ترکیه به همکاری با ایران و روسیه ادامه می‌دهد/ سیاست اردوغان در منطقه تغییر نخواهد کرد

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری برنا؛ سیاست خارجی ترکیه در منطقه و به‌خصوص در قبال سوریه در چندسال گذشته فراز و نشیب زیادی داشته است. اکنون و با پیروزی اردوغان در نخستین انتخابات ریاست جمهوری ترکیه پس از تغییر نظام این کشور به جمهوری ریاستی، آیا باید شاهد چرخش دوباره در سیاست‌های ترکیه در سوریه باشیم؟

«اسدالله اطهری»، پژوهشگر ارشد پژوهشکده مطالعات خاورمیانه، در پاسخ به این سوال به برنا می‌گوید: «به صورت کلی سیاست ترکیه در قبال سوریه سه مرحله را گذرانده است. مرحله اول که مرحله رفت و آمد و سفرهای دیپلماتیک و حتی برگزاری مانورهای مشترک بود. این مرحله‌ای بود که ترکیه سیاست کلی تنش صفر با همسایگان را دنبال می‌کرد.

اطهری ادامه داد: مرحله دوم بر می‌گردد به پس از آغاز ناآرامی‌ها در سوریه. در این مرحله اردوغان ابتدا سیاست فشار به دولت سوریه را در پیش گرفت. بعد قطع ارتباط ترکیه و سوریه پیش آمد؛ بعد از آن ترکیه وارد سیاست کمک به اپوزیسیون مسلح سوریه شد و درهای خود را باز گذاشت.

وی اضافه کرد: در مرحله سوم دولت ترکیه وقتی دید رسیدن به اهداف مورد نظر در سوریه میسر نیست، وارد روند آستانه و مذاکرات صلح شد و به موازات آن برای سرکوب کردها در عفرین و سایر مناطق با گروه‌های کردی مسلح وارد جنگ شد.»

اطهری ادامه داد: «واقعیت این است که آقای اردوغان سیاست خارجی ترکیه را در منطقه و سوریه در شرایط فعلی تغییر نخواهد داد. انتخاب مجدد وی قطعا موضع داخلی اردوغان را برای پیشبرد سیاست‌هایش تقویت می‌کند؛ اما اینکه منجر به تغییر سیاست خارجی شود، خیر. سیاست خارجی ترکیه کاملاً عملگرایانه است. این کشور در حال حاضر در پرونده سوریه با ایران و روسیه همگام است و درباره کردها با آمریکا همکاری می‌کند.»

این کارشناس مسائل ترکیه در خصوص وضعیت ائتلاف‌های شکل گرفته پس از برگزاری انتخابات و مشخص شدن نتیجه آن گفت: «در صحنه انتخابات ترکیه دو ائتلاف وجود داشت. ائتلاف جمهور و ائتلاف ملت که درواقع ائتلاف اپوزیسیون بود. حزب حرکت ملی که مؤتلف حزب عدالت و توسعه آقای اردوغان بود، باعث شد این حزب اکثریت مطلق را بیاورد. اما بدون حرکت ملی هم اکثریت نسبی با عدالت و توسعه بود، از این روی حرکت ملی نیاز دارد که همچنان به ائتلاف خود وفادار باشد. اردوغان و حزب عدالت و توسعه در واقع از شعارهای ملی‌گرایانه حزب حرکت ملی استفاده ابزاری کردند. در طرف دیگر حزب اسلامگرای سعادت با لائیک‌ها ائتلاف کرد و حزب خوب هم انواع و اقسام گرایش‌های ناهمگون ولی ضد اردوغان را در خود داشت؛ از این رو با توجه به برنده نشدن اپوزیسیون و از میان رفتن موضوعیت ائتلاف چه بسا ائتلاف اینها شکننده‌تر باشد؛ یا در واقع به تعبیری می‌توان گفت ائتلافی هم درکار نبود که حالا بخواهد شکننده باشد.»