«دوزیست»، مغموم جشنواره فیلم فجر!

فیلم «دوزیست» به کارگردانی برزو نیک نژاد اتفاقی متفاوت در کارنامه این کارگردان بود چراکه بعد از چند سریال و فیلم کمدی حالا تغییر ژانر داده و تصمیم دارد نگاه جدیدی را در سینما تجربه کند اما آیا این نگاه جدید با مذاق داوران جشنواره خوش می آید یا نه جوابش در پایان جشنواره فیلم فجر منفی بود اما «دوزیست» و برزو نیک نژاد در ویژه نامه نوروزی برنا اینگونه بررسی خواهند شد:

1) کارگردانی که بعد از ساخت چند سریال و فیلم سینمایی حالا به یکباره با جسارت، تغییر ژانر می دهد و علاقه مند است موقعیت های جدیدی را در فیلمسازی تجربه کند، نشان از این دارد که برزو نیک نژاد بعد سالها همکاری با کارگردانان مختلف و تجربه فیلمسازی در گونه های متفاوت مصمم است تا در مسیر جدید هم به آزمون و خطاهایی برسد که حالا با بازخورد متفاوتی از سوی علاقه مندان سینما و حتی منتقدان روبه رو شده است.

2) قصه و موقعیت روایت آن ،حتما در سبک کارگردانی موثر بوده است و اینکه کارگردان با شناخت ژانر، قاب دوربین هایش را دکوپاژ کرده است و بر همین اساس بازیگرانش را هدایت می کند باز نشان از این دارد که «دوزیست» فکورانه نوشته و کارگردانی شده است.

3) برزو نیک نژاد در ساخت فیلم «دوزیست» دو وجه متفاوت را مدنظر قرار داده است. اول اینکه در رنگ آمیزی شخصیت های مختلف فیلمش، با وسواس عمل کرده و در این فیلم هیچ کاراکتری شبیه به هم وجود ندارد و از سوی دیگر به بازیگران فیلمش اجازه درخشش داده است تا بازی شان را براساس یک هارمونی کنترل شده از سوی کارگردان تا حد درخشش به تصویر بکشند.

در فیلم «دوزیست» مشخصا موقعیت برای گروه بازیگران تعریف شده است، جغرافیای قصه درآمده است، آدم ها خودشان را می شناسند، شناسنامه شان مشخص است، شخصیت قهرمان اغراق گونه طراحی نشده است، سیاه و سفیدی انسان ها امروزی است، رفاقت ها و حمایت ها جدا از منطق دراماتیک برای باور مخاطب طراحی شده است و حالا بازیگر با آرامش خاطر نسخه نقش را در پی می گیرد و جلوی دوربین نیک نژاد به جای بازیگری نقشی قابل باور را در هیبتی متفاوت بازی می کنند.

4) جالب است کارگردان جوان در فیلمش و در تمام لحظاتی که می شد کارگردانی را به رخ کشید، برای بهتر دیده شدن بازیگرانش از هرگونه اتفاق نمایشی در حوزه کارگردانی پرهیز کرده است و به جای وسواس روی خط و ربط های مرسوم این روزها در درشت نمایی حضور کارگردان پشت دوربین تلاش کرده است در جغرافیای محدود قصه اش، هم جای دوربین متنوعی داشته باشد، هم هدایت منعطفی داشته باشد و هم قاب بندی های مُرکب و چندپهلو از کوچکترین ری اَکشن های طلایی بازیگرانش به راحتی عبور نکند و همین حربه کمک کرد تا این فیلم خوش ریتم که هنوز می تواند در تدوین های بعدی ریتم بهتری به خود بگیرد اجازه ندهد تماشاگر از فیلم جدا شود.

5) «دوزیست» برزو نیک نژاد که جزء 10 فیلم برتر از سوی تماشاگران جشنواره فیلم فجر بود، می توانست در چندبخش مهم از جمله فیلمنامه، کارگردانی، بازیگری نقش اول مرد، بازیگری نقش اول زن و بازیگری مکمل مرد و البته طراحی صحنه نامزد دریافت سیمرغ باشد.

در ابتدا این احساس پیش آمد که شاید داوران جشنواره فیلم فجر به این راحتی نتوانند از کنار بازی ویژه سعید پورصمیمی با آن همه ریتم و تمپو و شخصیت پردازی و ویژگی های مرغوب بازیگری که در پلان به پلانش می تواند کلاس بازیگری باشد عبور کنند اما داوران برخلاف نظر منتقدان به هیچ وجه بازیگران فیلم «دوزیست» را در نامزدها هم قرار ندادند.

شاید خوب بودن جواد عزتی در این فیلم برای تماشاگران جشنواره فیلم فجر تکراری بوده باشد و به جواد عزتی خوب عادت کرده باشند اما قطعا از دو یا سه سکانس بازی طلایی او به خصوص در برخورد با پدرش نمی توان به این راحتی ها گذشت. مگر می شود از بازی هادی حجازی فر و استایل و فیزیکی که برای این نقش در نظر گرفته است یا ری اکشن های ویژه ستاره پسیانی که این روزها در اوج جوانی، بازیگری پخته نشان میدهد به راحتی عبور کرد؟! 

6) برزو نیک نژاد با فیلم «دوزیست» حالا مسیر دیگری را در فیلمسازی پیش رویش می بیند، چراکه او امروز یک کارگردان صاحب سبک در بحث هدایت بازیگران است. اتفاقی که قطعا به سابقه سالها دستیاری و چالش و چلنج بین یک دستیار کارگردان و بازیگران آموخته است. بی تردید او در روزهایی که بیشتر کارگردانان در رها کردن بازیگر متبحر هستند نه در هدایت بازیگر، می تواند در سینما صاحب امضا باشد.