نامعلوم بودن مرزهای سانسور، خودسانسوری را رواج داده است

علی ژکان، فیلمنامه‌نویس و کارگردان سینما در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: در 40 سال اخیر به دفعات درباره سانسور صحبت شده است و متأسفانه هیچ‌گاه این صحبت‌ها نتیجه‌بخش نبوده و امیدواریم که شاید با تکرار این اعتراضات روزی صدای‌مان شنیده و برای سانسور در سینمای ما فکری شود.

ژکان تصریح کرد: سینمای ما بیشترین آسیب را از ممیزی‌های غیر تدوین شده و مبهم دیده است و این وضعیت یک سردرگمی جدی به سینما وارد کرده که به نوعی امنیت را از سینماگران گرفته است. به هر حال هر حکومت و کشوری خط قرمز‌هایی دارد که سینماگران به آن‌ها توجه دارند. این ممیزی‌ها در کشورهایی که دموکراسی در آن‌ها حاکم است شکل و شمایل متفاوتی نسبت به کشور ما دارد.

او افزود: در کشور ما انتظار این است که خط قرمزها مشخص شود و سینماگران بدانند با چه خط قرمزهایی روبرو هستند اما متأسفانه در کشور ما با تغییر هر مدیر سانسور تغییر می‌کند و در واقع شاهد شکل مشخصی از آن در کشور نیستیم. سانسور در کشور ما در هر دوره متناسب با تغییر شرایط تغییر چهره می‌دهد.

کارگردان فیلم سینمایی «مادیان» تأکید کرد: من به شخصه از اولین فیلمی که ساختم با سانسور درگیر بودم و جزو اولین قربانیان ممیزی هستم و امروز هم این مشکل همچنان وجود دارد و همه با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم. از آنجا که ممیزی‌ها بر اساس اصول مدون و مشخصی تعیین نشده‌اند هر روز با شکل جدیدی از سانسور مواجه هستیم و یک وضعیت نامعلومی به وجود آمده و وسعتی به سانسور داده که طول و عرضش غیر قابل تصور است و این وضعیت نوعی سردرگمی، ترس و وحشت به وجود آورده که شاید خیلی هم واقعی و مرتبط با سانسور نباشد اما شرایطی را به وجود آورده که سینماگران مجبور به خودسانسوری شده و پیش از سانسور به شکل پر رنگ‌تری خودسانسوری به وجود آمده است.