گزارش هفته؛

دلیل فاصله بعید ستاره‌های شبکه نمایش خانگی از تلویزیون

۱۴۰۱/۰۴/۱۶ - ۰۶:۵۸:۰۰
کد خبر: ۱۳۴۷۷۷۹
دلیل فاصله بعید ستاره‌های شبکه نمایش خانگی از تلویزیون
شبکه نمایش خانگی با ترفندهای متفاوتی در سال‌های اخیر جای خود را میان مخاطبینش باز کرده است اما نکته‌ی مهم در موفقیت این آثار جدا از فرصت پرداختن به قصه‌های مختلف داستان ویترین و استفاده از بازیگرانی است که معمولا سریال‌باز نیستند و در آثار سینمایی بیشتر دیده می‌شوند.

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر برنا؛ شاید یکی از دلایل اصلی عدم حضور بازیگران در تلویزیون و اشتیاق آن‌ها برای بازی در آثار  شبکه‌های نمایش خانگی دستمزد، فضای باز و البته موقعیتی خارج از چارچوب سازمان صداوسیما برگردد. در گزارشی موضوع را با دو تهیه‌کننده‌ی صاحب‌نام تلویزیون بررسی کردیم و به زودی در گزارشی به توانمندی بازیگران سینما در جذاب ماندن در طول یک سریال 30 قسمتی نیز می‌پردازیم.

تجربه نشان داده است مردم سریال‌ها را در هر قابی دنبال می‌کنند به شرط آن‌که جذابیت‌های لازم را در آن ببینند. اگر به کارنامه‌ی تولیدات نمایشی رسانه‌های مختلف دقت کنید هم در تلویزیون هم در پلتفرم‌های شبکه نمایش‌خانگی شاهد آثار بازنده و برنده بوده‌ایم که برخی به دلیل توانمندی در کشش داستان، بازیگران، ساختار و... مخاطب را پای خود حفظ کردند و برخی نه! موضوع را با خانواده‌ی رسانه و به خصوص تولیدکنندگان آثار نمایش بررسی می‌کنیم.

ایرج‌ محمدی، تهیه‌کننده سینما و تلویزیون در خصوص فاصله‌ی بین شبکه نمایش خانگی و تلویزیون و اینکه سرمایه‌ها تا چه اندازه می‌توانند در کیفیت موثر باشند، گفت: یک سوی معادله‌ سرمایه‌ای است که یک فیلم یا سریال با آن ساخته می‌شود و سوی دیگر کیفیت کار است. این دو، هم به یکدیگر مرتبطند هم نامرتبط. مثلا در بخش پروداکشن و دستمزدها مانند سایر مشاغل دیگر ارتباط دارند. نمی‌توانیم دستمزد سه سال پیش را برای امسال هم در نظر بگیریم. بر اساس تورم و اتفاقات اقتصادی باید معادله‌ی درستی صورت بگیرد. سمت دیگر ماجرا این است که الزاما با یک سرمایه‌ی کلان کار درجه‌یک و با کیفیت ساخته نمی‌شود. حتی اگر در یک سریال بیست بازیگر مطرح(سلبریتی) هم بیاوریم اما در بخش روایت، داستان، کارگردانی و... ضعیف عمل کنیم اثر بی‌کیفیت خواهد شد. سابقه‌ی این را، هم در شبکه‌ی نمایش‌خانگی و هم در تلویزیون داشته‌ایم. سرمایه هزینه می‌شود ولی اثر بی‌‌ارزش است. پس این معادله‌ای است که باید همسان پیش برود.

محمدی با اشاره به مختصات یک اثر خوب گفت: مردم در سینما، تلویزیون و نمایش‌خانگی، دنبال اثر باکیفیت می‌گردند. این بین کسانی که سازنده هستند باید بدانند یک اثر باکیفیت چه میزان سرمایه نیاز دارد. طبیعی است گاهی اوقات انگیزه‌هایی خارج از مانند دستمزد موجب ساخت یک اثر می‌شود. متاسفانه این ضایعات در حرفه‌ی ما وجود دارد. هم‌ مسئولین فرهنگی و هم خود هنرمندان باید مراقب این مسئله باشند که الزامی ندارد 10 تا سلبریتی را وارد کار کنیم و بی‌خود و بی‌جهت هزینه‌ی کار را بالا ببریم تا شاید مردم نگاه کنند. قسمت اول و دوم را شاید ببیند اما اگر موضوع و داستان کار ضعیف باشد ادامه نمی‌دهند و تلویزیون را خاموش می‌کنند. اگر سریالی در کنار پول مختصات و ویژگی‌های خوب را از لحاظ بازیگری، کارگردانی، نویسندگی و پارامترهای دیگر داشته باشد اتفاقات خوبی برایش می‌افتد.

تهیه‌کننده «خانه به دوش» در خصوص دلیل کم بیننده شدن سریال‌ها گفت: مخاطب وقتی با بازیگران محدود و تکراری مواجه می‌شود دیگر کارها آن جذابیت لازم را برایش ندارند پس لازم است همه‌ی تهیه‌کننده‌ها و مسئولین فرهنگی و هنری جوان‌ها را وارد صحنه کنند که دیگر یک بازیگر ۵۰ ساله نقش جوان اول را برای ما بازی نکند‌. البته این مسئله همگرایی بین سازندگان اثر و مسئولین فرهنگی را می‌طلبد. در صورتی که تهیه‌کننده‌ها و کارگردان‌ها متخصص این کار هستند‌.

او در پاسخ به این سوال که عدم آمدن ستاره‌ها به تلویزیون فقط مشکل عدد و رقمی دارد یا مسائل دیگری، گفت: چند وقت پیش قصد داشتم کاری تلویزیونی بسازم در این خصوص با چند نفر از بازیگران مطرح صحبت کردم همگی می‌گفتند که اگر سناریو خوب باشد کار می‌کنند‌. به یک بازیگر خوب اگر ماهی دو میلیارد هم بدهید ولی کار ضعیف باشد آن را قبول نمی‌کند چون این کار برایش فرقی با خودزنی ندارد و رزومه‌اش را خراب می‌کند. البته عدد و رقم نمایش خانگی بسیار بیشتر از دستمزد در تلویزیون است اما من خودم کارهایی را ساخته‌ام که هیچ سلبریتی در آن نبوده و خیابان خلوت‌کن بوده است.

او در خصوص رسیدن تلویزیون به شرایط ایده‌آل در حوزه‌‌ی سریال‌سازی و جذب مخاطبان گفت: بیشترین یوزری که شما در یک پلتفرم به آن می‌رسید نهایتا یک میلیون نفر است. با گسترش مدیاهای مختلف همچنان مخاطب تلویزیون از همه‌ی آن‌ها بیشتر است. پس بزرگ‌ترین نهادی که محتوا به مخاطب می‌دهد تلویزیون است‌ و این تعداد اصلا قابل مقایسه نیست. ولی آن کاری که باید برای سریال‌سازی‌های بهتر و جذب مخاطب انجام دهیم این است که مسئولین فعلی صداوسیما به سناریوهای متفاوت و درست برسند. این راه‌حل می‌تواند همه‌ی مشکلات را حل کند‌.

تجربه نشان داده است مردم سریال‌ها را در هر قابی دنبال می‌کنند به شرط آن‌که جذابیت‌های لازم را در آن ببینند. اگر به کارنامه‌ی تولیدات نمایشی رسانه‌های مختلف دقت کنید هم در تلویزیون هم در پلتفرم‌های شبکه نمایش‌خانگی شاهد آثار بازنده و برنده بوده‌ایم که برخی به دلیل توانمندی در کشش داستان، بازیگران، ساختار و... مخاطب را پای خود حفظ کردند و برخی نه! موضوع را با خانواده‌ی رسانه و به خصوص تولیدکنندگان آثار نمایش بررسی می‌کنیم.

علیرضا سبط احمدی، تهیه‌کننده سینما و تلویزیون در خصوص پیش‌بینی‌اش از مسیر شبکه‌های نمایش خانگی در ساخت سریال  در آینده گفت: از حدود یکی دو سال قبل سرمایه‌های بی‌حساب و کتابی سمت شبکه نمایش خانگی رفته بود و حالا کاملا منطقی است که دچار بحران‌ مالی شوند که یکی از آن‌ها به عدم بازگشت سرمایه مربوط است. وقتی هزینه‌ها و پول‌هایی بی‌‌نظم در حال رد و بدل شدن است از یک‌جایی به بعد به انتها می‌رسد‌ و دیگر معنای سرمایه‌گذاری نمی‌دهد و مشخص می‌شود که دچار بحران شده است.

او در پاسخ به این سوال که چرا شبکه‌های نمایش خانگی نسبت به رسانه‌ی ملّی مخاطب بیشتری پیدا کردند، توضیح داد: شبکه‌ نمایش خانگی فضای راحت‌تری را برای خودش باز کرد و این فضای بازتر مورد پسند مردم واقع شد. اما از جایی به بعد جلوی محتوا، نوع به تصویر کشیدن برخی از صحنه‌ها و لجام گسیختگی‌ها گرفته شد، بنابراین رویکرد مردم هم به آن کمتر شد. مردم بیشتر دوست دارند در سریال‌های نمایش‌خانگی، فضایی را ببینند که در تلویزیون نمی‌توانند ببینند. در واقع یک فضایی بین تلویزیون و ماهواره که هم فضای امن‌تری برای خانواده‌ باشد و هم فضای بازتری را تجربه کنند. اما با توجه به سیاست‌هایی که پیش آمده این فضا کمی محدودتر شده و سرمایه‌گذاری‌ها هم کمتر شده است. برای مثال قبلا دوازده_سیزده سریال به طور همزمان در شبکه نمایش خانگی پخش می‌شد اما حالا فقط دو یا سریال پخش می‌شود. این‌ها عواملی است که رویکرد مردم را به نمایش خانگی کم می‌کند.

تهیه‌کننده سریال «همسایه‌ها» در ادامه اضافه کرد: نمی‌توان منکر فضای روحی و روانی مردم در جامعه هم شد. مردم به دنبال یک ثبات و امنیت اقتصادی و اجتماعی هستند‌ و درخواستشان این است که دولت این فضا را برایشان ایجاد کند. در واقع حس و حال تماشای یک سریال یا فیلم باید در انسان به وجود بیاید. مخاطب امروز بیشتر به دنبال رصدهای سیاسی و خبری است تا بداند در روزهای آینده برایش چه اتفاقی خواهد افتاد. در کل تمام این موارد رونق نمایش خانگی را کم می‌کنند.

سبط احمدی درباره بازگشت تلویزیون به شرایط ایده‌آل گفت: من و همه‌ی همکارانم امیدواریم که مجددا آن فضای باز کار ایجاد شود. اگر نگاه مسئولان فرهنگی و سیاست‌گذاران این باشد که به جای صد تا سریال بیست تا سریال خوب بسازند خیال اشتباهی است. همه جای دنیا این اتفاق می‌افتد وقتی قصد ساخت یک سریال را دارند در ابتدا یک فصل را ارائه می‌دهند تا ببینند بازخوردها چگونه است و بعد بقیه‌اش را می‌سازند. در گذشته آقای دارابی یا بقیه‌ی سیاست‌گذارها مثلا می‌گفتند ما قصد داریم در عید نوروز سه سریال پخش کنیم اما شما شش تا بسازید که ما از بین آن‌ها بهترین‌ها را انتخاب کنیم.

سبط احمدی در پاسخ به این سوال که ساخت چه برنامه‌هایی موجب جذب مخاطب بیشتر می‌شود توضیح داد: باید درخصوص موضوعاتی که دغدغه‌های روز مردم است و فضای سرگرم‌کننده‌ای را خارج از تبلیغات ایجاد می‌کند برنامه‌سازی کنیم. باید تنوع را در سریال‌هایمان به وجود بیاوریم و از برنامه‌های گفت‌وگو‌محور و نصیحت‌کننده فاصله بگیریم. سالیان سال است که همه‌ی مجموعه‌های ما شبیه به هم شده‌اند و علت این است که آثار با یک تفکر و از یک شورا بیرون می‌آیند. تلویزیون مانند ویترین یک فروشگاه است. وقتی پنجاه سلیقه‌ی مختلف پشت این ویترین باشد هرکسی سلیقه‌ی خودش را بر‌می‌دارد و همان کاری را که می‌خواهد تماشا می‌کند.

او در ادامه اضافه کرد: تلویزیون باید ویترینی پاسخگو برای ۸۵ میلیون نفر باشد و کارهایی را در ژانرهای مختلف برای سنین و تفکرات مختلف بسازد‌. اگر ما این راه را برویم می‌توانیم مردم را با رسانه‌ی ملی آشتی بدهیم. از یاد نبریم که کنترل دست مردم است آن‌ها به راحتی و با زدن یک دکمه به روی شبکه‌های ماهواره‌ای می‌روند پس ما باید برای نگهداری مخاطب تلاشمان را بکنیم.

این تهیه‌کننده با اشاره به تکراری بودن بازیگران و داستان‌ها ادامه داد: چند سال است که رنگ و شکل تمام برنامه‌های تلویزیون یکی است. حتی تعداد محدودی بازیگر و کارگردان از این شبکه به آن شبکه می‌شوند. این یعنی تکرار یک تفکر. بازیگر ما که نمی‌تواند پنج ژانر مختلف را بازی کند، کارگردان هم نمی‌تواند چند دیدگاه مختلف داشته باشد بنابراین ما شاهد تکرار هستیم.

سبط احمدی درباره چگونگی حفظ پلتفرم‌ها و همسو بودن یا نبودن آن‌ با رسانه‌ی ملی و سینما گفت: ما هشتاد و پنج میلیون نفر جمعیت داریم. این پلتفرم‌ها اگر دو میلیون نفر را هم جذب کنند دخل و خرجشان جور است. اما متاسفانه پلتفرم‌ها هم به درد تلویزیون دچار شده‌اند. دو سه سال است که می‌بینیم سریال‌های عصبانی و پر تنش را پخش می‌کنند و با نشان دادن جنگ و دعوا مخاطب را جذب می‌کنند. معتقدم  سینما، نمایش خانگی و رسانه‌ی ملی مکمل یکدیگرند، اگر آن‌ها کارشان را درست انجام بدهند نظام برده است و خانواده‌ها از تهاجم فرهنگی در امان می‌مانند.

انتهای پیام/

 

نظر شما