چرا کسی سراغ مدیریتی که این مسیر را ساخته نمی‌رود‌؟/کمدی باید در متن و داستان گنجانده شود /مشغول کار روی فصل جدید «سریال نون.خ» هستم

امیر وفایی در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ ابتدا به مسئله انتقاد از نویسندگان کمدی و بی‌توجهی به خواسته محافظه‌کارانه مدیران و سفارش‌دهندگان پرداخت و گفت: «معمولا در مواقع بحث بر سر مسئله‌ای چون تکرار در کمدی‌های سینما و تلویزیون، تمام انتقادها متوجه نویسنده متن و آدم‌هایی‌ست که دسترسی به آنها آسان‌تر است و کسی سراغ مدیریتی که این مسیر را درست کرده نمی‌رود. چون کار سخت‌تری است و حتی دچار ممیزی هم می‌شوید پس کمدی‌سازان اولین کسانی هستند که مورد نقد قرار می‌گیرند.»

او در ادامه به بسته بودن دست نویسندگان و آستانه صبر پایین در ایران که جلوی شوخی‌ها را می‌گیرد هم اشاره کرد و گفت: «در مورد چرایی تکراری شدن کمدی‌ها و استفاده از الگوی تکراری باید بگویم محدودیت دلیل اصلی آن است. داستان‌هایی که می‌شود سراغ‌شان رفت محدود شده و کارها شبیه هم شده‌اند. شما به عنوان نویسنده متن کمدی اجازه شوخی با صنف‌ها را ندارید، با ایدئولوژی نمی‌‌توان شوخی کرد، با اقوام اجازه شوخی کردن ندارید و... مگر چند الگو برای کمدی وجود دارد؟ در کارهای خارجی و پرطرفدار هم الگوها محدود هستند اما آزادی شوخی با اشخاص و عقیده‌ها وجود دارد.»

وفایی که نگارش «دورهمی» را هم برعهده دارد، گفت: «دلیل دیگر این است که بخشی از کار به بعد تجاری و تهیه‌کننده برمی‌گردد که باید به جذب مخاطب فکر کند و مسئله تجاری فیلم که دچار ضربه و ضرر اقتصادی نشود.»

او درمورد کم‌کاری نویسندگان مولف در سینما و تلویزیون گفت: «بگذارید مثالی بزنم: یک خواننده بااستعداد را در نظر بگیرید که سبکش مورد تایید سیستم نیست و با وجود خلاقیت و هنری که در کارش دارد، مجبور به خانه‌نشینی می‌شود. این اتفاق در صورتی افتاده که او در کارش حرفه‌ای و خلاق است و اثری که ارائه می‌دهد بسیار خوب است. در سینما و تلویزیون هم اگر کارهای ضعیف می‌بینید، دلیلش این است که آدم‌های قوی و حرفه‌ای وسط گود نیستند و بنا بر اعتقاد، نگاه حرفه‌ای و مولف بودن، کارهای سفارشی را قبول نمی‌کنند. در نتیجه به حاشیه می‌روند و خانه‌نشین می‌شوند.»

وفایی درمورد سودجویی در بعضی از کارهای کمدی هم گفت: «بحث تنبلی هم هست: تنبلی باعث می‌شود شما به فکر سود و پولسازی باشید. در فضای مجازی با یک شوخی برخورد کردم که با چنین مضمونی: فلان سریال که ده دقیقه اولش آنچه گذشت است، یک ربع آن گریه اسلوموشن بازیگر است و یک ربع آخر هم آنچه خواهید دید و تیتراژ پایانی است!»

او درباره تربیت سلیقه مخاطب در طول سالیان و با دیدن کارهای بی‌کیفیت هم گفت: «مخاطب به مرور زمان تربیت می‌شود. وقتی فیلم‌‌هایی که شاید نتوانید تا پایان تحملش کنید رکوردهای فروش را می‌زنند، پس مخاطب راهی جز تماشای آنها ندارد. وقتی یک دهه کمدی‌های سینمایی چنین کارهایی باشد مخاطب هم به آنها عادت می‌کند و می‌پذیرد. به همین دلیل است که مخاطب عام با «جهان با من برقص» سروش صحت که جنس متفاوت‌تری از کمدی است و حرف برای گفتن دارد، کمتر ارتباط برقرار می‌کند و دنبال کارهای بزن‌بکوب و پر از شوخی است که در عین حال نمی‌تواند تماشاگر جدی‌تر را بخنداند.»

این نویسنده جوان معتقد است: «کمدی‌هایی که امروز ساخته می‌شوند معمولا از الگوی ثابت استفاده از سه‌جهار بازیگر استفاده می‌کنند که با اکت، اغراق و بداهه‌‎گویی کمدی می‌سازند. وقتی متن و قصه توان خنداندن مخاطب را ندارد، مقداری ادا وارد کار می‌شود و شما به عنوان بیننده متوجه می‌شوید که قصدی وجود دارد که شما را به زور بخنداند. گاهی دیالوگ‌های ساده میان زن و شوهر که می‌تواند خیلی عادی برگزار شود با ادا اجرا می‌شود که به مخاطب القا شود در حال تماشای کمدی است. در حالی که کمدی باید در متن و داستان گنجانده شود.»

امیر وفایی در انتها به «نون.خ» و فصل جدید آن اشاره کرد و گفت: «این روزها مشغول کار روی فصل جدید «سریال نون.خ» هستم. صحبت‌هایی در این باره صورت گرفته و مشغول طراحی متن فصل سوم هستم. درمورد فصل دوم «نون.خ» برای ایجاد کمدی سمت اقوام ایرانی رفتیم و بازتاب خوبی گرفتیم. در حالی که فضای زلزله، شرایط دردناکی را به وجود آورده بود، باید زندگی آدم‌های آن منطقه را به تصویر می‌کشیدیم. البته کرونا اجازه پیش‌روی داستان را به ما نداد و با وجود شیوع آن نتوانستیم ادامه بدهیم.»