شهرک ماندن در نقش های پوشالی و تهی شدن از خود

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ یادداشت دکتر رقیه محمد زاده کارشناس و مدیر رسانه در خصوص فیلم «شهرک» به شرح زیر است.

متد اکتینگ یکی از روشهایی است که بازیگران بزرگ سینما با بهره گرفتن از آن برای باور پذیرتر کردن نقش خود، استفاده می کنند.

شیوه هایی که با در نظر داشتن موقتی بودن نقش می تواند عاملی موثر در موفقیت بازیگر باشد. به نظر می رسد این روش نقطه عزیمتی است که فیلم شهرک روایت خود را از آن اغاز کرده است. نوید فلاحتی پسر جوانی است که با آروزی بازیگر شدن به همراه تعدادی داوطلب دیگر برای تست بازیگری مراجعه می کنند.

افراد پذیرفته شده باید متعهد شوند که به مدت سه ماه در قرنطینه ای زندگی کنند. این دوران پیش از فیلم برداری ایشان را برای ورود در مرحله تولید فیلم آماده می کند. هر فرد دستورالعمل زندگی روزانه فردا را شب قبل از طریق یاداشتی دریافت می کند.

یاداشتی که همه رفتارهای فردی شخص را مشخص کرده است. نوید فلاحتی به مدت سه ماه فرهاد می شود، به جای او زندگی می کند، کار می کند و عشق می ورزد. در پایان دوران قرنطینه او دیگر فرهاد شده و نمی خواهد نوید باشد. این فیلم که به کارگردانی و نویسندگی علی حضرتی و تهیه کننده علی سرتیپی تولید شده، نگاه تصویری دارد به حقیقتی تلخ که انسانها در دنیای مدرن و پذیرفتن نقش های اجتماعی جدید آن را تجربه می کنند. شهرک دنیای را روایت می کند که در آن آدمها در آن در حالی بازی کردن وظایفی از پیش تعیین شده اند.

افراد هیچ اختیاری از خود ندارند و دنیای که آنها را زیر نظر  گرفته، ایشان را در شخصیت هایی قالبی فرو برده است. تمام تجربه ها و احساس ها غیر واقعی است اما حقیقی جلوه می کند. احساس هایی که پذیرنده را از خود تهی کرده و در نقشی ناتمام فرو می برد. انسانهایی که برای رسیدن به آرزویی شاید غیر واقعی حقیقت واقعی ، عشق، محبت و وابستگان خویش را از یاد می برند. فیلم شهرک را نمی توان نمایش ترومن دانست که در آنجا اگر چه با سلطه هولناک رسانه مواجهه هستیم اما انسان نسبت به استقلال انسانی خویش آگاه است و از اینکه اینگونه کنترل می گردد معترض است.

شهرک رنج نامه انسانی است که با اختیار و بدون ناراحتی اختیار روح و حقیقت وجودی خویش را به این نظام کنترل گر می سپارد و از خویشتن خویش تهی می شود. داستان شهرک بسیار ساده و بدون پیچیدگی روایت می گردد. شهرک را می توان نمایشی ساده از دگرگونی انسان معاصر نامید، افرادی که در نقش های موفتی فرو رفته به صورت ابدی در آن باقی می مانند. آنها گذشته خویش را از یاد برده با دنیایی حسرت به دنبال هویت واقعی خویش می گردند.

انتهای پیام//