقع هدف از روانشناسی بالینی ارائه یک روش درمانی به بیمار است.

روانشناس بالینی در کجا می‌تواند کار کند؟  

روانشناس بالینی می‌تواند در کلینیک، مطب و یا سایر مراکز دولتی و غیر دولتی مانند: بیمارستان ها، ادارات، مدارس، مراکز تحقیقاتی و دانشگاه اقدام به کار نماید.

محتوای این مطلب تبلیغاتی است و توسط سفارش‌دهنده، تهیه و تنظیم شده است