جای خالی طنز در تولیدات سیما؛( بخش پایانی)

بهانه های رنگارنگ برای نخندیدن/شرایط برای خندیدن مهیا نیست

۱۳۹۷/۰۵/۱۹ - ۰۸:۱۶:۱۱
کد خبر: ۷۳۹۰۲۸
بهانه های رنگارنگ برای نخندیدن/شرایط برای خندیدن مهیا نیست
زمانی سریال های طنز نودشبی «زیرآسمان شهر» و تمام سریال های طنز مدیری مانند «شب های برره»، «در حاشیه» مخاطبان میلیونی داشتند، اما حالا کافی است نگاهی به تلویزیون بیندازید تا متوجه جای خالی طنز در تولیدات سیما شوید.

به گزارش خبرگزاری برنا، دهه 70 با ظهور استعدادهای طنز تلویزیونی مانند: مهران مدیری، رضا عطاران، سعید آقاخانی و... برابر بود که حالا هر کدام از این بازیگران تجربه کارگردانی را دارند و جز مهران مدیری که برنامه ترکیبی «دورهمی» را اخیرا داشت، هیچکدام برای تلویزیون کار نمی کنند و برنامه طنز شاخصی جز «خندوانه» دیده نمی شود. حتی پیمان قاسم خوانی که سال ها به عنوان نویسنده تراز اول طنز تلویزیونی شناخته می شد، به سمت کارگردانی و ساخت فیلم «خوب، بد، جلف» گرایش پیدا کرد. در تلویزیون همیشه ممیزی ها دست و پاگیرند و نویسندگان به دلیل آزادی بیشتر ترجیح می دهند که یا برای سینما بنویسند یا در زمینه شبکه نمایش خانگی فعالیت کنند. انگار تلویزیون سکوی پرشی برای این بازیگران محسوب می شود تا به عرصه پردرآمد سینما قدم بگذارند. نسل بازیگرانی که امروز در زمینه طنز تلویزیونی فعالند در حال پیر شدن هستند و در عین حال هنرمندانی که بتوانند جایگزین این بازیگران شوند، بسیار کم هستند. به جز این، بسیاری از بازیگران، کارگردانان و نویسندگان نتوانسته اند همگام با نیازهای طنز جامعه پیش بروند و این نوعی شکاف ایجاد کرده است. در گزارش پیش رو، بر اساس صحبتی که با هنرمندان، کارگردانان و نویسندگان داشتیم، به جای خالی طنز در سریال های تلویزیونی می پردازیم که در ادامه از نظر می گذرانید.

رضا جودی: همگام با نیازهای جامعه در تولید اثر طنز پیش نرفتیم 

رضا جودی تهیه کننده «وقت اضافه» در پاسخ به اینکه چرا نسبت به گذشته در تلویزیون کمتر شاهد سریال های طنز هستیم و آیا برنامه های ترکیبی مانند «خندوانه» و «دورهمی» می تواند پاسخگوی نیاز مردم به طنز باشند، گفت: خیلی واضح است که تلویزیون به اندازه کافی بودجه برای ساخت سریال طنز ندارد؛ یعنی نیاز ما به طنز نسبت به گذشته بیشتر شده است، اما تولیدات کمتری داریم. در گذشته دو شبکه داشتیم که با سالی 20 سریال شاید زیاد کار تولید می کرد، اما الآن با وجود پنج یا شش شبکه تولیدات، چندان به نظر نمی آید. 

جودی در رابطه با اینکه چرا سریال سازان کمتر جرأت می کنند کارهای طنز را به بازیگران جدید بدهند، توضیح داد: این تصور که در مملکت ما پر از استعداد است، اغراق آمیز است و به همین اندازه ای که بازیگر وجود دارد، به آن ها نقش سپرده می شود. بازیگر خوب وجود دارد، اما بعضی ها دیده می شوند و گاهی هم دیده نمی شود.

تهیه کننده «دوران سرکشی» در خصوص اینکه تا چه اندازه فکر می کنید ممیزی و تغییر سلیقه مخاطب در این زمینه تأثیرگذار است، بیان کرد: بر اساس شرایط روز معمولا سریال ها اصلاحاتی می خورند و ممکن است بیان جمله ای در مقطعی از زمان درست نباشد، اما پس از رفع حساسیت ممکن است بعدها گفته شود. 

او ادامه داد: تا جایی که می دانم تلویزیون به تمام تهیه کنندگان می گوید که سریال طنز می خواهیم، اما متن خوب طنز به اندازه کافی دست سازمان برای تولید نیست. اگر آقای مدیری یک طنز خوب داشته باشد، تلویزیون تمایل به تولید دارد، چون به لحاظ مالی صرفه بیشتری دارد.

جودی با اشاره به سودده نبودن ساخت اثر طنز برای تلویزیون افزود: در حال حاضر عطاران و مدیری برای تلویزیون سریال نمی سازند و در سینما به دلیل جذابیت و درآمد بیشتر کار می کنند. تلویزیون به سهم خود طنز می خواهد، اما متن و کارگردان خیلی خوب برای طنز کم است. تلویزیون برای تولید محدودیت دارد، اما برای طنز محدودیت ندارد. ممکن است کار ملودرام از شما نپذیرند، اما همیشه احتیاج به اثر طنز دارند و متن و نیروی انسانی کم است.

تهیه کننده «مجموعه صاحبدلان» با اشاره به روزآمد نبودن نویسنده های طنز اظهار کرد: سلیقه جامعه با رشد و تغییر رو به رو شد و نویسنده ها از این جریان عقب ماندند. سطح سواد، خواسته و نیازهای مردم هم تغییر کرده است و نمی شود که متن های قدیمی را تبدیل به اثر طنز کنیم. ممکن است امسال «کلاه قرمزی» به نسبت سال های گذشته مخاطب کمتری داشته باشد و دوره آن هم طی شده است و باید به فکر موضوع جدیدتری برای ساخت طنز باشیم.

او ادامه داد: کسانی مانند آقایان جبلی و طهماسب همان افراد هستند که در گذشته می شناختیم و «کلاه قرمزی» را ساختند و مخاطب زیادی داشت، اما الآن کسی توجه چندانی به آن نمی کند. مردم احتیاج به موضوعات تازه تری دارند و متأسفانه این خوراک را در اختیار آن ها نگذاشتیم. زمانی مردم منتظر می شدند تا دیدنی ها از تلویزیون پخش شود، اما حالا به وفور می توانند صحنه هایی نظیر دیدنی ها را در گوشی های همراه و تبلت خود ببینند. 

امیرعباس پیام: دیوار نویسنده ها در طنزنویسی کوتاه است

امیرعباس پیام نویسنده سریال «در حاشیه» نیز در رابطه با اینکه چرا نسبت به گذشته در تلویزیون کمتر شاهد سریال های طنز هستیم و آیا برنامه های ترکیبی مانند «خندوانه» و «دورهمی» می تواند پاسخگوی نیاز مردم به طنز باشند، گفت: به نظرم به قدری که در این دو دهه جامعه به واسطه شبکه های اجتماعی مجازی در زمینه طنز رشد کرده، نویسنده ها در این زمینه رشد نکرده اند.

پیام ادامه داد: در بسیاری از بخش ها بطن جامعه نسبت به نویسندگان طنز بیشتر پیشرفت کرده اند و گاهی می بینیم برای تمام شوخی های خود از تلگرام استفاده می کنند. اتفاقا در یک کار حضور داشتم و دائم مقاومت می کردم که فلان شوخی در جامعه وجود دارد و نویسنده طنز نباید از آن استفاده کند. وقتی نویسنده طنز از شوخی های شبکه های تلگرامی استفاده می کند، ماجرا فاجعه می شود.

نویسنده سریال «موج و صخره» افزود: عده ای سردمداران این ماجرا شدند و به واسطه پارامترهای دیگر به اسم و رسمی رسیده اند که واقعا جوابگوی حالا نیستند و در زمینه کار طنز به روز نشدند و چه بازیگر، چه کارگردان و چه نویسندگان کمدی های روز دنیا را نمی شناسند.

او با اشاره به اینکه بازیگران و کارگردانان ما کم هستند، خاطرنشان کرد: در این بیست سال اخیر تعداد معدودی بازیگر طنز خوب مثل مهران مدیری، رضا عطاران و مجید صالحی به مجموعه کسانی که کار طنز انجام می دهند، اضافه شدند. 15 سال است که عطاران بار کارهای کمدی را به دوش می کشد و آدم هایی که بتوانند به این جمع اضافه شوند، کم بودند. 

نویسنده سریال «پاپوش» در رابطه با اینکه گاهی اجرای کارهای طنز درست نیست، یادآوری کرد: فیلمنامه های من را در گروه بازیگران روخوانی می کردند و قهقهه می زدند، اما در اجرا آن اتفاق لازم نمی افتاد و فکر می کنم دلیل عمده آن فقر کارگردان و بازیگران به روز است. من شخصیتی در فیلمنامه ام داشتم که همه را جذب می کرد و تأکید می کردم باید بسیار جدی باشد و در این صورت است که کمدی می آفریند. در نهایت بازیگر یک لهجه شیرازی به نقش اضافه کرد و دیگر آن اتفاق لازم نیفتاد.

او ادامه داد: گاهی کست ها غلط هستند و زمانی «باغ شیشه ای» را کار می کردیم به حمید جبلی به عنوان قهرمان قصه فکر می کردیم، اما فرامرز قریبیان به رغم اینکه بازیگر بسیار عزیز و بزرگی است، مناسب این نقش نبود. فضای کارگردانی ما محدود شده و به همان نسبت بازیگران ما به روز نیستند و نمی توانند شوخی را در بیاورند. این موضوع خیلی به من لطمه زد و می دانم که نوشتن طنز و کمدی سخت تر از ملودرام است و خیلی لبه تیغ حرکت می کند. 

پیام با اشاره به دخالت بیش از اندازه دستیاران کارگردان در انتخاب بازیگران اظهار کرد: به اندازه ای که بعضی دستیار کارگردان ها در انتخاب بازیگران دخیل هستند، کارگردانان نیستند؛ یعنی نفوذی که برای انتخاب بازیگر و اعمال سلیقه دارند، گاهی به کار لطمه می زند. 

او ادامه داد: حذف تدریجی نویسنده در بحث کستینگ در حال لطمه زدن به فرآیند ساخت یک اثر تلویزیونی خوب است. گروه کارگردانی به نوعی نویسندگان را حذف می کنند، اما می تواند کمک خوبی برای آنها باشد و بهترین پیشنهادها را به کارگردان بدهد. 

نویسنده «یادداشت های یک زن خانه دار» خاطرنشان کرد: متأسفانه جایگاه نویسنده خیلی تضعیف شده و فکر می کنند اگر نویسنده ای کاری را می نویسد، باید کنار برود تا دیگران بتوانند کارشان را به خوبی انجام دهند. اگر کارگردانان هشیار و باهوش باشند، می توانند از علاقه و اشتیاق نویسنده به کار استفاده کند. اولین نفری که دوست دارد اثری با کیفیت اجرا و دیده شود، نویسنده است. نویسنده ها بدون هزینه اضافه حاضرند تا پایان کنار اثر بایستند تا به خوبی اجرا شود، اما پس زده می شوند.

او در پاسخ به این پرسش که ممیزی و تغییر سلیقه مخاطب تا چه اندازه در نیاز مخاطب نسبت به طنز نقش بازی می کند، عنوان کرد: مدیرانی که برای کار طنز سیاست گذاری می کنند باید خیلی جسورتر باشند. ما با هیچ صنف و قشری نمی توانیم شوخی کنیم و به علاوه، با سیاست هم نمی توانیم شوخی کنیم و استفاده از شوخی جنسی نیز ممنوع است. موافق استفاده از شوخی جنسی نیستم و منظورم بیشتر بیان محدودیت هاست و امروز استفاده از این نوع شوخی هم در سینما و هم در تئاتر زیاد شده است. 

پیام با بیان اینکه هیچکس جز چند مدیر کار بلد نمی تواند این اجازه را از جامعه بگیرند که نویسندگان بتوانند اثر خوب بنویسند، افزود: به محض اینکه در خصوص صنفی اعتراض می کنند و مدیران پشت طنزنویسان را خالی می کنند، کار خیلی سخت می شود. اینجاست که مدیران باید بایستند و خواهش کنند که اجازه دهند هنرمندان با این موارد شوخی کنند. 

نویسنده «مأمور بدرقه» که اخیرا سریال ملودرام «آنام» را نوشته و از طنز به سوی ملودرام رفته است، در خصوص علت این چرخش گفت: هیچ ملاک سنجشی وجود ندارد و بعد از پخش، بیننده نمی تواند تشخیص دهد ضعف کار از فیلمنامه است یا اجرا و عموما دیوار نویسنده ها کوتاه است و ضعف کار را به گردن نویسنده می اندازند. این باعث خستگی من شد و کارهای خیلی خوبی نوشتم و دائم تشویق شدم، اما طوری که می خواستم نشد. 

پیام افزود: در دوسال اخیر بیشترین پیشنهادها به من طنز و کمدی است، اما رد کردم، چون توانایی آن را دارم، اما در اجرا اتفاق لازم نمی افتد و خسته شدم. «آنام» اولین کار جدی من بود و اقبالی از آن صورت گرفت و شاید اگر در این سال ها چند ملودرام می نوشتم، جایزه ای می گرفتم.

او در خصوص کم بودن عوامل تولید کار طنز نیز گفت: ما بارها خواستیم اثر طنزی بسازیم و شروع کنیم، اما اصلا کارگردان برای آن پیدا نکردیم و تعداد آن ها خیلی کم است. در تلویزیون هم عطاران کار نمی کند و دایره کار آقای مدیری نیز محدود است. کسانی که ماندند به روز نشدند و مردم مانند گذشته از آن ها استقبال نمی کنند. در مقطعی خیلی زیاد از حمید لولایی استفاده کردند و بعد هم به یکباره کاری از او ندیدیم. بنابراین نیاز داریم سالانه چند بازیگر تراز اول وارد کار طنز شوند.

امیر کاظمی: حراست از آثار طنز را به جای هرس به کار ببریم

امیر کاظمی بازیگر سریال «لیسانسه ها» نیز در پاسخ به اینکه آیا برنامه های ترکیبی می توانند پاسخگوی نیاز مردم به طنز باشد، توضیح داد: با وجود اینکه این برنامه ها مفرح هستند، اما نمی توانند پاسخگوی نیاز مردم به طنز باشد. از طرفی هم آثار کمدی کمی در تلویزیون تولید می شود و یکی از دلایل آن بی پولی سازمان است. 

بازیگر سریال «شمعدونی» ادامه داد: ممکن است تولید سریال های الف ویژه در اولویت باشد تولید کار کمدی برای آن ها ضعیف باشد. اگر بتوانند با وجود فشار اقتصادی و اجتماعی تولید اثر کمدی را در اولویت بگذارند، اتفاق بهتری می افتد. مردم هم ثابت کردند بیشتر طرفدار کارهای کمدی هستند. من نیز به عنوان بازیگری که کار کمدی انجام داده و مخاطب داشته، ترجیحم این است که کمدی کار کنم تا حال مردم بهتر شود.

او با اشاره به اینکه نبود اثر کمدی به نبود نیروی انسانی لازم بر می گردد، افزود: من بازیگران را به طنز و جدی تقسیم نمی کنم، اما تاریخ نشان داده کسی که کار کمدی موقعیت انجام می دهد، بازی کردن در کار جدی برایش راحت تر است و می تواند موفق تر باشد. در کمدی وقتی به موفقیت نسبی برسید؛ یعنی بازیگر بهتری نسبت به کسی هستید که کار جدی انجام می دهد.

بازیگر سریال«گشت ویژه» خاطرنشان کرد: سازمان صداوسیما در زمینه کارگردانی و نویسندگی طنز بیشتر کمبود دارد. از دوران طلایی تلویزیون که آقایان عطاران، مدیری و سروش صحت بودند، تنها سروش صحت باقی مانده که باید متن و کارگردانی را به عهده بگیرد و عملا تلویزیون نیروی دیگری ندارد. تلویزیون باید در انتخاب آدم ها برای کار کمدی خطر کند و به عنوان مثال، سراغ بازیگرانی بیاید که تجربه کار کمدی دارند.

کاظمی با اشاره به کمبود نسل تازه نفس طنز تلویزیونی بیان کرد: تلویزیون باید شروع به تولید کارهایی کند که نسل جدید بتوانند بیایند و مهمتر آن است که بتواند این آدم ها را حفظ کند. معمولا وقتی این آدم ها شناخته می شوند، تلویزیون تلاشی برای حفظ آن ها نمی کند. ما حتما نیاز به نسل جدیدی از بازیگران طنز داریم که هم منتقدان و هم مردم را راضی کنند. بازیگران جدید هم باهوشند و هم با استعداد و ما کارگردان نسل جدید کمدی نداریم و این ضعفی است که تلویزیون باید آن را برطرف کند. 

او در پاسخ به اینکه تا چه اندازه ممیزی در کار بازیگر دخیل است، گفت: بازیگر کمترین ضربه را از کار ممیزی می خورد و به نظرم بیشترین ضربه را نویسنده و کارگردان می خورند، چون روی این شوخی ها فکر و طراحی کردند و بعد یک نفر در سازمان تشخیص به حذف این شوخی ها می دهد. 

کاظمی در خصوص نسخه های سانسور نشده «لیسانسه ها» نیز گفت: یکماه پیش نسخه تدوین شده و بدون سانسور آن ویدئوها پخش شد و متوجه شدم شبکه جام جم «لیسانسه ها» را بدون هیچ ممیزی پخش کرده است و معلوم است که خیلی بانمک و جذاب است. این اتفاق در خصوص «شمعدونی» هم افتاد و در زمان پخش همه با آن برخورد کردند، اما دو سال بعد آی فیلم به طور کامل پخش کرد و استقبال شد. وقتی مردم از کاری استقبال می کنند، به جای هرس باید از آن حراست کنیم.

جواد افشار: نمی توانیم با معیارهای 20 سال پیش درباره ممیزی تصمیم بگیریم

جواد افشار کارگردان سریال «آنام» در پاسخ به اینکه آیا برنامه های ترکیبی مثل «خندوانه» و «دورهمی» می تواند پاسخگوی نیاز مردم به طنز باشند، گفت: طنز تعریف مستقلی دارد و برنامه های ترکیبی تنها پاسخگوی نیاز مردم به طنز نیستند. طنز گستره وسیعی دارد و کاری با ویژگی های خاص است و ما سالهاست چنین طنزهایی نداریم و اشتباه از رویکردها و برنامه های تلویزیون است. عرصه برای طنازان، بازیگران، نویسندگان و کارگردانان تنگ شده و بی توجهی نسبت به آن صورت گرفت که بخشی ریزش کردند و از دایره توجه تلویزیون خارج شدند و عده ای هم به دام کارهای دیگری افتادند که متأسفانه از قابلیت های طنز خود دور شدند.

افشار ادامه داد: مخاطب به شدت به طنز احتیاج دارد و صحبت درباره کم کاری ها بحث جداگانه ای می طلبد. به طور کلی، حال عمومی جامعه خوب نیست و افرادی که باید طناز باشند، حال خوبی ندارند. نیاز ما عمیق تر است و امیدوارم شرایط دگرگون شود، چون مردم در مضیقه هستند و موارد اقتصادی موجب از بین رفتن شادی در وجود آدم ها شده است و طنازی و لبخند پیدا نمی شود.

کارگردان «گل یا پوچ» در خصوص اینکه چرا کارهای نویسندگان در اجرا خوب نمی شود و فیلمنامه خوبی برای طنز نوشته نمی شود، گفت: شرایط ما شبیه این است که بخواهیم در یک مجلس عزا لطیفه بگوییم، چون حال عمومی جامعه ما غمگین و ماتم زده است. با این روحیات کدر و مغموم و شکست خورده، نمی توانیم مردم را بخندانیم و اگر بخواهیم کار طنزی انجام دهیم، بدتر می شود. خنده زمانی خوب است که از درون باشد و دلمان شاد باشد.

او در رابطه با اینکه ممیزی و تغییر سلیقه مخاطب نسبت به گذشته چقدر در این قضیه نقش دارد، بیان کرد: به طور مثال زمانی ترکیب فولکس قورباغه ای و ژیان در خیابان ها برای ما خنده دار بود، اما دیگر این ماشین ها را نمی بینیم و باید از امثال پراید لذت ببریم به آن لبخند بزنیم و به نظرم این داشته ها حال خوبی ندارد. سطح سلیقه مردم تغییر کرده و ما دائم از تلویزیون جنگ و تهدید می بینیم و بیشتر با اضطراب ها و دغدغه ها زندگی می کنیم.

کارگردان سریال «کیمیا» با اشاره به اینکه ممیزی در تمام زمینه ها وجود داشته، عنوان کرد: گاهی در شرایطی کسانی آمدند و تصمیماتی گرفتند که برای یک برهه زمانی خاص بود و شاید کارامد، اما متأسفانه تبدیل به ریل شد و اگر کارگردانان یا دیگر عوامل هنری از این ریل خارج شوند، توبیخ می شوند.

افشار خاطرنشان کرد: باید تمام فاکتورهای لازم برای هر اثری با شرایط روز محاسبه شود. اگر کسی بر اساس سلیقه و نگاه تنگ نظرانه تصمیمی گرفته، دیگران هم بر همین اساس حرکت می کنند، اما اقتضائات جامعه باید به روز باشد و ما در تمام زمینه ها به چنین چیزی احتیاج داریم. 

او با طرح این سوال که چرا باید در خصوص ممیزی با معیارهای 20 سال پیش تصمیم بگیریم، گفت: در پخش تلویزیونی این موضوع به شدت دیده می شود و به سلایق و علاقه های مردم لطمه می زند.

خشایار الوند: بودجه و ممیزی باعث دوری نویسندگان از طنزنویسی تلویزیونی شده است

خشایار الوند نویسنده سریال «شب های برره» در پاسخ به اینکه چرا تعداد برنامه های طنز تلویزیون کم شده است، به برنا گفت: کسانی که برای تلویزیون کار می کنند، سفارش گیرنده اند، نه سفارش دهنده؛ یعنی باید سفارشی به آنها شود تا انجام دهند. هر سریال طنزی از متن و نویسنده شروع می شود و الآن بچه های تلویزیون به دلیل پرفروش بودن فیلم های کمدی به سمت سینما پیش رفتند؛ یعنی بعضی اجازه کار در تلویزیون ندارند و بعضی ها مثل سروش صحت و پیمان قاسم خانی کارگردان شدند.

الوند با بیان اینکه نوشتن کار کمدی خیلی سخت و طنز نویسی برای تلویزیون با وجود تمام ممیزی ها سخت تر است، افزود: در گذشته گروه هایی مثل مدیری، عطاران و سعید آقاخانی بودند که کارهایی انجام می دادند. بیشتر بچه ها ترجیح می دادند، به جای کار در یک سریال 90 قسمتی، فیلمنامه سینمایی بنویسند که با قیمت خوبی از آن ها خریده می شود. همین دوستانی که فیلم «هزارپا» را نوشتند قبلا در گروه هایی کار می کردند و مشغول بودند، اما حالا که از فیلمنامه شان استفاده شده، بعید می دانم به راحتی به تلویزیون برگردند.

نویسنده سریال «کمربندها را ببندیم» با اشاره به اینکه پیدا کردن متن خوب، کار سختی است، عنوان کرد: برزو نیک نژاد سریال «دردسرهای عظیم» را کار کرد و استقبال خوبی از آن شد، اما مدتی است که فیلم سینمایی می سازد. الآن ما انگیزه ای برای کار با توجه به ممیزی نداریم و چون کار کمدی است همه احساس با نمکی دارند و بداهه می گویند و کل متن را تغییر می دهند.

او در پاسخ به اینکه تغییر سلیقه مخاطب چقدر دست نویسنده ها را در نوشتن متن خوب می بندد، گفت: تلویزیون اگر بخواهد بر اساس سلیقه مخاطب پیش برود، باید مدام کار کمدی پخش کند؛ یعنی ملت می روند، پول می دهند تا کار کمدی ببینند و اگر نیازسنجی کند، مخاطب زیادی را جذب می کنند. همین برنامه های «خندوانه» و «دورهمی» که در آن از داستان خبری نیست، مخاطبان خیلی زیادی دارد. 

الوند با اشاره به اینکه کمدی ژانر سختی است که احتیاج به نویسنده، کارگردان و بازیگران بخصوصی دارد، بیان کرد: تعداد آدم های حرفه ای این کار کم است و کسانی که باقی ماندند یا جذب سینما یا کارگردانی شدند و نیرویی برای تلویزیون باقی نمانده است. از طرف دیگر اگر نویسندگان متنی داشته باشند، ترجیح می دهند به جای تلویزیون به نمایش خانگی بروند که تهیه کنندگان بخش خصوصی بودجه بیشتری در اختیارشان قرار دهد. 

اسماعیل عفیفه: ساخت کار طنز دشوارتر از ملودرام است

اسماعیل عفیفه تهیه کننده سریال «آنام» در خصوص اینکه چرا این روزها کمتر شاهد سریال طنز در تلویزیون هستیم، به برنا گفت: تلویزیون مانند دیگر جاهای دنیا نیاز به سریال طنز دارد و بخشی از سریال های نمایشی باید طنز باشد، اما ما محدودیت داریم و معتقدم ساخت کار طنز دشوارتر از ملودرام است. ملودرام به مخاطبان، فیلمنامه نویسان و کارگردانان نزدیکتر است و عده معدودی می توانند کار طنز انجام دهند.

تهیه کننده سریال«پریا» افزود: نویسنده، کارگردان و بازیگران طنز به فراوانی آثار ملودرام نیستند و همه این ها باعث شده کار طنز کمتر در ایران تولید شود و از طرفی این به سیاست سازمان صداوسیما باز می گردد و در گذشته تقسیم کاری صورت می گرفت و شبکه پنج طنز پخش می کرد، اما الآن این تقسیم بندی وجود ندارد و چندسالی تلویزیون دچار بحران برنامه ریزی شده بود، اما در یکسال اخیر این بحران را پشت سر گذاشته است و فرصت خوبی برای برنامه ریزی کلان در زمینه تولید آثار طنز است.

عفیفه در پاسخ به اینکه چرا نقش های طنز را کمتر به بازیگران جوان جدید می دهند، گفت: ساخت کار طنز سخت است و تلویزیون جرأت ریسک را از تولیدکننده ها گرفته است؛ یعنی وقتی قرار است بازیگر جدیدی معرفی کنیم، ریسکی در آن وجود دارد و هم تولید کننده و هم شبکه ای که برنامه را تولید می کند، باید در این خطرپذیری شریک شوند.

تهیه کننده سریال «مأمور بدرقه» خاطرنشان کرد: وقتی همه مسئولیت ها به گردن تهیه کننده می افتد، ترجیح می دهد تیمی بیاورد که حداقل یا حداکثر کیفیت را داشته باشد و ریسکی در آن نباشد. ما نیاز داریم ریسک کنیم و بازیگران و کارگردانان جدید بیاوریم و مدیران فضا را باز کنند که فیلمسازان به دنبال آدم های جدید بروند.

او درباره تغییر سلیقه مخاطب نیز بیان کرد: در ایران طنزهای اجتماعی بیشتر جواب می دهد و طنزهای کلامی و مبتنی بر شوخی های جنسی و اخلاقی در تلویزیون امکان نمایش ندارد. بخش زیادی از ادبیات کهن ما پر شده با این شوخی هاست. 

عفیفه در پایان گفت: به طور طبیعی تلویزیون جزوی از خانواده مردم است و هر چیزی در آن قابل پخش نیست، اما در خصوص بقیه باید دست ما باز باشد. به عنوان مثال، تلویزیون هیچ گاه سراغ طنز سیاسی نمی رود و دست نویسندگان و کارگردانان خیلی بسته است و در این فضای محدود به سختی می توان حرکت کرد. با این وجود باید مدیران و برنامه سازان جرأت کنند و نیروهای جوان و تازه نفس با نویسنده های جدید بیاورند که کار طنز تولید کنیم.

نظر شما