امیدواری در آثار نمایشی/ امید را افراد امیدواربه جامعه بدهند؛

کار هر بز نیست خرمن کوفتن!

۱۳۹۷/۰۴/۲۹ - ۰۷:۰۰:۰۰
کد خبر: ۷۲۵۸۵۷
کار هر بز نیست خرمن کوفتن!
یادداشت_مجتبی احمدی

واقعیت این است که یکی از وظایف آثار هنری و هنرمند اعتراض و برنتابیدن معضلات و مشکلات و اتفاقاتی است که از شکل و شمایل انسانی و مرسوم اجتماع فاصله می گیرد قطعا هنرمند می بایست با فاصله با مردم عادی به آنچه ناهنجاری محسوب می شود واکنش نشان دهد و هرآنچه برای خودش و اطرافیانش درد است، بازگو کند اما نمی توان کتمان کرد که در تعریف هنر و هنرمند دیده شده است که بایستی گاهی اوقات دمای داغ اطرافش را تعدیل کند و به جامعه اطرافش امید ببخشد.

ایجاد حس امیدواری و نگاه سپید و منطقی به همه آنچه در اطرافمان می گذرد هم بایستی منطقی و هنرمندانه باشد نمی توان با یک نگاه دور از منطق و واقعیت و بدون غور در واقعیت های جامعه قدمی سپید و منطقی داشت و مردمی را که خوب می دانند و خوب می شناسند و گاهی بیش از اقشار خاص جامعه می فهمند را به فردا امیدوار کرد.

منطقی نیست که احساس کنیم همه چیز سیاه است و دنیا بر سرمان خراب شده است کماکان می توان به کمترین ها و کوچک ترین ها امیدوار بود اگر خودمان را درگیر این انرژی مثبت کنیم و شعارگونه به ادا و اطوار نپردازیم می توان در لایه های لابیرنتی اعتراضمان رگه هایی از نور پیدا کنیم به شرط آن که بلد باشیم نور را تعریف کنیم. مگر می‌توان بی امید از امید نوشت؟

چرا باید مدیران سیما زمام امیدواری دادن به جامعه ی نا امید را به نا امیدان و سیاه نمایان بسپارند؟ قاعدتا برای تولید یک اتفاق قابل لمس در رسانه باور سازنده حرف اول را می زند البته این به آن معنا نیست که در یک اثر آرتیستی اعتقادات هنرمند باید از اثر لبریز شود اما بی شک اینکه ما قرار است از سپیدی بنویسیم و بگوییم نیازمند حداقل هایی است که گاهی در دیدگاه صاحبان اثر گم شده است.

به تولیدات تلویزیون به عنوان پرمخاطب ترین رسانه حال حاضر نگاه کنید! امیدی که در دل آثار به چشم می خورد تا حدود زیادی رنگ و لعاب مصنوعی دارد و این به آن معنی است که ما قرار است از عنصر تکنیک برای نمایش امید که یک پدیده حسی است استفاده کنیم و عملا این اتفاق رخ نمی دهد چراکه باور تماشاگر ما یک شوخی دم دستی نیست که بتوانیم با تغییر شکلش لبخند ایجاد کنیم. اگر چند اثر امیدوار کننده سالم و سلامت در حوزه های مختلف نمایشی و ترکیبی تا امروز تولید شده است مستقیما به باور امیدوار کننده سازنده ای برمی گردد که با به خدمت گرفتن از تکنیک و حس بر باور مخاطب زخم وارد نمی کند بلکه با آن هم نشین می شود.

توصیه می شود که در سپردن برنامه های مختلف به سازندگان مختلف هرچنددارای سابقه و کارنامه قابل قبول به اندیشه و نگاه آن ها نیز توجه شود امیدواری را نمی توان نداشته به دیگران تقدیم کرد به خصوص در ویترین رسانه ای که اعتماد مخاطب در آن گاهی اوقات دچار تزلزل رسانه ای گشته است.

نظر شما