شخصیت ها سریال را به فصل جدید می کشانند نه داستان!

سال ها است که تلویزیون ما هم مانند بسیاری از کمپانی های سریال سازی دنیا ساخت سریال های چند فصلی را تجربه می کند، اما آیا تمام مجموعه های تلویزیونی پتانسیل کشیده شدن به فصل های بعدی را دارند؟

چه ویژگی هایی یک سریال را می تواند به فصل های بعدی بکشاند؛

1: پتانسیل داستان

2: شخصیت های جذاب

3: موقعیت های دراماتیک

4: مناسبت های ملی و مذهبی و .... داستان.

در سال های اخیر بارها شاهد این بوده ایم که سریال های تلویزیونی در فصل های بعدی با سر به زمین خورده اند و البته بارها اتفاق افتاده است که سریال های تلویزیونی در فصل های بعدی جذاب تر از فصل اول پیش رفته اند. اتفاقی که نیاز است با تحقیق و بررسی موشکافی شده و مدیران رسانه ملی به دلایل مختلف از جمله هزینه کرد اشتباه و البته بازخورد مخاطبان به این مسئله نگاهی ویژه داشته باشند.

تجربه نشان داده است که برخی از مجموعه های تلویزیونی تنها به واسطه یک موفقیت نسبی به فصل های بعدی می روند در حالی که جدا از منفعت های اقتصادی  احتمالی عوامل راس پروژه  خودشان نباید بپذیرند که خاطرات مخاطبشان را با ساخت فصل بعدی سریال نابود کنند.

سریالی که با یک داستان کم رمق و چند شخصیت دم دستی بدون شناسنامه روایتی جذاب طراحی شده است و به زور در یک مناسبت خاص روی آنتن رفته است چطور می تواند در فصل های بعدی بدون بازسازی جدی و تزریق تفکر نو و سفت و محکم کردن پایه های داستان به لحاظ پتانسیل و خط و ربط قصه به اقبال دست پیدا کند؟ بدیهی است که در نمونه های موفق دنیا نویسنده بن مایه داستانش را بر اساس یک سریال چند فصلی چیدمان می کند و در واقع بر اساس تفکر از پیش تعیین شده ای گروه نویسنده شخصیت ها را می تراشند، برای آن ها موقعیت داستان خلق می کنند و هر یک را در شرایطی معین و مشخص قرار داده تا ضمن اجرای اندینگ های جذاب داستان با یک انسجام و حرارت لازم در ریتم و تمپو «داستان و شخصیت ها و...» در اوج استارت خورده و به فینال برسد ماجرایی که در معدود سریالی شاهد آن بوده ایم. شاید ماندگار ترین نمونه سریال های چند فصلی در رسانه ملی مجموعه دوست داشتنی و خاطره ساز پایتخت باشد که در این مجموعه حتی اگر در برخی از فصول با افت قصه مواجه بوده ایم شخصیت ها آنقدر قوی و غنی با پتانسیل چیدمان شده اند که می توانند جور داستان را هم به دوش بکشند آیا ما در دیگر سریال های چند فصلی مان هم توانسته ایم نقی معمولی، بابا پنجعلی، ارسطو، بهتاش، بهبود، هما و... خلق کنیم؟آیا این شخصیت ها برای شکل گیری یک سریال پر قدرت کافی نیستند؟

در بسیاری از مواقع کاراکتر های پایتخت هر کدام به اندازه یک داستان توانمند و خلاق بوده اند و داستان در سایه آن ها حرکت کرده است. در حالی که بسیاری از سریال های چند فصلی  تولید شده از شخصیت های قوام نیافته فصل اول بدون داستانی کشش دار توقع فصل جدیدی موفق را داشته اند، اتفاقی که رخ نمی دهد!

بی تردید با وجود سریال های موفق شبکه نمایش خانگی تلویزیون نیاز دارد در نگارش قصه ها و پرداختن به موضوعات جذاب و بکر به دنبال ایده افزایی باشد قاعدتا حضور نویسندگان ثابت و همیشگی ایده ای نو به تلویزیون نمی آورد و ما شاهد سریال های طنز شبیه به هم هستیم که تنها بازیگرانش تغییر می کنند. بار ها شاهد این بوده ایم که تلویزیون با اعتماد به نویسنده های پر ایده و خوش فکر آثاری جذاب و ماندگار را به کارنامه تولیدات رسانه ملی اضافه کرده است و  از سویی بارها شاهد این بوده ایم که تلویزیون به تفکر تکراری نویسندگان پایه ثابتش بسنده کرده و حاصل اش رضایت مدیران را هم بر آورده نکرده است.

با این اوصاف باید گفت امروزه  ساخت سریال در تلویزیون با توجه به وجود سریال های شبکه نمایش خانگی و دسترسی مخاطب به انواع  مدیا و سریال های جذاب دنیا باید با قاعده و تفکر همراه باشد و تنها با این نیت که عوامل یک سریال دور هم جمع هستند و این مسئله می تواند در کاهش هزینه ها موثر باشد، به سراغ چند فصلی کردن سریالی که نه کاراکتر جذابی دارد نه قصه ی قابل بسط نرویم.